Helgarpósturinn - 27.02.1986, Blaðsíða 12

HP
heimsækir
Dalatanga
og spjallar
við hjónin
Marsibil og
Heiðar.
„Hér er alltaf nóg að gera,"
segir húsfreyja á
Dalatangavita, Marsibil
Erlendsdóttir. Hún og maður
hennar Heiðar Jones una sér
vel I starfi sem leik ( afskekktri
sveitinni ásamt tveggja ára
syni sínum.
„GET EKKI HUGSAÐ MÉR AÐ FLYTJA TIL REYKJAVÍKUR"
„Nei, viö förum ekki neittyfir vet-
urinn. Þaö kemur fyrir aö pabbi fari
á Noröfjörö fyrir jólin en er alls ekki
árvisst. Hér er líka alltaf nóg aö
gera." Það er heimakœr húsfreyja
sem Helgarpóstsmenn hitta fyrir á
austasta hlaövarpa í landinu,
Marsibil Erlendsdóttir á Dalatanga.
Eftir óhægan akstur eftir hálfgild-
ings jeppavegi út allan Mjóafjörð,
íramhjá eyðibýlum sem heita Eld-
leysa, Hagi, Steinnes og Stórudalir,
fyrir dalsmynni Daladals yfir Dalaá,
undir Dalafjalli og enn framhjá eyði-
býlum, nú Stórudölum og Borg, þá
loks komum við að Dalatanga.
Bæjarnafn sem allir kannast við af
lesningu veðurskeyta í útvarpinu og
sjómenn þekkja vitann sem stendur
frammi á nefi fyrir opnu hafi.
Dýrindis skrúðgarður með suð-
rænum blómum er það síðasta sem
ferðalangur léti sér detta í hug á
þessum kaldranalega stað sem
stendur óvarinn fyrir opnu hafi. En
er nú samt. Hvergi sér til bæja og þó
skikkanlega hafi gengið fyrir okkur
að komast frá ysta bæ í Mjóafirði þá
16 kílómetra sem eru að Dalatanga
þá er þetta aðeins sumarvegur.
Mestan hluta ársins er fólkið hér ein-
angrað frá restinni af umheiminum.
Póstbátur kemur samt reglulega;
tvisvar í viku vikulega yfir sumar-
mánuðina og aðra hvora viku um
vetrartímann.
Ekki ólíkt því að
vera ó sjó
Á Dalatanga eru Erlendur Magn-
ússon og kona hans Elfríð Pálsdóttir
Vitaverðir en auk þess býr þar Marsi-
bil dóttir Erlendar og hennar maður
Heiðar Jones. Ungu hjónin byrjuðu
búskap aðeins fyrir fáum árum en
fram að því var aðeins búið í öðru af
þeim tveimur íbúðarhúsum sem
Vitamálastofnun hefur iátið reisa á
jörðinni. Meðfram vitavörslunni
hefur Erlendur alla tíð haft sauðfjár-
búskap og búskapurinn er lifibrauð
ungu hjónanna, Marsibil og Heiðars.
Tvær kýr eru á bænum og heimilis-
fólkið sjálfu sér nóg um mjólk og
mjólkurmat. Smjörið sem við feng-
um í kaffitímanum var því ósvikið!
Þegar okkur bar að garði hittist
svo á að vitavarðarhjónin, Erlendur
og Elfríð voru ekki heima en Marsi-
bil tók á móti okkur og Heiðar lét sjá
sig í kaffitímanum, en var annars í
heyi þennan haustdag. Af takmark-
aðri smekkvísi lagði undirritaður þá
spurningu fyrir húsfreyjuna hvort
ekki væri leiðinlegt á þessum stað
yfir vetrarmánuðina.
„Nei, nei, — það er alltaf nóg að
gera,“ svaraði Marsibil og spurning-
in kom henni alls ekki á óvart. En
samt svo fjarlægt í svari hennár að
Dalatangi gæti verið leiðinlegur
staður. Fásinni var líka það sem síst
kom upp í hugann þegar við geng-
um um híbýli á þessum bæ. Hann
átti engan skyldleika með þeim af-
dalakotum til sveita þar sem gamalt
fólk dagar uppi í sinnuleysi fyrir því
að fara án þess þó að njóta þess að
vera.
„Ég hefði sko ekki getað hugsað
mér að flytja til Reykjavíkur," heldur
Marsibil áfram. „Maðurinn minn er
þaðan og ég bara dró hann hingað.
Ég held að honum líki bara vel, —
enda vanur því að vera á sjó, alveg
frá 14 ára aldri og segir að þetta sé
ekki ólíkt."
Þegar við berum þetta undir
Heiðar kinkar hann kolli og kveðst
bjartsýnn á að hér eigi hann eftir að
una sér. „Maður finnur minna fyrir
því að flytja hingað af því að maður
hefur verið meira og minna á sjó. En
ég vildi ekki eiga heima á svona
stað inni í dölum. Hér er nálægð við
sjóinn og talsverð skipaumferð."
Við sitjum yfir kaffibolla og undir-
ritaður reynir árangurslaust að sjá
út einhver þau sérkenni þessarar
jafnöldru sinnar á Dalatanga sem
rekja mætti til einangrunarinnar í
uppvexti. Marsibil segir okkur að
hún hafi verið 8 ára þegar foreldrar
hennar fluttu á Dalatanga en áður
bjó fjölskyldan á Siglunesi norðan
og austan við Siglufjörð og er ein-
angrun þar litlu minni en á Dala-
tanga. Barnaskóla sóttu þau systkini
sem eru 7 talsins að Brekku í Mjóa-
firði og voru þá í heimavist. Og frá
14 ára aldri voru þau í Alþýðuskól-
anum á Eiðum.
Krossnefur og perutré
Fyrir utan stofugluggann hjá Er-
lendi og Elfríði er skrúðgarður eins
og þeir gerast bestir hér á landi og
í litlu glerhúsi er að finna mikið
blómahaf, — litadýrð sem enginn
reiknar með á þessum stað. Og í
öðru gróðurhúsi ræktar Elfríð perur,
epli, tómata, plómur og margt fleira
góðgæti. Það er okkar ólán að hitta
ekki á þessa þýskættuðu konu
heima. Viðbrigðin eru kannski
hvað mest fyrir hana að koma úr
mannmergð þýskrar stórborgar og
setjast að á afskekktustu bæjum
þessa afskekkta lands.
En það er fleira en gróður í gróð-
urhúsinu. í fuglabúri skríkir útlend-
ur fugl sem flækst hefur í reiðuleysi
upp til íslands og fannst máttlítill í
hlaðinu á Dalatanga. Þetta er kross-
nefur, en bræður hans gerðu mikinn
usla í Hallormsstaðaskógi. Þar var
búið var að leggja of fjár í sáningu
trjáfræja en þessi flækingsfugl tíndi
þau öll upp og át. Hann ber nafn
með rentu þessi óboðni gestur.
Neðra lok goggsins vísar upp á við
og gengur í kross við það efra þann-
ig að á svipinn er fugl þessi hinn
ankannalegasti. Og úr því að það
gleymdist að koma honum út til
Englands með Herði bróður Marsi-
bilar sem hélt utan með togara frá
Neskaupstað í haust þá er eins víst
að hann hafi vetursetu á Dalatanga.
Heiðar gengur svo með okkur í
vitann og segir okkur frá þýðingu
allra þeirra tækja og mæla sem fyrir
augu ber.
Þegar þoka er þá er hljóðmerki
gefið frá vitanum, — hátt og dimmt
baul sem tveggja ára sonur Heiðars
og Marsibil trúir að komi frá stórum
ljótum bola úti í þokunni. Og þok-
urnar eru leiðinlegar fyrir alla á
bænum út af linnulausu bauli vitans,
— en verstar fyrir þann litla sem
ekki þorir út fyrir dyr meðan bolinn
heldur sig þar.
Vegurinn endar á Dalatanga og
þó ekki sé nema stutt leið yfir fjöll tii
Seyðisf jarðar þá er akfær leið marg-
falt lengri. „Það þarf að vera aðeins
meira en lítill áhugi á að koma hér
til þess að menn láti verða af því,“
segir Heiðar og er hálfundrandi á
öllum þeim ferðamönnum sem
leggja leið sína á þennan stað. Bætir
svo við. „En það er líka með hlægi-
legri tilvikum þegar menn fara keyr-
andi út fyrir vitann og ætla að halda
áfram til Seyðisfjarðar."
Meðan mamma og pabbi flatmaga í sólinni tekur
pjakkaklúbburinn á Mallorca til starfa. Barnafarar-
stjórinn leiðir pjakkana á krabbaveiðar, í dýragarðinn og
reistir verða glæsilegustu sandkastalar strandarinnar.
Það er margt brallað í pjakkaklúbbnum enda eru hótel-
garðarnir á Mallorca hrein paradís fyrir börn sem full-
orðna. Hótelaðstaðan á Mallorca er einhver sú besta
sem hægt er að hugsa sér á sólarlöndum og kjörin
fyrir barnafjölskyldur.
Heiðurspjakkaferðirnar eru þrjár og brottfaradagarnir
eru 21/6, 8/7 og 9/9. 25 fyrstu fjölskyldurnar, 4ra
manna eða stærri fá frítt fyrir einn pjakk á aldrinum
2—11 ára, í tveim fyrri ferðunum. Í pjakkaferðinni
9. sept. fá 25 fyrstu fjölskyldurnar, 3ja manna eða
stærri, frítt fyrir einn pjakk á aldrinum 2—7 ára.
Pjakkaferð er sumargjöf fjölskyldunnar
FERÐASKRIFSTOFAN
12 HELGARPÓSTURINN