Helgarpósturinn - 25.09.1986, Blaðsíða 37

r eftir kynnum við
konu á aldrinum
laði heitið. Svör sendist
„septembersór4.
FA REYNSLU AF EINKAMÁLAAUGLÝSINGUM DV
vitleysa og ég með nóga seðla. Auð-
vitað kom ekkert út úr þessu. Þú
getur rétt ímyndað þér timbur-
mennina sem ég hafði þegar ég fór
aftur suður á þriðjudeginum í rútu
með úlpuhettuna dregna niður fyrir
augu!“
I vor svaraði þessi maður svo aug-
lýsingu þar sem greiði var auglýstur
gegn greiða. Þetta reyndist vera
sautján ára stúlka, íslensk sem hafði
fengið sextíu svarbréf að eigin sögn.
í ljós kom að þar var um að ræða
hreint og klárt vændi, hún bauðst til
að sofa hjá honum gegn greiðslu,
hvað maðurinn afþakkaði. ,,Hún
vann á veitingahúsi hér í Reykjavík,"
segir hann. „Eg held hún hafi verið
í einhverju rugli.“
EINMANALEGUR
AFRÉTTARI
„Og bara núna um daginn hringdi til
mín stúlka sem ég hafði svarað fyrir
löngu síðan,“ bætir hann við. „Sú
virtist nú bara vera í brennivínser-
indagjörðum. Hún hringdi bæði á
laugardags- og sunnudagskvöldi.
Svo var að heyra sem hún væri við
skál og spurði hvort ég gæti lánað
sér fyrir flösku. Ég tók heldur
dræmt í það. Svo hringdi hún á
mánudagsmorguninn eftir þegar ég
var varla almennilega vaknaður, og
sagðist vera að farast úr timbur-
mönnum og spyr hvort ég geti ekki
bjargað henni. Ég hálfvorkenndi
henni og kvað já við því. Hún kemur
eftir tíu mínútur og reynist vera
hinn myndarlegasti kvenmaður um
þrítugt. Þar sem ég átti ekkert nema
þúsund krónur læt ég hana hafa
þær og hún sagðist ætla að koma
aftur með afganginn eftir tíu mínút-
ur. En ég hef hvorki heyrt hana né
séð síðan. Ég hef samt ekki hugsað
mér að leita til rannsóknarlögregl-
unnar út af þessu. Það er bara gott
ef hún hefur getað drukkið úr sér
timburmennina, greyið!"
Þessi viðmælandi segist ekki allt-
af hafa svarað einkamálaauglýsing-
unum af sömu hvötum. Stundum
hafi hann gert það í einlægri von
um að verða sér úti um góða konu,
en stundum hafi hann fremur svar-
að af forvitni. „Ég er svona hálf-
gerður djókari í mér og hef haft dá-
lítið gaman af svona uppákomum,"
segir hann. „Mér finnst ekkert at-
hugavert við þessar auglýsingar, að
fólk geti kynnst í gegnum þær á
heiðarlegan átt. En þessi reynsla
hefur sýnt mér að margir eiga erfitt
í dag. Peningaleysi og óframfærni
fólks kemur t.d. oft í veg fyrir að það
láti eftir sér að sækja skemmtistaði í
leit að félagsskap."
Hinn viðmælandi blaðsins, sem er
fráskilinn heildsali á sextugsaldri,
var sammála skrifstofumanninum
um að einkamálaauglýsingar í blöð-
um ættu fullan rétt á sér sem leið
fyrir einstaklinga til að kynnast, en
auðvitað væri þetta fólk misjafnt
eins og annað fólk. Hann var líka
þeirrar skoðunar að margir þeirra
sem auglýstu ættu við einhver
vandamál að stríða. Þannig hafi ein
konan sem hann heimsótti verið al-
veg niðurbrotin og talað látlaust um
eiginmann sinn fyrrverandi. Á end-
anum sagðist hann hafa orðið pirr-
aður og spurt hvort hún héldi virki-
lega að hann væri sá margumræddi.
„Önnur fráskilin kona var hrein-
lega að leita að vel stæðum manni,“
segir heildsalinn. „Hún spurði mig
hvort ég ætti íbúð og þegar ég svar-
aði því til að ég ætti bara einstakl-
ingsíbúð varð hún heldur óhress.
Hún virtist vera illa stödd fjárhags-
lega og var beinlínis á höttunum eft-
ir einhvers konar sambandi með
fjárstuðning í huga."
VÆNDI MEÐ OG
ÁN MILLILIÐS
Einu sinni heimsótti þessi maður
konu sem bjó í Sjálfsbjargarhúsinu
en það hafi verið hálfdapurleg
reynsla. Þá hafi hann og, líkt og
skrifstofumaðurinn, komist í tæri
við vændi í gegnum eina auglýsing-
una. Undir hana skrifuðu þrjár kon-
ur. Eftir að hann hafði fengið síma-
númer viðkomandi hringdi hann og
konan sem svaraði sagðist vera til-
búin að koma til hans gegn ákveð-
inni greiðslu. Þá bað hann um að
komast í samband við aðra konu,
rúmlega tvítuga, en þá svaraði kon-
an því til að þá yrði hann að hafa
samband við tiltekinn milligöngu-
mann. Þarna var því um að ræða
vændi, bæði með og án milliliðs.
„Ég er orðinn dálítið bitur eftir
þessa misjöfnu reynslu," segir heild-
salinn. „Ég hef ekki beinlínis fengið
það sem ég hafði áhuga á og stund-
um hefur mér hreinlega fundist að
verið væri að hafa mig að fífli."
En víkium nú ögn nánar að því
hvaða ástæður geta búið að baki
einmanaleika fólks. Þar koma bæði
ytri aðstæður og persónulegar við
sögu; þær mótast oft af þáttum eins
og búsetu, starfi, fjárhag o.fl., en
persónulegu þættirnir fremur af
óframfærni, feimni, tortryggni og
yfirleitt óöryggi í samskiptum við
annað fólk. Efasemdum um kyn-
hneigð. Feimni, eksemi, andremmu,
svitavandamálum...
Sumir þessara eiginleika geta svo
jafnvel verið afleiðingar einmana-
leikans. Talað er um vítahringi ein-
manaleikans: „Það skiptir engu
máli þótt ég drekki og lykti langar
leiðir af andremmu og svita, sé feit-
ur og óásjálegur fyrst enginn elskar
mig hvort eð er, og enginn elskar
mig af því að ég drekk o.s.frv....“
Ög hvernig er svo hægt að rjúfa
vV. Ofc ' C5V
Maður, rúmleg
reglusamur, ós
stú'ku á aldrii
olr £ ^ »
h£a% ára
tXlstúI
3Sff“ ar ser
^ tonu^l
SSriTK
g^waptum
^,ðseffleruðer
emaj.eruð^
Einkamál ,
s^fmTrónaðiBðnS?ar
Hverjar leynast? *“Vlfœ
sem eru
. óska eftir kvn-
kvenfólk sem svf-- -
trá JaIDaÍCaGreiöi
JJoö senðiSi
iljög geðgöð kona
skar eftir aö kynnast glaövæi
larmi á aldrinum 50—60 ára sei
' viöibreytt áhugamál.
-*“*í‘*25*i
Einkamál
! (25-35). sem kæru
,pnrt, án sambúöar 0(
óskast af þrítugun
alvöru meint og öllui
sendist DV, meri
slíkan vítahring?
Hafi fólk farið í gegnum allt pró-
grammið frá Leikhúskjallaranum
eða Glæsibæ (það segir sína sögu að
sá staður er oft kallaður Æöahnút-
urinrí) upp í einkamálaauglýsingar
án þess að það hafi borið tilhlýðileg-
an árangur er aðeins um eitt að
ræða og það er að sætta sig við ein-
semd sína og gera gott úr henni. Að
láta sér líka vel við sjálfan sig...
Margir þeir sem einmana eru hata
sjálfa sig og þá dreymir um að ein-
hver komi aðvífandi og kippi öllu í
lag sem úrskeiðis hefur farið í lífi
þeirra. En þeim er alveg óhætt að
binda endi á biðina því sá eini og
sanni, sá Rétti, fyrirfinnst ekki! Fólk
verður að læra að elska sjálft sig
nægilega mikið til að geta notið lífs-
ins á einn eða annan veg, eitt eða í
félagi við aðra.
BORÐIÐ HAM-
BORGARA MEÐAN
BEÐIÐ ER EFTIR
STEIKINNI
Þá geta svona alhlítar rómantísk-
ar grillur um hinn Rétta beinlínis
staðið í vegi fyrir því að fólk stofni til
kynna við aðra, kynna sem gætu
leitt til góðs sé til lengri tíma litið
þótt kannski verði ekki nein spreng-
ing í upphafi; að menn kæri sig
hvorki um „daufleg" kynni né
„skyndikynni".
Sjónarmið sálfræðinga sem mik-
ið hafa unnið með einmana fólki
skiptast nokkuð í tvö horn hvað
varðar kynlöngun þess. Bandaríkja-
maðurinn Daniel Cashriel hefur það
fyrir sið að reyna að hvetja fólk til að
kynnast öðrum kynferðislega með
eftirfarandi mynd: „Maður verður
að fá sér hamborgara meðan maður
bíður eftir steikinni, því annars
svelgist manni á henni þegar hún
loksins kemur. Þá er maður orðinn
OF hungraður."
Og kollegi hans Glaser hefur eftir-
farandi til málanna að leggja: „Eftir
margra ára hjónaband og skilnað
hafa margir týnt niður hæfileikan-
um til að nálgast aðila af hinu kyn-
inu lið fyrir lið, að taka þátt í pörun-
arleiknum sem hefst yfirleitt með
samtali eða augnaráði sem gefur
eitthvað í skyn. Þá þarf heldur betur
að taka sér tak til að endurvinna
þennan hæfileika, og sumir hafa
jafnvel aldrei haft hann. Margir gef-
ast upp of snemma eftir örfáar mis-
heppnaðar tilraunir. Og hvernig
eiga þeir þá að geta náð sambandi
við aðra? Það sem skiptir höfuðmáli
er að gera sér grein fyrir að kynni
sem kannski virðast ekki svo þýð-
ingarmikil í upphafi geta batnað og
leitt til einhvers sem skiptir máli
þegar fram í sækir. Oft eru báðir að-
ilar hræddir og óöruggir meðan
þeir eru að taka fyrstu skrefin og
geta ekki gefið sitt besta, hvorki
kynferðislega né á öðrum sviðum.“
Aðrir sálfræðingar, þar á meðal
Elayne Kahn, halda því fram að
bæði menn og konur sem búi ein,
og þó sérstaklega konur, eigi erfitt
með kynferðisleg skyndikynni, fyll-
ist tómleika á eftir. Sumir reyni að
bíta á jaxlinn og sannfæra sig um að
þetta sé allt í góðu lagi, en við það
versnar ástandið oft. I versta falli
getur þetta leitt til þess að viðkom-
andi verði gersamlega ófær um að
tengjast annarri manneskju nánum
böndum. Kahn lítur svo á að fólk sé
hvað samfarasinnaðast á tveimur
ólíkum æviskeiðum: á unglingsár-
unum og rétt eftir að hafa lokið
slæmu hjónabandi...
KALDHÆÐNISLEG
TORTRYGGNI: TÍM-
ANNATÁKN?
Ekki skal lagður neinn dómur á
þessar sálfræðikenningar hér, en
aftur á móti er eitt að vera „einn og
einmana" af því að maður getur
ekki myndað félagsleg og persónu-
leg tengsl þótt maður gjarnan vildi.
Og annað að vera „einn og óháður"
vegna þess að menn vilja forðast
skuldbindingar; að líta á sjálfsupp-
eldi sem dyggð með boðskapinn
„elskaðu sjálfan þig, vertu þú sjálfur
og lærðu að segja nei“ að leiðarljósi.
Síðarnefnda fyrirbærið var tekið
fyrir nú nýverið í ágætum útvarps-
þætti þeirrar Sigrúnar Júlíusdóttur
og Önnu G. Sigurdardóttur. Þar
vitnuöu þær m.a. í metsölubók
bandaríska höfundarins Christoph-
er Lash sem hefur átt feikivinsæld-
um að fagna bæði í Bandaríkjunum
og á Norðurlöndunum. Þessari nýju
persónuleikagerð í heimi vestrænn-
ar menningar, að vera einn og óháð-
ur, lýsir hann m.a. svo:
„Samskipti kynjanna mótast orð-
ið af tortryggni þar sem báðir aðilar
einangra sig á kaldhæðnislegasta
hátt gagnvart hvor öðrum. Bæði
kynin óttast að ef þau nálgast og
gefa af sér í einlægni geti það valdið
þeim vonbrigðum og sársauka síðar
meir. Þess vegna reyna þau hvort
um sig að fá eins mikið út úr hinum
en verja sig sjálf með því að gefa
sem minnst af sér. Þegar bæði kynin
eru upptekin af þessari tortryggni
eða vörn geta tengslin aldrei orðið
annað en yfirborðskennd. Hvort
um sig ásakar svo hitt fyrir að krefj-
ast en vilja ekki gefa, þau tjá sífellt
einsemdarkennd sina og þrá eftir
dýpra sambandi."
Þetta er vissulega dökk mynd. Og
nú geta menn velt vöngum yfir
hvort þessar andstæður, að vera
„einn og einmana", og að vera „einn
og óháður" séu tímanna tákn, og þá
hvers vegna.
HELGARPÖSTURINN 37