Morgunblaðið - 05.01.1964, Blaðsíða 3

( Sunnudagur 5. jan. 1964
3
MORGUNBLAÐIÐ
----—-------- 1 .......
Bangsi nrrar að ljósmyndara Morgunblaðsins.
Ljósm. Mbl. Sv. Þ.
Bangsi og Þormar fóstri hans
ÞORMAR Kristjánsson, Hverf
isgötu 23c í Hafnarfirði, hefur
um þessar mundir húsdýr af
sjaldgæíri tegund. Er það
2‘/2 til 3 mánaða kópur, sem
hann tfann, særðan o.g sjúkan,
tók með sér heim og hjúikraði
honum. Er kópurinn nú í
bezta yfirlæti I kjaillara Þor-
mars.
Morgiumblaðið hafði tal af
Þormari og bað hann skýra
frá selaeldi sínu.
— Ég fann kópinn föstu-
daginn 27. desemfoer, sagði
Þormar, íyrir neðan Nýju
Þormar gefur Bangsa að drekka úr pela.
Bílastöðina hjá Verkamanna-
skýlinu. Krakkaihópur hafði
safnazt utan um hann og voru
að sparka í hann og pota með
spýtuim. Þegar ég bjargaði
honum frá börnunum hafði
hann hlotið áverka á höfði og
skrokki, sennilega af þeirra
völdum.
— Þegar heim kom lét ég
Bangisa (eins og við erum
farin að kalla hann) í baðkar
ið ásarnt slatta af sjó í. Um
kvöldið kom dr. Finnur Guð-
miundsson í heimsókn til að
Mta á kópinn. Hann sagði mér
þá, að Bangsi mætti hvorki
vera í' söltu né ósöltu vatni
meðan hann væri að fara úr
móðunhárunum. Bangsi væri
með iungnabólgu, vegna þess
að hann hefði lent í sjóvoliki.
Var kópurinn nú fluttur í
þvottabúsið, þar sem hann
hefur enn aðsetur.
■ — Fyrst í stað var Bangsi
nokkuð grimmur, enda von,
þagar haft er í huga, hverja
reynslu hann hafði af mann-
fólkinu. Ég gef 'honum volga
mjólk, sem ég brytja síld út
í. Hann er orðinn góður af
lungnabólgunni og hinn
sprækasti núna vig okkur
heimatfólkið. Þó urrar hann
enmþá á ókunnuga og vill
ekki borða, ef þeir eru við-
staddir. Hann sleikir hendur
miínar, þegar ég gef honum
og lætur vel að mér, svo að
sjá má, að hann er ekiki
grimmur að eðlisfari. Ég
ætla að hafa Bangsa, þangað
til hann er að fullu laus við
móðurhárin, en dr. Finnur
býst við, að það verði núna
í næstu viku.
Jón Krabbe níræður
ÞAÐ er einstætt veganesti
ungum manni að vera „maður
inn sem fæddist með stjórnar-
skránni“ og að eiga að guðfeðg-
uim þá báða Jón forseta Sig-
urðsson og Jón ritstjóra Guð-
mundsson. Það er betra að lífs-
skútan sé vel sjófær þegar
þannig er siglt úr höfn.
Það hefir og komið í ljós að
töluverður töggur var í svein-
inum sem fæddist sama daginn
og Kristján konungur nítrndi gaf
stjórnarskrána. Við nefnum hana
að vísu enn, sællar minningar,
en jafnaldri hennar átti enn
langt stanf óunnið landinu til
hagsbóta, þegar íslendingar settu
sér nýja stjórnarskrá.
Jón Haraldsen Krabbe, sem
níræður er í dag, er sonur Har-
alds Krabbe prófessors við
dýnalæknaskólann í Kaupmanna
höfn og Kristínar dóttur Jóns
Guðmundssoijar, ritstjóra Þjóð-
ólfs og helzta þjóðmálaskörungs
sinnar tíðar á ísiandi að Jóni
Sigurðssyni ednum undanskild-
um Þau áttu þrjá sonu aðra
sem allir urðu merkir menn, Ó-
luf lagaprófessor, Þorvald vita-
málastjóra og Knud taugalækni.
Jón Krabbe lauk ungur námi
bæði í lögfræði og hagfræði.
Réðist hann síðan til starfa í
íslenzku stjórnardeildinni, þ.e.a.
s. þeirri deild danska stjórnar-
ráðsins sem fór með íslenzk
mál. Þessi stjórnardeild breytt-
ist þegar ísland fékk heimastjórn
árið 1904 í íslenzku stjómarskrif
stofuna í Kaupmannahöfn, og
upp úr henni spratt aftur sendi-
ráðið í Kaupmannahöfn eftir að
sambandslögin komust á árið
1918.
Jón Krabbe varð skrifstofu-
stjóri íslenzku stjórnarskrif-
stofunnar árið 1909. Eftir að
sendiráðið var stofnað var hann
skipaður sendiráðsritari. í því
starfi var hann hægri hönd
Sveins Björnssonar sendiherra
um langt skeið og miklu síðar
þeirra sendiherranna Jakobs
Möllers og dr. Sigurðar Nordals.
1 tíð Sigurðar sótti Jón um lausn
frá störfum, þá tæplega áttræð-
ur „og var veitt hún ef-tir 55
ára ánægjulegt starf í þjónustu ís
lands“, eins og hann kemst sjálf
ur að orði. En illa er ég svik-
inn ef fjórði sendiherrann í Dan
mörku, Stefán Jóhann Stefáns-
son, hefir ekki eins og fyrirrenn
arar hans oft sótt góð ráð til
Jóns Krabbe.
Með þessu er þó aðeins hálf-
sögð sagan um gbarf Jóns Krabbe
í þágu íslands. Oft veitti hann
sendiráðinu forstöðu sem chargé
d'atffaires eða sendifulltrúi lang-
tímum saman og er þar einkum
að minnast ófriðaráranna síðari,
eftir að Sveinn Björnsson hédt
heim til íslands vorið 1940. —
Þá var það og ákveðið í sam-
bandislögunum að skipa skyldi
í danska utanríkisiáðuneytinu
Sr. Eiríkur J. Eiríksson:
FAÐIR HANN
HÉLT Á LJÚS-
KERI
Sunnudagur milli nýárs og
þrettánda.
Guðspjailið. Matt. 2,13-15.
GÖMUL mynd: Það er fólk á
feirð. Kona ríður asna og grúfir
sig yfir bam, fuil viðkvæimrar
umönnunar. Maður teymir asn-
ann. Fas hans allt vekur traust
og öryggistilfinningu. Dimimt er
af nótt, eina birtan í myndinni
kemur frá ljóskeri, sem Jósetf
heldur á. Auðn og örætfi em um-
hverfis, hættuför,- Flóttinn til
Egyptalands. Guðspjall dagsins.
Við munum orðin fögru í jóla-
frásögunni:“ En María geymdi
öll þessi orð í hjarta sánu og
'hiugleiddi þau með sjáltfiri sér.“
Einniig koma hér til greina orð-
in:“ Og faðir hans og móðir vOru
undrandi yfir því, er sagt var
urn hann.“
Við getum ímyndað okíkur,
hver geymd Maríu var orða
þeirra, er hún heyrði við fæðingu
sonar síns,- Vissulega reyndi á
varðveizlu þeirrá, og varanleg
var undrun foreldranna, og
skyldi aðóun þeirra á honum
prófast í eldi mikilla rauna.
Myrfcrin hervæðast. Það mætti
fylla margar blaðsíður með lofi
um Heródes konung. Heilar bæk-
ur hafa verið ritaðar honum til
varnar. Þó .hetfur enginn getað
skafið af honum tortryggnina.
Ferill hans var og ljótari en
svo, að hætfilegt sé að rekja
hann. Vonzka heimsins teflir
fram gegn Betlehemsbaminu
úrvalsmanni að glæsimennsku og
atgervi, en mieð öllu samiviziku-
lausum, er völdin voru annars
vegar og grimmdin ægileg. —
Mesti sagnameistari Gyðinga ut-
an ritningarinnar segir frá því,
að er Heródes sá fram á dauða
sinn, hafi hann myrt menn unn-
vörpuim, til þess að hryggð ríkti,
en hann vissi, að sjálfur yrði
hann fæstum harmdauði.
sérstaikan trúnaðarmann til leið-
beiningar um afgreiðslu íslands-
mála, og var Jón Krabbe valinn
til þess-starfa.
Þetta var nú orðið allflókið,
að þarna var danskur borgari
sendiráðsritari^ og stundum
sendifulltrúi íslands, en jafn-
framt starfandi sem danskur em
bættismaður og þó trúnaðarmað
ur Islands í dönsku ráðuneyti.
Þarna hefði margur klaufi eða
kjáni getað fengið gullin tæki-
íæri til þess að skapa últfúð og
tortryggni miUi landanna. En
veldur hver á heldur, og það
var einn þátturinn í farsædd
Jóns Kraibbe að honum tókist ein
mitt — öllum öðrum mönnum
fremur — að skapa kyrrð um
framikvæmd samibandslaganna
meðan þau entust, og að gera
tímabil þeirra að undirbúnings-
Fraimihaid á bis. 30.
Við fjölyrðum um ljós jólanna
og nýja ársins. Við gerum-það
andspænis veraldrarm>'rkruirr>
allra tíma. Heródes og Pílatus,
hinn aðalfulltrúi heimsins gegn
Jesú, eiga sér sína líka á öllum
tímum, og fulltrúaval hins vonda
og hernaðar er með ýmisum hætti
og tekur- á sig hinar óiikustu
myndir, lieimssögulegar, styrj-
alda, kúgunar, einræðis, en einn
ig utan stjómmálavettvangisins,
þar sem foringjum verður ekki
kennt um allt, en ábyrgð hvers
og eins í einkalífi skiptir máii.
í dag á Betlehemsstjarnan i
hinni ýtrustu hættu. Það er mik-
ið ihugunarefni að veik móðir,
en um leið svo sterk, vai-ðveitir
hana í fangi sér og í hjarta sínu
eins og í móðurlífi áður, og allt
til 'þess, er húh stendur undir
krossi sonar síns. Og þegar heim-
urinn tetflir fram oddvitum síns
valds og undanfærið er fjarlægt
fjandsaimlegt land, auðnin er alls
staðar umhverfis — Auaturlanda
öræfi með margvíslegum hætt-
um sínum — þá er það lítið ljós-
ker Jósefs, sem ryður braut
hjálpræðis heimsins gegnum
myrkur veraldarinnar. Það má
deila trúfræðilega um, liver fað-
ir Jósef vair Jesú, en liorfum í
dag á myndina af þessrtm bróð-
ur okkar, en hann gengur þung-
um skrefum, skilur etftir djúp
spor í sandinum, sem að vísu
fýkur fljótlega í, en sjá, hanm
heldur á ljósi, aðeins sianu eigin
daufa ljósi, en það er hans svar
við opmberuninni mi'klu, þetta
er hans svar við opinberuninni
milklu, þetta er hans vörn, hans
sókn, hans ljóssins barátta. Og
horfum á, hver framtíðairmaður
hann er, virðulegur fuMtrúi nýs
árs. Gildi mannlegrar umönnun-
ar er ekki lítið, þegar hún bein-
ist að hinu bezta._ „Lítið ljós,
hversu langt varpar það ekfci
birtu sinni“, segir hinn milkli
könnuður myrkranna og viðnóms
þeirra í mahnssálunum og á leilk
sviði lífsins, Shakespeare.
Á jólum beinist athyglin að
birtu himinsins, en er við nú
kveðjum jólin að þessu sinni og
göngum út á vegu nýs árs, er gott
að virða fyrir sér endurskin þess
arar birtu í mannlegri viðleitni
Og láta sér hana verða að nokk-
urri kenningu og uppörvun í látfi
sínu.
Beinum afhyglinni í dag að
ljóskeri Jósefs. Þar er að -vísu
aðeins um umgjörð að ræða. En
umbúnaður ljóssins sikiptir ein-
mitt máli. Hann er trúin á það,
auðmýktin gagnvart því, fórnar-
lundin, að brjótast áfram gegn
erfiðleikunum með það, eins og
María í guðspjalli dagsins með
Guðs barnið í fanginu og Jósef
með þjónustu sína við það, þar
sem ljósikerið hans er.
Nú fer að lengja daginn. Sums
staðar sér núna ekki tii sólar, en
senn fer hana að sjá. Tindum
sjóndeildarhringsinis getur verið
þannig háttað, að nokkrum skref
um munar, hvort hana sér, t.d.
hinn 14. þessa mánaðar eða hinn
17. Uppi í hlíðinni fyrir ofan
bæinn sér hana fyr en niðri í
dalnum. Það getur auðvitáð alltaf
brugðist, að til sólar sjái. Myrkur
dagur, sjálf Jónsmessan. „Böm-
in fóru upp á fjall. Þau Vonuðu,
að þar sæi þau sólina.
„Frá Egyptalandi kallaði ég
son minn“. Þannig lýkur flör
Maríu og Jósefs mieð sigri.
Megi okkur nú auðnast að eign
ast hlutdeild í þeim sigri á ný-
byrjuðu ári.
Andleg sólarsýn og kærleiikur
til Guðs og manna tendri okkar
ljósker trúar og vonar í við-
leitni til varðveizlu og sigurs
hverju góðu málefni til hamda,
er Guðs riki eflir og hans dýrð.
Amen.