Helgarpósturinn - 09.07.1982, Blaðsíða 25

~íplfisturinFL- Föstudagur 9. júlí 1982
25
Elliðaárnefnd SVFR undir forystu Garðars Þórhallssonar sér um að halda ánum hreinum.
Myndin var tekin fyrir neðan félagsheimili Rafveitunnar, f baksýn eru Kermóahóimi og
göngubrúin sem RR lét setja upp.
ROLT UM ELLIÐAARDALINN
MEÐ
GARÐARI ÞÓRHALLSSYNI
STANGVEIÐIMANNI
Það er ekki viða sem inaður rekst á slika snyrtimennsku eins og við rafstöðina við Eliiðaár, og ekki
spillir það, að gamla rafstöðvarhúsið er með fallegri húsum borgarinnar. Hvorttveggja ætti að sóma sér
vel i nýja fólkvangnum.
FRAMTÍÐIN ER í
TÓBAKINU (og víninu)...
öldungis er það merkilegt, hvaða hugsanir geta velst um
heilabúið þegar nóttin er björt. Þaö hefur jafnvel dottið i mig, að
nú eigi ég að ryðjast eftir rykugum og grýttum vegi eitthvað
norður i land og skoða landbúnaðinn.
Eins og allir vita sem i þéttbýli búa þá er landbúnaður rekinn á
kostnað okkar sem vinnum þjóðnýtu, skattskyldu störfin á möl-
inni. Mér finnst ég þess vegna hafa fullan rétt á að taka hús á
einhverjum bóndanum, jafnvel láta hann sýna mér fjósið og
leyfa mér aö horfa djúpt i heimspekileg augu uppáhalds
mjólkurkýrinnar. Já. Mig langar til að standa augliti til auglitis
við alvörukú.
Hvers vegna?
Kannski vegna þess, að hér áður fyrr brugöu þeir sem áttu að
ala mig upp á það ráð að senda mig snúningastrák i sveit, til þess
að ég stundaði ekki spellvirki á götum Reykjavikur. Sveitin var
mér um flesta hluti góður og gagnlegur skóli og á timabili náði
ég góðu sambandi við hunda og hesta. Kýr lynti mér hinsvegar
verr við.
t þá daga var það til siðs að handmjólka sumar kusur og
hreyta allar eftir mjaltavélina. Þaö var oft minn starfi. Mér virt-
ust júgur kúnna meö þeim endemum ger, að litlu skipti hversu
lengi maður sat á hrosshausnum og tuttlaði, ævinlega gaf þetta
liffæri frá sér dropa. Búkolla sjálf tvisté og braust um i haftinu,
sletti óhreinum halanum gjarna i augu mjaltamannsins og á
stundum varð viðureignin harðvitug. Ég játa það hér og nú, að
oft varð mér á að standa upp og hætta þessum eftirhreytum áður
en skepnan var þurrmjólkuð.
Vikupóstur
frá Gunnari Gunnarssyni
Ég þjáðist siöan af samviskubiti, lötraöi á eftir Ljómalind og
Skjöldu og Gránu og hvað þær allar hétu i hagann og þorði ekki
að lita framan i þær, vissi að þær vissu að ég vissi upp á mig
skömmina.
Þess vegna langar mig út i sveit núna. Og ég mun hughraustur
lita i augu þeirra og segja: Hvaö ertu að glápa á mig, skepnan
þin, þú kemur mér ekki við. Þitt júgur er ekki á mina ábyrgð.
Annars skil ég ekki alveg, hvernig sveitafólk nennir að basla
þetta i óþökk rikissjóðs við kindur og kýr. Væri ekki nær aö
framleiöa varning sem fólkið i þéttbýlinu vill og hefur þörf fyrir;
til dæmis tóbak og vin?
Vinyrkja hlýtur að vera handhæg þar sem er heitt vatn i jörð.
Hvað tóbakið snertir liggur þaö i augum uppi. Er ekki alltaf
veriðað tala um, að hinar dreifðu byggðir þurfi að koma sér upp
sinum létta iðnaði? Nú er langt siðan hinn gamli heimilisiðnaður
lagðist af i sveitum og fyrir löngu timabært að hvetja sveitafólk
til skapandi starfa langa, myrka skammdegisdaga.
Er ekki tilvalið fyrir stórar fjölskyldur að sitja við og tappa á
flöskur ellegar vefja saman vindla?
Timarnir eru breyttir.
Hér i þéttbýlinu lifa þeir hæst, flottast og finast, sem hafa eitt-
hvað fánýti að selja. Og margir eiga góða daga af þvi einu að
gera við bila hver fyrir annan, reka heilsuræktarstöðvar, selja
happdrættismiða eða búa til frauðbollur.
Hugsið um það.
Nú stendur hestamannamót norður i Skagafirði. Mörg þúsund
hestar. Mörg þúsund menn. Hve marga litra skyldu þeir drekka,
hve mörg kilóreykja? Tóbaks- og vingerð er áreiðanlega þjóð-
holl og gjaldeyrissparandi iðja. Ég tek undir með hjólreiöaköpp-
unum: Veljið islenskt!