Helgarpósturinn - 06.03.1986, Síða 19

HELGI SKÚLASON LEIKARI I HP-VIÐTALI
stundina vinnur þau. Þetta er nú kannski full
digurbarkalega sagt,“ bætir hann viö eftir smá
umhugsun. „Eg kann að sjóða fisk, steikja pylsur
og sjóða bjúgu þannig að þær máltíðir sem ég sé
um eru einfaldar. En Helga bætir það upp þegar
hún sér um matseldina. Það er vissara fyrir leik-
húsfólk að koma sér ekki upp of föstu formi á
þessum hlutum því vinnutíminn er svo breyti-
legur.“
Síðan víkjum við að rómantíkinni sem Helgi
telur að þeim hjónum hafi tekist að viðhalda í
löngum hjúskap og ég bið hann um að segja frá
fyrstu fundum þeirra Helgu. ,,Þá vorum við að
fara í inntökupróf hjá Þjóðleikhússkólanum og
látin bíða frammi í stórum búningsklefa. Ég kom
frá Keflavík og þannig stóð á rútuferðum að ég
var mættur í bæinn eldsnemma og stend ein-
hvers staðar úti í horni þegar Helga kemur inn.
Ég man alltaf eftir „kikkinu" sem ég fékk.
Vá!“ segir Helgi og ber sér á brjóst. „Helga
hugsaði aftur á móti með sér: Sjá hvernig þessi
helvítis frekjuhundur horfir á mann! Aldrei skal
ég tala við hann!
Hún komst svo ekki inn í skólann og fór í skóla
sem var rekinn í tengslum við Iðnó. En síðan
hittumst við fyrir mjög skemmtilega tilviljun.
Þannig var að þegar sinfóníuhljómsveitin var að
hefja starfsemi sína hafði hún aðsetur í Þjóðleik-
húsinu. Við í skólanum gátum farið upp á efri
svalir og hlustað á þegar okkur langaði til. Og
einhverjum vikum eða mánuðum eftir að við
Helga höfðum hist fyrst lauma ég mér þarna
upp. Þaö er verið að spila Ungverska rapsódíu.
Fyrir tilviljun lendi ég á aftasta bekk við hlið
Helgu. Ailt í einu finn ég að það er eitthvað að
koma yfir hana, henni líður illa og hún æðir út.
Ég fer á eftir henni og spyr hvað sé að. í sterk-
ustu köflum rapsódíunnar hafði húsið nötrað og
Helgu fannst efri svalirnar vera að hrynja. Hún
er nefnilega mjög lofthrædd. Ég reyndi að róa
hana, við gengum saman niður í bæ og settumst
inn á Hressingarskálann. Það voru okkar fyrstu
samræður."
— Voruð þið kannski óadskiljanleg upp frá
því?
„Ekki alveg. Skömmu síðar hittumst við á
leikskólaballi niðri í VR og eftir það urðum við
óaðskiljanleg."
Frægur í Svíþjóð
— Nú hafid þid verið í sviðsljósinu alla ykkar
hjúskapartíð. Hefur það aldrei verið óþœgilegt?
„Ég held við höfum a.m.k. ekki orðið fyrir
barðinu á kjaftasögum, þótt maður geti kannski
aldrei sagt um slíkt með vissu."
— En hvað rneð þá stöðugii athygli sem fólk
hlýtur að hafa veittykkur t.d. á skemmtistöðum?
„Jú, það hefur stundum verið óþægilegt, en
það hefur heldur dregið úr því að ókunnugt fólk
setjist upp hjá manni á skemmtistöðum. En við
förum lítið á dansleiki, Þjóðleikhúskjallarann og
þess háttar. Maður gafst fljótt upp á því. Það er
of erfitt. En allir þessir litlu staðir eru svo miklu
skemmtilegri, guði sé lof, og gott að fara hér út
að borða.
En það sem ég hef orðið hissastur á var þegar
við komumst lpks í „sumarfrí" til Stokkhólms
rétt fyrir jólin. Ég hafði ekki áttað mig á að hálf
milljón Svía hafði séð Hrafninn flýgur. Hún hef-
ur gengið í þrettán, fjórtán mánuði í sama bíóinu
í Stokkhólmi. Svo gerðist það að í búðum, veit-
ingastöðum og neðanjarðarlestum var fólk stöð-
ugt að víkja sér að mér og segja: Heyrðu, þú ert
í Hrafninn flýgur! Þá varð maður dálítið vankað-
ur í útlandinu þar sem maður hafði getað gengið
gjörsamlega ótruflaður í gegnum tíðina. Svíar
hafa tekið þessa mynd alveg inn að hjartanu.
Sumir sem ég talaði við höfðu jafnvel séð hana
fimm sinnum."
Við veltum fyrir okkur hvers vegna Hrafninn
flýgur sé svona miklu vinsælli í Svíþjóð en hér.
Kannski stafar það af því að Svíar eru svo „gasa-
lega penir" en íslendingar enn svo „rosalega
brútal" og kalla nú ekki allt ömmu sína í siðferði-
legu tilliti. Síðan spyr ég Helga hvort hann telji
að Ríkarður III sé nógu samviskulaus til að vekja
áhuga íslendinga.
Hreinleiki í þessu
blóðbaði öllu
„Vonandi," svarar hann. „Annars hafa íslend-
ingar verið dálítið hræddir við Shakespeare, því
miður. En ég held að þetta leikrit eigi að höfða
til þeirra. Það er einhver hreinleiki í þessu blóð-
baði öllu. Þarna er verið að segja hraða sögu
sem fólk á að eiga auðvelt með að skilja, atriði
fyrir atriði.
Um daginn lékum við fyrir nemendur MH at-
riðið þegar Ríkarður snýr ekkjunni á sitt band.
Það var ógurlega gaman að finna viðbrögð
krakkanna. Þau hlógu á réttum stöðum og
skepnuskapurinn fór þannig í þau að þau
sprungu. Ég er því bjartsýnn á að þetta leikrit
eigi upp á pallborðið hjá íslendingum."
Og þar sem Helgi hefur ævinlega mikið að
gera og starf hans tekur oft á taugarnar, spyr ég
hvort hann hafi komið sér upp einhverjum sér-
stökum slökunaraðferðum.
„Við Helga vorum svo lánsöm að okkur tókst
að koma okkur upp heitum potti á veröndinni
fyrir nokkrum árum,“ svarar hann. „Við leggj-
umst í hann svo til á hverju kvöldi. Það er of-
boðslega gott. Þreytan bókstaflega líður úr
manni. Svo erum við með nokkur heilsuræktar-
tól í kjallaranum, en ég hef ekki verið nógu dug-
legur við þau.“
Að lokum spyr ég Helga hvort hann eigi sér
einhver uppáhaldshlutverk.
„Þau eru svo mörg. Það er t.d. gríðarlega gam-
an að takast á við Ríkarð III. Þessi texti er alls-
endis makalaus! Óperusöngvarar njóta sín
greinilega best þegar þeir syngja heilu aríurnar.
Ég held að leikarinn komist næst þeirri nautn
þegar hann fer með texta eftir Shakespeare.
Maður tekst einhvern veginn á loft.“
— Fœrðu frumsýningarskrekk?
„Yfirleitt ekki fyrir „venjuleg" leikrit. En ég er
alltaf smeykur við Shakespeare. Þar má ekkert
út af bregða. Ef maður gleymir einu orði kemur
bragarhátturinn í veg fyrir að maður geti sett í
í staðinn annað orð, jafnvel þótt það merki
það sama. Ég lenti í því að gleyma fyrstu setn-
ingunni minni þegar ég var að leika í Júlíusi
Caesari fyrir þrjátíu árum. Ég gat ekki munað
hana þótt það hefði átt að drepa mig. Síðan hef-
ur þetta verið martröð,“ segir Helgi Skúlason og
hryllir sig og mál til komið að hann komist heim
í heita pottinn til Helgu.