Morgunblaðið - 24.07.1974, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 24. JULl 1974
Afmætísdagur Valtýs
Eftir Zacharias Topelíus
Jónas gamli var ekki kvikur á fæti að öllum
jafnaði, en nú hafði hann hraðann á. Hann stökk
niður að ströndinni, ýtti bátnum á flot og reri
lífróður til Valtýs, svo brakaði í árunum.
Valtýr sá hann nálgast, svo honum óx kjarkur á ný.
„Þú skalt ekki halda, að ég sé hræddur“, kallaði
hann til Jónasar og reis upp í troginu. En það var of
mikið á trogið lagt. Því hvolfdi um leið og Valtýr
steyptist á höfuðið í vatnið.
„Nei, sjáið nú til drengstaulans", hrópaði Jónas og
tók svo fast í aðra árina, að hún brotnaði. Um leið var
HOGNI HREKKVÍSI
Ég held ég hafi fundið ráð við því að Högni
hrekkjalómur láti gömlu klukkuna í friði.
hann kominn að Valtý og gat gripið í hnakkadrambið
á honum og dregið hann upp í bátinn.
„Náðu í Víking... náðu í Víking“ æpti Valtýr með
munninn fullan af vatni. Og sá var nú heldur betur
holdvotur. „Þvúpp“, heyrðist í stígvélunum hans,
þegar hann hreyfði tærnar.
„Ætli okkur megi ekki standa á sama um Víking“,
sagði Jónas og hló við. Hann var bæði glaður og
reiður í senn og svo reri hann aftur upp að strönd-
inni.
Þar var heldur betur uppi fótur og fit. Pabbi
skammaðist, mamma grét, Lotta snökti, Friðrik
grenjaði. Lena var Skelfingu lostin og Jónas var
heldur niðurlútur. En Valtýr var hinn stoltasti um
leið og hann fann fast land undir fótum á ný. Honum
fannst þá engin hætta hafa verið á ferðum. Auk þess
kynni hann vel að synda.
„Já, þar sem þú botnar“, sagði Jónas. „Ekki fann
ég neinn botn með fótunum“, sagði Valtýr og lét
ekki segjast. „Þú hefðir bara átt að láta mig vera. Ég
hefði þá synt í land“.
„En hvar getum við fengið þurr föt á drenginn?“
spurði mamma. „Lotta hlauptu til fiskimannsins og
spurðu hvort við getum ekki fengið lánuð föt af
börnunum hans“.
Lotta hljóp af stað og kom skömmu seinna aftur.
„Þau eiga bara lítinn dreng og stóra stúlku“, sagði
hún. „Hér er kjóll af henni og sokkar og skór“.
„Á ég að fara í stelpuföt?" spurði Valtýr.
„Það verður þú að gera, drengur minn“, sagði
mamma ákveðin svo ekki þýddi að mæla á móti.
„Það verður mátuleg refsins og þú mátt þakka
þínum sæla fyrir að sleppa svo vel“.
Sögulok.
ANNA FRÁ STÓRUBORG - saga fra sextándu öld
eftirJón
Trausta.
hefirðu orðið manni að bana. — Það var við öðru eins að
búast.
Hjalti fleygði frá sér stönginni, gekk rakleitt heim í bæ-
inn og sagði húsmóður sinni grátandi frá þvi, hvernig komið
væri.
Hún strauk blítt um vanga hans, eins og góð móðir, og
mælti:
„Þetta er bending til þín frá guði um að fara gætilega.
Taktu þér hana til íhugunar. Hamingjan er svo fallvölt.“
Þessi hógværu orð fengu meira á Hjalta en þó að hún
hefði rekið honum utan undir.
„Þú hefir gott hjarta, vinur minn,“ bætti hún við. „Mundu
eftir að gera ætíð öllum mönnum gott, hvenær sem þér
veitist tækifæri til þess. Þá vegnar þér vel, hvað sem kann
að mæta. Og þá eignastu fleiri vini en þú veizt af sjálfur —
og betri vini.“
Aldrei hafði hann heyrt hana tala jafnblíðlega.
Anna lét bera Eyvind inn í baðstofu og sendi heim til
hans til að segja tíðindin og það með, að hún skyldi hjúkra
honum og sjá um hann, meðan hann þyrfti að liggja.
Faðir önnu hafði verið talinn afbragðslæknir, og fólk
trúði því fastlega, að hún væri það líka.
Eyvindur hrésstist furðu fljótt, en þurfti þó að liggja lengi.
Hann kenndi verkjar fyrir brjóstinu, og við og við hóstaði
hann upp blóðdrefjum.
En allan þann tíma, sem hann lá, vék Hjalti varla frá hvílu
hans. Hann stundaði hann með einstakri alúð og nákvæmni
og vildi aldrei af honum lita.
Og hann bað hann margsinnis og hjartanlega að fyrir-
gefa sér.
Gamli maðurinn gerði það með tárin í augunum og bað
guð þess að láta ekki óbænir sínar hrína á honum. En
hann var hræddur um, að þær bænir yrðu ekki heyrðar nema
að nokkru leyti. Forlög Hjalta væru þegar skráð á hærri
stöðum. Þó sagði honum svo hugur um, að ekki mundi Hjalti
verða öllum heillum horfinn.
Margir blíðviðrisdagar komu meðan Eyvindur lá, en Hjalti
sinnti þeim ekkert. Hann kaus heldur að vera inni honum
til skemmtunar. Það var sem hann efaðist enn þá um það,
að hann væri búinn að fá fyrirgefningu hans að fullu.
Hann skrafaði við hann um alla heima og geima. En á
meðan skar hann út traföskjulok handa húsmóður sinni.
Á því var rósahringur með hvössum þyrnum.
En innan í hringnum var kringlóttur reitur. Þar var mynd
af riddara, sem hleypti fram a harðastökki. En slanga reis
UPP jörðunni og vafði sig um fæturna á hestinum, svo að
hann hlaut að steypast.

HteÖímofgunkQfriAu
— Velkomin frá
Mallorca, — var mikil
sól???
Jæja, þá er ég vfst
búin að gefa öllum að
borða...