Helgarpósturinn - 16.07.1982, Blaðsíða 6

6
Föstudagur 16. júlí 1982
O
</>
<A
-M
<n
o
ö
E
u
ui
>_
o
A
Magnús Erlingsson guðfræðinemi, siglingaáhugamaður og starfsmaður
siglingaklúbbsins Siglunes innheimtir leigugjald fyrir Toppera og Flipp-
era af ungum siglingaköppum.
3
*<
3
Q.
■■■
3
3
n>
OFTAST
GÓÐUR BYR
— Það er ekki óalgengt, að fólk.sem hefur séð seglbáta hérna
úti á vognum,kemur til okkar og spyr hvort sé mögulegt að fá að
sigla svolitið. Og margir verða undrandi þegar þeir heyra, að ekk-
ert sé sjálfsagðara.
Þetta upplýsir Magnús Erlingsson, einn af starfsmönnum sigl-
ingaklúbbsins Sigluness i Nauthólsvik sem Æskulýðsráð Reykja-
vikur rekur.
Siglingaklúbburinn er að sjálfsögðu fyrst og fremst ætlaður
fyrir börn og unglinga, en fullorðnir eru semsé meira en velkomn-
ir, þegar bátaleiga klúbbsins er opin. Og þeir sem eru alveg græn-
ir fá meira að segja tilsögn. En þegar menn eru orðnir ,,færir i
flestan sjó” mega þeir sigla að vild hérna i grennd við Reykjavik
og kostnaðurinn er ekki mikill, gjaldið er aðeins 15 krónur á hvern
þeirra sem er um borð.
f~leh
!pSsturinrL
Ljósi punkturinn á rokinu í Reykjavík:
— Starfseminni héma er þannig háttaö,
heldur Magnús áfram, að klukkan eitt til
fjögur á daginn eru haldin byrjendanám-
skeið sem standa i tvær vikur. Þar er
krökkunum kennt að rtía og siðan sigla litlu
jullunum. Um klukkan fjögur hefjast síðan
framhaldsnámskeið þar sem eldri krökk-
um er kennt að fara meö stærri bátana,
Topper og Laser. Þeirfá lika tilsögn i undir-
stöðuatriðum i sijlingafræði þar sem við
förum úti hnúta og fleira slikt. Þeim er lfka
kennt að velta bátunum og rétta þá við, og
þaöfinnstflestum afskaplega gaman. Þeg-
ar þeir eru komnir yfir fyrsta skrekkinn,
vilja margir helst halda þvi áfram!
Hætta 13 ára
Yngstu krakkarnir sen koma til þeirra i
Siglunesi eru reyndar sjö ára. Þeirkoma i
hópum frá félagsmiöstöðvum borgarinnar i
fylgd með leiðbeinendum sinum þar og fá
tilsögn i röðri. Annars eru krakkarnir á
námskeiðunum framundir tólf til þrettán
— og hann getum við
fengið að nota hjá
Siglingaklúbbnum
Siglunesi fyrir
fimmtán krónur
ára aldur, en þá hætta flestir i klúbbnum.
— Eftir það virðast koma þau ár þegar
siglingarnar fuilnægja ekki félagslegri þörf
krakkanna, og kannski finnst þeim þeir
ekki geta verið þekktir fyrir að vera með
yngri krökkum. En þegar þau eru orðin
sautján eða átján ára koma þau gjarnan
aftur og taka upp þráðinn, segir Magnús
sem byrjaði siglingamennsku sina einmitt
sem krakki hjá siglingaklúbbnum.
— Núna er þetta sumarvinna hjá mér.
Ég sótti um þetta þegar ég var i mennta-
skóla, segirhann og upplýsir aö hann sé ný-
byrjaður i guðfræði við Háskölann. Og þaö
kemur iika i ljós að MagnUs hefur fengiö
sina eldskirn i sjömennsku á skútum. Sem
unglingur sigldi hann með 30 metra langri
skútu frá Skotlandi til Islands á vegum
Ocean Sea Club sem hefur það á stefnuskrá
sinni að kynna ungmennum siglingar.
Eins og að læra á bíl
— En svo við snúum okkur aö möguleik-
um okkar landkrabbanna til að „sigla segl-
um þöndum”. Er ekki erfitt að læra þetta
svo vel sé?
— Það má segja að þetta sé svipað og að
læra á bil, nema þú þarft ekki að passa að
halda þig á veginum!
Ef þú færð leigöan bát förum við með i
fyrsta sinn og kennum þér að fara meö bát-
inn. Mörgum finnst þessi „bandabenda” al-
veg óskiljanleg, en þetta er i rauninni ein-
falt og menn komast fljótt upp á lagið með
að lensa, slaga og svo framvegis. Þegar þvi
er náð geta menn siglt af stað, og á þeim
tima sem bátaleigan er opin eiga menn að
hafa góðan tima til að fara til dæmis fyrir
Seltjarnarnes og inn á sundin.
2 1/2 timi i Saltvik
Sem dæmi um það hversu langt er hægt
að sigla get ég nefnt að um daginn fórum
við með htíp af krökkum upp i Saltvik. Það
var að visu góður byr, en ferðin tók heldur
ekki nema tvo og hálfan ti’ma. Það er ein-
mitt ljósi punkturinn á þessu eilffa roki
hérna hjá okkur, að það er næstum alltaf
góöur byr — þtítt rokiö geti aö sjálfsögðu
lika orðið of mikið. En þá er bara aö rifa
eða jafnvel fella segl og leita vars. A hinn
bóginn erum við svo vel settir héma i Naut-
hólsvikinni, að þaö er skjól fyrir öllum átt-
um nema heist vestanáttinni og þessvegna
hægt að sigla hér á voginum flesta daga,
segir Magnús Erlingsson.
Bátaleigan er opin kl.5-7 mánu-
daga til miðvikudaga, kl.5-10 á
fimmtudögum og 1-4 á laugar-
dögum
Þá er bara að vinda upp segl, hjá sigl-
ingaklúbbnum Siglunesi kostar það ekki
nema 15 krónur á manninn. En hafi menn
virkilega fengið salt i blóðið eru aðrir sigl-
ingaklúbbar sem hafa þann háttinn að taka
fólk inn sem meðlimi og hafa siðan skútur
til reiöu fyrir þá.
Ókeypis á miðvikudögum
Við höfðum samband við Siglingaklúbb-
inn Kópanes i' Vesturvör I Garðabæ og feng-
um þær upplýsingar að þar kosti 2000 krón-
Framhald á 7. siöu.
„VARADU
ÞIG Á BÓMUNNH”
— Varaðu þig á bómunni, hrópaði Magnús þegar hann hafði lagt
gúmmíbátnum uppaðskútunni og ég hafði klifrað um borð. En ég hafði
ekki tíma til að athuga hvar bóman var áður en ég fékk bylmingshögg f
höfuðið. Það var bóman.
Við vorum að klöngrast um borð í eina af stærri skútum siglinga-
klúbbsins Sigluness, sem er af gerðinni Wayfarer, þar sem hún lá á leg-
unni útaf Nauthólsvíkinni með blaktandi stórsegl. Áhöfnin í þessari
fyrstu siglingu minni voru þau Jónas Garðar og Jóhanna, bæði starfs-
menn hjá klúbbnum, auk mín.
Og ég var semsé ekki fyrr kominn um borð en ég rak mig all óþyrmi-
lega á eitt af undirstöðuatriðunum í siglingu seglskúta, að vara mig á
bómunni.
Þau Jónas og Jóhanna undu sér strax i að
gera klárt og von bráðar var skútan laus
frá legubaujunni, fokkan komin upp og
stefnan tekin út Fossvoginn.
Seglum hagað eftir vindi
Til að byrja með sat ég, byrjandinn, milli
skútugarpanna tveggja. Jónas stýrði og
hafði taumhald á ránni og stórseglinu, en
Jóhanna sá um fokkuna. Og þarna úti á
miðjum Fossvoginum varð ég i fyrsta sinn
vitni að þeirri samvinnu manna og náttúru
sem þarf til að sigla seglbáti. Haga seglum
eftir vindi i orðsins fyllstu merkingu.
Þrátt fyrir bliðskapar sólbaðsveður i
Nauthólsvikinni þennan laugardagseftir-
miðdag og jafnvel sléttan sjó úti á legunni
þurfti ekki langt að fara áður en komið var i
talsvert stifan vindstreng inn voginn. Og
vindurinn fyllti lika svikalaust i seglin svo
skútan lagðistnánast á hliðina, að minnsta-
kosti að þvi er forpokuðum landkrabbanum
fannst, áhöfnin lagðist útfyrir borðstokk-
inn, uppi vindinn, og Jóhanna og Jónas
strekktu á seglunum eins og hægt var.
Skútan þaut yfir hafflötinn á ótrúlegum
hraða miðaö viö algjört vélarleysi fleysins.
„Mér finnst miklu öruggara að vera án vél-
ar. Þær geta alltaf bilað,” eins og Jónas
sagði meðan við lágum næstum niðri við
hafflötinn.
Helgarpósturinn
hagar seglum eftir
vindi á Fossvoginum
„Venda! \"
Eftir stutta stund kallaði Jónas, kapt-
einninn, „Venda!!”. Ég gerði mér ekki al-
veg grein fyrir hvað gerðist en fann að mér
var ýtt niður^ i bátinn og aftur skipað að
vara mig á ráhni, og skyndilega þaut hún
yfir höfði mér, báturinn snarsnerist og allt i
einu vorum við öll þrjú komin upp á hinn
borðstokkinn, hölluðum okkur afturábak
eins og hver gat, Jónas með stýrissveifina i
fanginu en skútan hafði skipt um stefnu og
seglin aftur þanin.
Þannig „slöguðum” við um stund út vog-
inn en snerum siðan inn aftur og sigldum
hraðbyri til baka, skútan fleytti kellingar á
öldunum og stundum gaf all óþyrmilega yf-
ir okkur þegar hún skall niður, mest þó yfir
Jóhönnu sem skeytti þvi þó litlu en einbeitti
sér að fokkunni. Von bráðar voru handtökin
við seglahagræðinguna farin að taka á sig
mynd i huga landkrabbans og þar kom að
kapteininum fannst timi til kominn, að ég
Framhald á 7. siöu.