Helgarpósturinn - 25.02.1983, Blaðsíða 12

12
Hehjarpðsisviðiaiio:
Föstudagur 25. febrúar 1983
.ptfisturinrL
„Vantraust á
börn”
— Já, þetta og ýmislegt fleira í fari Línu
hefur greinilega farið fyrir brjóstið á sumum.
Hvernig líst þér á að hún skuli hafa verið
bönnuð yngstu börnunum í Svíþjóð?
„Sé það rétt líst mér alls ekki á það. Ég
treysti börnum alveg til að gera greinarmun á
ævintýri og veruleika. Svona bann er van-
traust á börnin, það er margt í Línu sem höfð-
ar til okkar allra, og kannski erum við öll
meira og minna eins og hún. En við erum sett
í ákveðið Iífsmunstur sem sumir sætta sig við,
aðrir ekki”.
— Hefurðu orðið vör við að þú sért ein-
hverskonar persónugervingur Línu í augum
yngstu kynslóðarinnar?
„Ég held ekki. Þegar ég er í Línugervinu
þekkja krakkarnir mig ekki. Hinsvegar kom
lítil stelpa til mín á bakvið í leikhúsinu og
sagði sigrihrósandi: „Iss, ég veit alveg hvernig
þú fórst að því að halda á hestinum. Það voru
tveir menn innan í honum”. Þetta fannst mér
mikið hrós, að barninu skyldi detta í hug að ég
gæti haldið á tveimur mönnum!”.
— Hvernig er lífið hjá þinni fjölskyldu með
þeim afbrigðilega vinnutíma sem fylgir leik-
arastarfinu?
„Þetta gengur furðu vel. Maðurinn minn er
í svipuðu starfi og ég, kvikmyndunum, en við
reynum að taka tillit hvort til annars. En mað-
ur gæti vel þegið að hafa meiri tíma með fjöl-
skyldunni sinni, sérstaklega um helgar. Ég
held að börnin sætti sig við þetta.
Hvað sjálfa mig varðar held ég að það
versta sé að láta eftir sér að hafa samviskubit
vegna þess sem maður er að gera. Ég lít svo á,
að ef ég er hamingjusöm hlýtur fjölskyldan
að vera það líka. Þarna sérðu hvað ég er mikill
egóisti!”.
Að vera, eða ekki
vera á rússnesku
Þrátt fyrir miklar annir og ungan aldur hef-
ur Sigrún Edda komið því í verk að sjá sig um
í heiminum, og hún hefur meðal annars kom-
ið til landa sem fáir íslendingar hafa sett fót
sinn á. Pólland og Egyptaland eru þar á með-
al.
„Ég fór með bekknum mínum í leiklistar-
skólanum á leiklistarhátíð í Varsjá, sumarið
1980. Það var heilmikil upplifun að koma
þangað, og mér leið alveg óskaplega vel í Var-
sjá; alveg ótrúlega vel. Við vorum sjö saman
og höfðum heimilisfang ungra hjóna, sem
bjuggu í tveggja herbergja íbúð og hugmynd-
in var að þau hjálpuðu okkur að fá inni á hó-
teli. En þau tóku ekki annað í mál en við svæf-
um öll í stofunni hjá þeim, og gestrisnin var
alveg hreint ótrúleg.
Á leiklistarhátíðinni voru leikhópar frá
ýmsum löndum, meðal annars Rússlandi,
Belgíu, Júgóslavíu og Vestur-Þýskalandi.
Það getur verið mjög lærdómsríkt að sjá
góðar sýningar á tungumálum sem maður
skilur ekki. Athyglin beinist þá að öðrum
þáttum en textanum, svosem uppsetningu,
leikstíl og svo framvegis. Þarna voru reyndar
leikrit sem ég þekkti, þar á meðal Hamlet,
sem var leikinn af rússnesku leikhúsi. Þetta
var frábær leiksýning, en mest gaman var þeg-
ar Hamlet flutti ræðuna „Að vera eða ekki
vera”, þar sem sumir sátu með gæsahúð af
hrifningu en við efahyggjumennirnir í hópn-
um vorum að rífast yfir því hvort þetta væri
„Mér finnst alveg óskaplega pirrandi þegar ég hef ekki fœri á að
ritskoðaþað sem stendur um mig íblöðunum! Það var til dœmis komist
svo að orði um mig í Morgunblaðinu um daginn, að ég eigi ekki langt
að sœkja leiklistarhæfileikana, þar sem ég sé dóttir Guðrúnar Ás-
mundsdóttur!".
Það er Sigrún Edda Björnsdóttir sem gefur þessa yfirlýsingu. Um
þessar mundir Lína Langsokkur í vinnutímanum, en utan hans meðal
annars móðirfimm ára gamals barns, húsmóðir við Reynimelinn — og
eiginkona Þorsteins Jónssonar kvikmyndagerðarmanns. Og fyrst fjöl-
skyldumálin eru til umrœðu, ekki aðeins dóttir Guðrúnar Asmunds-
dóttur, líka fósturdóttir Kjartans Ragnarssonar leikara og leikritahöf-
undar. Faðir hennar er Björn Björnsson, flugvirki.
En Sigrúnu Eddu er lítið gefið um að talað sé um hana sem „leikara-
barnVið náðum í hana í Helgarpóstsviðtal, og það upplýstist fljót-
lega, að hún hefurþegar lokið leiklistarnámi. Hún var ífyrsta hópnum
sem útskrifaðist frá Leiklistarskóla ríkisins, árið 1981.
„Ég byrjaði í menntaskóla, en það var ekki
glæsilegur ferill! Ég fann mig aldrei í þessum
skóla og hætti strax eftir fyrsta bekk, tók mér
frí i einn vetur frá námi í þeim tilgangi að
hugsa minn gang og vann á Landakoti. Svo
frétti ég að Leiklistarskóli ríkisins væri með
inntökupróf þá um vorið og ákvað að skella
mér í það. Og ég var svo heppin að komast
inn”.
„Hefur gengið
— Komin með leiklistarbakteríuna eða
hvað?
„Ég veit ekki hvort á að kalla það bakteríu.
Að minnstakosti ekki þá. Hún hefur þá komið
eftir að ég fór að lifa og hrærast í þessu. Vissu-
lega fannst mér leikhúsið spennandi, annars
hefði ég aldrei lagt leiklistina fyrir mig. Mig
langaði til að reyna þetta, og hefði ég ekki gert
það hefði ég aldrei verið sátt við sjálfa mig —
og hingað til hefur það gengið vel”, segir Sig-
rún Edda.
Hún er 24 ára gömul og þegar með nokkur
hlutverk að baki. Lék í Ofvitanum, Hótel
Paradís, Dansi á rósum, Húsi skáldsins, Gosa
og Skilnaði, en fyrsta stóra hlutverkið er Lína.
— Nú ertu komin á fullt í leikhúsheimin-
um, þar sem tilveran er dálítið sérstæð, að
minnstakosti í augum utanaðkomandi. En er
leiklistarskóli ekki annar heimurinn til, og
það talsvert sér á parti?
„Jú, lífið í leiklistarskóla er heimur útaf
fyrir sig og tekur eiginlega allan tíma manns
meðan námið stendur yfir.
Þetta er fjögurra ára nám og langur skóla-
dagur. Hann byrjar klukkan hálf níu á
morgnana og lýkur klukkan sjö á kvöldin.
Maður gerir ekki mikið meira en að vera í
skólanum. Auk þess átti ég barn strax á fyrsta
ári; það var dálítið töff! En ég fékk góða
hjálp, svo það gekk”.
„Gullaldar
gœjarnir”
— Segðu mér aðeins nánar frá skólanum.
„Aðal áherslan er lögð á leiktúlkun. Á
fyrsta ári eru tekin fyrir leikrit, greind og
leiknar stuttar senur úr þeim. Á öðru ári er
farið í stærri verkefni og gömlu leikritaskáld-
in tekin fyrir; grísku skáldin, Shakespeare og
síðan eitthvað af aldamótaskáldunum, „gull-
aldargæjunum” eins og við kölluðum þá. Á
þriðja ári vorum við meðal annars með barna-
leikrit sem við sýndum í barnaskólunum, og
svo er það rúsínan í pylsuendanum, Nem-
endaleikhúsið á fjórða ári.
í skólanum er lögð mikil rækt við spuna
(improvisasjón) og að sjálfsögðu líkamsþjálf-
un, framsögn og söng. Auk þess eru ýmsar
aðrar greinar eins og félagsfræði, íslenska,
leiklistarsaga og leikhúsfræði, trúðleikur og
látbragðsleikur. Það væri kannski auðveldara
að telja upp það sem maður lærir ekki!
Andinn í skólanum var afskaplega góður.
Við þurftum að læra að vinna saman, þó það
væri ekki alltaf jafn auðvelt, en það var
skemmtilegt. Leiklistarskólinn var paradís að
því leyti að þar fengum við að velta okkur upp
úr góðum hlutverkum, og ég væri alveg til í að
vera í leiklistarskóla alla ævi!”
— En snúum okkur að líðandi stund. Nú er
það Lína Langsokkur. Hvernig er Lína Lang-
sokkur. Hvernig líkar þér við hana?
„Ég kann alveg sérstaklega vel við hana”.
— Höfðar hún til þín?
„Já, hún gerir það á margan hátt. Lína er
ekkert frábrugðin öðrum börnum, þetta er ó-
sköp indæl lítil stelpa með hjarta úr gulli, eins
og segir á einum stað. En þar sem hún hefur
enga mömmu hjá sér eða pabba til þess að
leiðbeina sér þá býr hún til sínar reglur sjálf.
Hún segir í leikritinu, að það sé örugglega best
fyrir börn að hafa reglu á hlutunum, allavega
ef þau fái að ráða þessari reglu sjálf’.