Helgarpósturinn - 09.07.1982, Blaðsíða 12

12_____________
Ljóðvegagerð:
Ný Ijóðabók með
bundnu slitlagi
eftir
Sigurð Pálsson
Sigurður Pálsson, skáld, leik-
stjóri, leikhúsfræðingur og frétta-
ritari útvarpsins i Paris hefur
lagt siðustu hönd á nýja ijóðabók,
sem kemur út hjá Iðunni i lok
september næstkomandi. Bók
þessi cr þriðja og siðasta bindið af
svokölluðu ljóðvegasafni Sig-
urðar, og heitir að sjálfsögðu
Ljóðvegagerð. Fyrri bækurnar
tvær heita Ljóð vega salt og Ljóð
vega menn.
Eins og i öðrum bókum Sig-
urðar, kennir margra safaríkra
grasa i Ljóðvegagerðinni, ef
marka má heiti kaflanna, sem
eru átta talsins. Kaflarnir heita
Ljóðvegagerð, Hótel vonarinnar,
sem mun vera með þvi nýstár-
legra i ljóðagerð Sigurðar, Segðu
mér að sunnan, Segðu mér að
norð-austan, Hafið bláa mið-
jarðar, Talmyndastyttur, Um
trissur með mjalla, sem mun
vera samdráttur orðatiltækjanna
út um allar trissur og með öllum
mjalla, og loks Rue Dombasle.
Siðastnefndi kaflinn heitir eftir
götu þeirri er Sigurður hefur búið
við i Paris undanfarin ár, en i
fyrri bókunum hafði hann sama
háttinn á og orti um göturnar
sinar, götu meistara Alberts og
götu þeirrar gömlu frá Hofi.
Föstudagur 9. júlí 1982 Irjnn
L. R. í Leikhúsi þjóðanna:
f,Góðar viðtökur"
Sigurður Pálsson yrkir meðal
annars um götuna sina i Paris.
segir Þorsteinn
Gunnarsson
leikhússtjóri
Leikhópur frá Leikfélagi
Reykjavikur er nýkominn frá
Búlgariu þar sem hann sýndi
Sölku Völku Halldórs Laxness á
alþjóðlegu leiklistarhátiðinni
Leikhús þjóðanna. Hátið þessi er
haldin á hverju ári, en aldrei á
sama stað. Þetta var i fyrsta
skipti, sem Leikfélag Reykja-
vikur tók þátt i hátiðinni, en á
sinum tima sýndi Þjóðleikhúsið
Inuk á samskonar hátið.
„Við sýndum tvivegis á leik-
listarhátiðinni, i allstóru húsi sem
tók rúmlega 600 manns, og það
var fullthús i bæði skiptin”, sagði
Þorsteinn Gunnarsson leikhús-
stjóri i samtali við Helgarpóstinn.
Þorsteinn sagði, að viðtökurnar
hefðu verið góðar, en þeir hefðu
þó ekki enn séð neina gagnrýni úr
blöðum. Hann sagði ennfremur,
að mikill leikhúsáhugi væri i Sofia
og þar væru mörg leikhús, og
hefðu innfæddir sýnt erlehdu Sýn-
ingunum mikinn áhuga.
En hver er ávinningur okkar af
þátttöku i hátið sem þessari? Þvi
svarar Þorsteinn:
„Þetta er náttúrlega kynning á
islenskri leiklist og ég held að það
sé mikill ávinningur af þvi,ég tala
nú ekki um þegar það stenst
samanburð við það, sem valið er
frá öðrum löndum, þó maður geti
ekki verið hlutlaus dómari i þvi.
„Okkur fannst þetta vera
ánægjuleg ferð. Eg er þeirrar
skoðunar, að þetta hafi verið
ávinningur-fyrir okkur, ekki bara
Leikfélagið, heldur fyrir islenska
leiklist”, sagði Þorsteinn
Gunnarsson.
Þess má svo geta, að Leik-
félagsmenn voru ekki fyrr
komnir i bæinn en þeir brugðu
sér norður með Jóa Kjartans
Ragnarssonar, og að þeirri ferð
lokinni verður farið aftur niðri
Iðnó, þar sem Sjónvarpið ætlar að
taka upp Ofvitann, og verður
leikið meö áhorfendur i salnum.
Nýtt, skallað og þungt
og alíslenskt
Baraf lokkurinn-Lizt
Það má eiginlega segja að
Baraflokkurinn sé eina lands-
byggðarhljómsveitin, sem sé
með á nótunum hvað sé að ger-
ast i rokktónlist i heiminum i
dag. Þetta er uggvænleg stað-
reynd og af hverju stafar veit ég
ekki en ég held það sé greinilegt
að einhverra hluta vegna hefur
hin nýrri rokktónlist ekki náö til
eyrna landsbyggðarmanna. Ég
er viss um aö fjölmiðlarnir, og
þá fyrst og fremst Rikisútvarpið
eiga þar einhverja sök að máli.
En það var Baraflokkurinn og
í hljóðfæraleiknum er mest
áberandi trommuleikurinn og
þungur og góður bassi. Hljóm-
borðin eru fljótandi og veita
góöa fyllingu bg gitarinn er
mest notaður sem rythma hljóö-
færi, þó hann taki rispur inn á
milli, og er ég ekki frá þvi að
hann hefði sums staðar mátt
vera framar i mixinu. Platan i
heild er sem sé sterk og góð og
greinilegt er að Tómas Þurs
Tómasson hefur sem upptöku-
stjóri unnið gott starf við að að-
stoða piltanna við að koma tón-
listsinniáband.
Ég á erfitt með að nefna eitt
nýja platan þeirra, Lizt, sem er
tilefni þessara lina en ekki fjöl-
miðlun.
Það var greinilegt ef marka
mátti af fyrstu plötu Bara-
flokksins að þeir myndu láta
mikið að sér kveða I framtiðinni,
héldu þeir hópinn og það hefur
þeim aö mestu tekist. Að visu
hafa oröiö trommuleikaraskipti
I flokknum en það virðast ekki
slæm skipti, þvi nýi trommu-
leikarinn sem heitir Sigfús ótt-
arsson og mun aöeins vera 14
ára, fyllir skarð forvera sins
meö sóma.
Baraflokkurinn hefur lika
tekiö miklum framförum frá þvi
i fyrra. Tónlistin hefur breyst og
þá I þá veru aö hún er aögengi-
legri og greinilega hefur þeim
einnig farið fram viö lagasmið-
arnar. Lögin falla lika einhvern
veginn betur aö rödd Asgeirs, en
ég er einnig á þvi að honum hafi
farið töluvert fram sem söngv-
ara.
lag öðrum betra á plötu þessari,
þvi hún er einstaklega heil-
steypt og vel heppnuö. 1 raun-
inni hefur Baraflokkurinn með
plötu þessari, ekki einungis
skipað sér i hóp efnilegustu
hljómsveita landsins, hún var
reyndar þar fyrir, heldur lika i
hóp þeirra bestu, á því er enginn
vafi.
Björgvin Halldórsson
— Á hverju kvöldi
Oft hefur veriö kvartaö undan
þvi að undanförnu aö svokallað-
ir skallapopparar (leiðinlegt
orð) skuli ekki vera aö gera ein-
hverja „hluti” eins og sagt er, i
stað þess að spila bara ein-
hverja sölutónlist, þar sem
einkum er stilað upp á óska-
lagaþætti Rikisútvarpsins.
Björgvin er sá sem einna
stærstan skerf hefur fengið af
ákúrum af þessu tagi og sjálf-
sagt á hann þaö virkilega skiliö
að einhverju leyti en þó alis ekki
öllu. Það er nefnilega ekki hægt
að segja að Björgvin hafi nokk-
urn tima verið að gera þessa
„hluti” sem ég er ekki viss um
að nokkur viti hverjir eru, held-
ur hefur ferill hans alla tið ein-
kennst af flutningi létttra laga
og væntanlega hefur sú hugsun
fylgt að skemmta sem flestum.
Þessu hefur nátturlega fylgt
ónáð hjá okkur þessum sem
þykjast hafa meira vit á en aðr-
ir hvaö sé gott og hvaö ekki.
Staöreyndin er sem sé sú að
Björgvin er fyrst og fremst
dægurlagasöngvari og góður
sem slikur. Hann er hins vegar
heldur slæmt tónskáld og gitar-
gutlari er hann svona í meðal-
lagi.
Plötur þær sem Björgvin hef-
ur sent frá sér i gegnum árin
hafa, yfir höfuð veriö vand-
virknislega unnar en stundum
hefur hann þó skotiö yfir markið
og orðið heldur hátiðlegur,
Einkum hef ég þá I huga plötuna
Ég syng fyrir þig, þar sem nærri
hverju einasta lagi er drekkt i
óþolandi strengjavæii, fyrir ut-
an rólegheitin, sem eru yf-
irþyrmandi.
Af ofansögðu kann einhver aö
álykta að Björgvin sé ekki i
miklu uppáhaldi hjá mér. Og
það er rétt, ég held ekki mikið
uppá hann og hef liklega ekki
gert siðan hann var i Flowers.
Fyrir mér hefur hann nú allra
siöustu ár verið einskonar sam-
bland af Kenny Rogers og Barry
Manilow og þaö tel ég ekki góö
meömæli. Mér dettur t.d. I hug
setning sem Ray Davies lét hafa
eftir sér en hann sagði að Mani-
low væri einhver mesta hætta
sem steðjaöi að rokktónlist i
dag. Ég er ekki endilega að
segja aö þetta eigi við um
Björgvin en hann fór þó ansi
nálægt þvi á timabiii.
Annars var tilgangur greinar
þessarar ekki aö hnakkbitast út
i Björgvin, heldur var tilefnið
það að Björgvin hefur sent frá
sér nýja stóra plötu, sem hann
nefnir A hverju kvöldi.og það
verður að segjast eins og er að
liklegast er þetta með betri plöt-
um sem hann hefur sent frá sér.
Allavega hefur hún vinningiijn
ef miðað er við Ég syng fyrir
þig. Strengjavælinu hefur að
mestu verið kastað fyrir borð og
einnig viröist hann hafa vaknað
af þyrnirósarsvefninum,þvi lög-
in eru mörg hver hin hressileg-
ustu. í staö strengjanna áður,
spila nú hljóögervlar stórt hlut-
verk i útsetningum og heildar-
hljómurinn er mun friskari en
heyrsthefur á plötum Björgvins
i langan tima. Greinileg eru
áhrif hinna nýrri poppsveita s.s.
Duran Duran og Human
League, I útsetningum en lag-
linurnar eru þó mjög i anda
þeirra er Björgvin hefur fengist
viö að syngja i gegnum árin.
Plata þessi er þvi i senn nokkuð
nútimaleg og gamaldags.
Fyrri hliðin er öilu hressilegri
og dettur hún varla niður fyrir
„mid tempo” en heldur fer að
draga af kappanum á seinni
hliðinni. En sjálfsagt væri
Björgvin að svikja marga hús- .
móðurina ef á plötunni væri ekki
að finna nokkrar ballöður a la ,
Björgvin Halldórsson.
Hljóðfæraleikurinn er allur I
höndum enskra „session”
manna og heildarhljómurinn er
fagmannlegur, hver tónn á sin-
um stað en svo sem ekki mikið
meir. Björgvin skilar sinu hlut-
verki mjög vel og allt virðist
sem sé gott. Gallinn er bara sá
að þó mér finnist þetta einhver
besta plata hans, þá hef ég litið
gaman af henni og hef raunar
andað léttar i hvert sinn sem ég
hef lokið við að hlusta á hana og
sérstaklega á það við um seinni
hliðina. Björgvin sýnir sem sé
aö hann getur gert ágæta hluti,
þegar hann yfirkeyrir ekki tón-
list sina með hátiðleik og Á
hverju kvöldi er þvi spor i rétta
átt.
Þrumuvagninn
Vinsældir hins svokaiiaða
þungarokks eða bárujárnsrokks
hafa aukist til muna hér á landi
að undanförnu. Hingað til hafa
aðdáendur þessarar tónlistar þó
eingöngu orðið að láta sér nægja
að hlusta á erlendar bárujárns-
hljómsveitir, enda er varla hægt
að tala um nema eina islenska
hljómsveit sem fyllir þennan
flokk en það er Þrumuvagninn.
Og nú hefur Þrumuvagninn
sent frá sér sina fyrstu stóru
plötu og þá jafnframt liklega
fyrstu islensku þungarokkplöt-
una. Það má svo sem segja að
hljómsveitin fari ekki illa af
stað með þessu fyrsta afkvæmi
sinu, þó engan veginn sé gripúr-
inn gallalaus. Bassa og
trommuleikur er mjög lipur og
þéttur i gegn um alla plötuna og
gitarleikurinn er yfirleitt góður,
þó á Röflum sé sem of mikið
hangið i „riffunum” I stað þess
að spila meira i kraftmiklum
hljómum. Þessu hefði sjálfsagt
mátt kippa i lag með meira af
tviteknum gitar. Þrátt fyrir
þetta er greinilegt að i Þrumu-
vagninum eru þrir góðir hljóð-
færaleikarar, sem ná að spila
saman þétt og nokkuö þungt
rokk. Það er hins vegar söngur-
inn.sem ég á oft erfitt með að
sætta mig viö. Oft er sem hann
sé ekki i neinu sambandi við
hina meðlimi hljómsveitarinn-
ar, heldur er hann vælandi
undir, yfir og allt um kring. Það
er ekki nóg að geta öskrað eins
og Robert Plant ef ekki er gert
neitt annað,og aö minu mati er
nefnilega mjög nauðsynlegt i
þungu rokki að lagllnan komist
þokkalega til skila ef tónlistin á
ekki að missa marks. Þaö er
ekki nóg að heyra kraftmikla
hljómaganga og fingraleikfimi
gitarsóló og mér finnst þvi söng-
ur Eiös hljóma miklu betur þeg-
ar hann er ekki að æfa sig of
mikið á háu tónunum, þó það sé
gaman að þeim i bland. Lögin
eru lika 'svona upp og ofan Best
þykir mér Litill Hitler?, 1 tilefni
kvennaárs og Ekki er allt sem
sýnist, en versterHundamania.
t heild er þó ekki hægt að
segja annað en að plata þessi sé
hin þokkalegasta og skemmti-
legt er til þess að vita að islenskt
bárujárnsrokk hefur rutt sér
braut inn á hljómplötumarkað-
inn og vonandi er að fleiri fylgi á
eftir.

HÖQLm mitÓQ&K)WÁ IlVEQjU K\Öl£

r *
m
aasiinsi^MiiiiK
m
//