Morgunblaðið - 22.07.1981, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 22. JÚLÍ1981
Minning:
Geirlaugur Arna-
son deildarstjóri
Fæddur 24. ágúst 1926.
Dáinn 13. júlí 1981.
Geirlaugur Árnason deildar-
stjóri í Sementsverksmiðju Ríkis-
ins andaðist snögglega í sl. viku.
Það er sárt, þegar menn í blóma
lífs síns eru kallaðir burt, að því er
virðist, án þess að fá að ljúka sínu
ævistarfi, eins og við mannanna
börn leggjum, í fáfræði okkar,
skilning í það orð.
Við sem fengum að kynnast og
vera Geirlaugi samferða í þessu
iífi erum nú orðin fátækari góðum
dreng.
Snemma komu hin traustu og
glaðværu skapeinkenni Geirlaugs
fram og fengu að njóta sín, er
hann ungur að árum byrjaði að
starfa á rakarastofu föður síns
Árna Sigurðssonar á Akranesi.
Ekki fannst Geirlaugi nóg að
gerast rakarameistari og að ljúka
deginum, loka og fara heim, held-
ur hefði lífið meira að bjóða en að
vinna og sofa. Hann vildi rækta
með sér þá þætti lífsins sem göfga
og fegra. Hann fór því til Reykja-
víkur og hóf nám í píanóleik við
Tónlistarskólann í Reykjavík. Eft-
ir það má segja að tónlistin hafi
gengt stóru hlutverki í lífi Geir-
laugs. Hann tók að sér stjórn
karlakórsins Svanir á Akranesi og
var organisti þar og nú seinast
organisti í Árbæjarsókn.
Á mannamótum var Geirlaugur
hrókur alls fagnaðar. Oft settist
hann við hljóðfærið og brátt voru
allir farnir að syngja, einnig þeir
sem ekki þykjast geta sungið og
hræddur er ég um að við eigum
eftir að sakna hláturs hans, þvi
hann þorði að hlæja — og það
hátt.
Einnig átti hann það oft til t.d. í
fermingarveizlum eða afmælis-
mótum, að standa upp og mæla
nokkur hlý orð til viðkomandi,
óska heilla og bjartrar framtíðar.
Gott hljóð fékk hann ætíð, um það
sáu gáski hans og orðheppni.
Geirlaugur var mikill trúmaður,
sem þoldi sér ekki ræktarleysi né
iðjuleysi við trú sína, heldur vann
að trúmálum mest allt sitt líf, svo
sem hjá KFUM og Gideon-biblíu-
félaginu. Trúin var honum ein-
hvernveginn svo sjálfsögð og eðli-
leg og með líferni sínu og fram-
komu vann hann mikið kristniboð
á sinn örugga og látlausa hátt.
Eitt vakti alltaf aðdáun mína, hve
gott samband Geirlaugur virtist
hafa við Guð sinn. Þar sem trú og
vissa skapaði honum öryggi og
styrk í vandamálum daglegs lífs
og í umgengni við aðra.
Geirlaugur var kvæntur Svein-
björgu Arnmundsdóttur og eign-
uðust þau sex góð og mannvænleg
börn. Sveinbjörg og Geirlaugur
gáfu hvoru öðru þær gjafir sem
ekki allir geta gefið eða fengið,
sem er ást og virðingu fyrir hvoru
öðru. Þau skópu saman fagurt
heimili og heimilisbrag, sem börn
þeirra munu geyma og kenna
sínum börnum og þó Geirlaugur sé
horfinn okkur að sinni, þá munum
við sjá hann í fasi og orðum
barnabarna þeirra.
Betri arf er ekki hægt að gefa.
B.W.J.
Mánudagsmorguninn 13. júlí sl.
spurði góður vinur minn mig,
hvort ég hefði heyrt sorgartíðind-
in. „Hvaða sorgartíðindi?" spurði
ég. „Hann Geirlaugur er dáinn,"
sagði hann. Mér varð orðfátt, en
sagði aðeins, — „nei, það getur
ekki verið." En því miður var það
rétt, þessi sorgartíðindi voru sönn.
Ég settist inn í bifreið mína, við
hlið konu minnar, og um nokkurn
tíma mátti ég ekki mæla. Ég varð
að jafna mig um stund áður en ég
gat ekið af stað.
Við Geirlaugur höfðum ákveðið
að fara saman til Bandaríkjanna á
alþjóðamót Gideonfélaga, sem
halda átti í Arizona. Ferðin átti að
hefjast 16. júlí. Sunnudagskvöldið
12. júlí hitti ég Geirlaug og
ræddum við saman um ýmsa þætti
væntanlegrar ferðar okkar. Hann
var glaður og hress, eins og hann
átti vanda til, og skiptumst við á
gamanyrðum. Tilhlökkun okkar til
væntanlegrar ferðar var augljós.
En þessi ferð var aldrei farin. I
stað hennar fór Geirlaugur í þá
ferð, sem okkur öllum er fyrir-
búin, fyrr eða síðar. Þessi góði og
elskulegi vinur er nú horfinn
okkar jarðnesku sjónum. Guð hef-
ur kallað hann til sin.
Geirlaugur Árnason var fæddur
24. ágúst 1926 á Akranesi. Hann
nam rakaraiðn hjá föður sínum og
starfrækti rakarastofu, bæði á
Akranesi og hér í Reykjavík um
nokkurn tima en sneri sér síðar að
verzlunarstörfum. Frá því árið
1975 var hann deildarstjóri hjá
Sementsverksmiðju ríkisins.
Fyrstu kynni okkar Geirlaugs
voru í sumarbúðum KFUM í
Vatnaskógi fyrir u.þ.b. 40 árum.
Sú vinátta, sem þá var tendruð,
byggðist á sameiginlegri trúar-
fullvissu okkar á hinn krossfesta
og upprisna frelsara, Jesú Krist.
Þá trúarvissu átti Geirlaugur allt
til hinztu stundar.
Síðan liðu mörg ár, en þá lágu
leiðir okkar saman aftur í Gideon-
hreyfingunni, en meginverkefni
hennar er að gefa öllum 10 ára
skólabörnum á Islandi Nýja
Testamenti. Geirlaugur átti þá
vissu og reynslu, hversu mikils
virði fagnaðarboðskapur Jesú
Krists í Nýja Testamentinu er
hverjum þeim, er trúir og tileink-
ar sér hann. Þess vegna þráði
hann það eitt, að aðrir fengju að
reyna það sama og hann hafði
fengið að reyna við lestur Biblí-
unnar. Það var ávallt gott að vera
með Geirlaugi og þó sérstaklega,
þegar við fórum saman í barna-
skólana og gáfum börnunum Nýja
Testamenti. Hann naut sín vel,
þegar hann ræddi við börnin um
gildi þess að trúa á Guð og trúa
Guðs orði. Hann átti mjög auðvelt
með að tala til barnanna, þvi að
hann skildi þau vel og vissi því,
hvernig átti að tala við þau.
Geirlaugi var einnig bæði létt
og auðvelt að tala til fullorðinna á
almennum samkomum. Hann
hafði skýra hugsun og átti gott
með að móta hugsanir sínar í orði,
á skýran, einfaldan og glaðlegan
hátt. Hann hafði létta lund og var
ávallt glaður og uppörvandi, hve-
nær sem maður hitti hann, og
alltaf fór maður auðugri, bjart-
sýnni og glaðari frá honum aftur.
Hver sá, sem kynntist Geirlaugi
fann hjá honum og sá í öllu lífi
hans ávöxt þeirrar einlægu trúar,
sem hann átti á Jesú Krist, allt frá
æskudögum, og hvernig sú trú
hafði haft mótandi áhrif á allt
daglegt líf hans. Bænin og lestur
Guðs orðs voru þeir eðlisþættir í
lífi hans, sem allir, er kynntust
honum, urðu strax varir við.
Geirlaugur hlaut i vöggugjöf
mikla tónlistarhæfileika og góða
söngrödd. Unaðslegt var að hlusta
á Geirlaug og eiginkonu hans,
Sveinbjörgu, þegar þau sungu
tvísöng og fluttu þannig vitnis-
burð sinn um traustið og trúna á
Frelsarann. Hann var söngstjóri á
Akranesi um árabii og sat í
bæjarstjórn Akraness um tíma.
Eftir að hann fluttist til Reykja-
víkur var hann organisti í Árbæj-
arsókn, og formaður þess safnaðar
frá stofnun hans. Honum þótt
vænt um kirkju sína og starf. Oft
hafði hann orð á því við mig,
hversu ljúft honum þætti að
starfa með séra Guðmundi Þor-
steinssyni, sóknarpresti í Árbæj-
arsókn, og öðru safnaðar- og
söngfólki þar.
Ófáar voru þær stundir í lífi
Geirlaugs, sem helgaðar voru
starfinu fyrir KFUM og K, bæði
sem undirleikari undir almennum
söng og kórstjórn, og önnur þau
verkefni, sem honum voru falin.
Aldrei sagði hánn nei, þegar leitað
var til hans. — Hann þráði það
eitt, að flytja öðrum boðskapinn
um Frelsarann Jesú Krist, bæði í
söng og annarri tónlist.
Á síðastliðnu sumri var Geir-
laugur kosinn forseti Gideonfé-
laga á íslandi. Hann vann mikið
fyrir þau samtök af alhug og
fórnfýsi. í raun fólst líf hans allt í
þessari setningu: „Allt hjá yður sé
í kærleika gjört". Hann sat í
stjórn Kirkjugarða Reykjavík-
urprófastsdæmis um árabil.
Geirlaugur var kvæntur Svein-
björgu Arnmundsdóttur. Þau
hjónin höfðu sameiginleg áhuga-
mál og voru samhent í öllu því
starfi, sem honum var falið, til
heilla fyrir kirkju og kristni. Það
var í raun og veru hátíð, þegar
dvalið var á heimili þeirra, hlýja
og vinátta streymdi til allra.
Heimilið, sem þau bæði höfðu lagt
grundvöll að og byggt upp, er
fögur umgjörð um þá heilsteyptu
trú á Guð föður og son hans, Jesú
Krist, sem hjónin og börnin
byggðu allt sitt líf á.
Sveinbjörg og Geirlaugur eign-
uðust sex börn. Þau eru Inga Þóra,
gift séra Jóni Dalbú Hróbjarts-
syni, Kári, kvæntur Önnu Guð-
mundsdóttur, Hörður, kvæntur
Sigrúnu Gísladóttur, og dæturnar
þrjár, sem heima eru, Þuríður
Erna, Laufey Guðríður og Geir-
laug Björg. Barnabörnin eru átta.
Við Gideonfélagar á íslandi
drjúpum höfði í bæn og þökkum
Guði fyrir látinn leiðtoga, og
biðjum góðan Guð að styrkja og
blessa eiginkonu hans, börnin og
aðra ástvini í þeirra miklu sorg.
Gideonfélagar á íslandi.
Ilelgi Eliasson.
Andlát Geirlaugs Árnasonar
bar mjög brátt og óvænt að. Við
höfðum talast við fyrr þennan
morgun, er hann kom til vinnu
sinnar hress og kátur að vanda.
Hann hafði kennt sér lítils meins,
þar til hann svo skyndilega var
kallaður heim til Guðs öllum að
óvörum að morgni 13. júlí. Fréttin
um andlát hans fékk mjög þungt á
mig og olli mér miklum sársauka
hið innra. Við Geirlaugur höfðum
þekkst vel síðastliðin fjögur ár og
átt mikla samleið í ýmsum málum
bæði í KFUM og á vinnustað og
víðar.
Minningarnar þyrlast nú upp í
huga manns og maður stendur
ráðþrota frammi fyrir Guði og
órannsakanlegum vegum hans. En
með þessum fátæklegu orðum
langar mig til að minnast þessa
ástkæra vinar, þótt erfitt sé að
koma orðum að því, sem á hugann
leitar.
Rúm fjögur ár eru síðan Geir-
laugur réð mig til starfa með sér á
söluskrifstofu Sementsverksmiðju
ríkisins. Þá þegar þekkti ég hann
nokkuð, en átti eftir að kynnast
honum miklu betur eftir þetta og
eignast í honum einn besta vin, er
ég hefi átt hin síðari ár. Þótt
aldursmunur væri nokkur á okkur,
var sem hann hyrfi í samskiptum
okkar. Hann var einlægur og
hreinskilinn og áttum við aldrei
erfitt með að tala um okkar
hjartans mál hvor við annan.
Hann gaf mér góða ráðleggingar i
sambandi við starfið og var
ábyggilegur og traustur. Ég held,
að fáum hefi ég kynnst, er vildu
vera eins hreinskiptnir og heiðar-
legir og Geirlaugur var. Hann
sagði ætíð sem var og lét skoðanir
sínar ávallt í ljós án Jæss að fara
með nokkuð í felur. I viðskiptum
sínum við aðra menn fyrirvarð
hann sig ekki fyrir trú sína á
frelsara sinn Jesúm Krist eða
fyrir þau félagasamtök, sem hann
var meðlimur í, KFUM og Gideon-
-félagið, heldur var öllu fremur
hreykinn af því.
Fáa menn hefi ég um ævina hitt
eins skapgóða og upplífgandi og
Geirlaug. Það var sem hann bæri
með sér hressandi blæ glaðværð-
ar, sem fyllti andrúmsloftið, hvert
sem hann fór, og var jafnan glatt
á hjalla, þar sem hann var nálæg-
ur. Geirlaugur var einnig mjög
söngelskur maður og unnum við
dálítið saman í sabandi við söng-
mál, bæði í Karlakór KFUM og
kirkjukór Árbæjar sem og fleiru.
Við áttum það jafnvel til að taka
tagið saman á skrifstofunni.þegar
vel lá á okkur og fáir heyrðu til.
Síðari árin, er ég kynntist Geir-
laugi betur, fann ég í honum
einlægan vin, sem ætíð var fús til
að rétta hjálparhönd og gefa góð
ráð, sem hann var auðugur af. Oft
fannst mér hann nánast bera
föðurlega umhyggju fyrir mér i
ýmsu, sem á bjátaði hjá mér og ég
leitaði til hans með um ráð. Ég
þakka Guði fyrir þann tíma, sem
ég fékk að njóta vináttu við
Geirlaug, og mér er mikill söknuð-
ur í huga, er ég kveð þennan vin
minn svo allt of snemma að því er
mér finnst. En „hjarta mannsins
upphugsar veg hans, en Drottinn
stýrir gangi hans“, eins og hann
sagði svo oft við mig. — Geirlaug-
ur var ekki dauðanum óviðbúinn.
Hann leit á líf sitt sem gjöf Guðs,
er hann hafði þegið að láni úr
hendi hans, og er hann gæti tekið
aftur, þegar hann vildi. Og það er
gott að geta lifað áfram í sömu trú
og Geirlaugur átti að vita að nú er
hann kominn heim í faðm frelsara
síns, sem hann bar vitni af
trúmennsku í lífi og starfi. Það er
líka styrkur eftirlifandi konu hans
og barna að eiga þessa von og trú í
hjarta. Ég votta þeim innilegustu
samúð og bið Guð að styrkja þau
og blessa þeim minninguna um
góðan eiginmann og ástkæran
föður.
Guðlaugur Gunnarsson
Kveðja frá starfsfélögum í Sem-
entsverksmiðju ríkisins, Ártúns-
höfða:
í dag kveðjum við starfsfélaga
okkar Geirlaug Árnason hinstu
kveðju. Hann lést að morgni þess
13. þ.m. í Borgarspítalanum.
Þennan morgun mætti hann til
vinnu hress og kátur að vanda, brá
sér út í mötuneyti til þess að
sækja kaffibrúsann okkar, en vin-
urinn kom ekki aftur, heldur lá
leiðin upp á Borgarspítalann.
Skömmu síðar spurðumst við um
líðan Geirlaugs, en þá var okkur
tjáð, að hann væri allur. Snögg
voru handtök mannsins með ljá-
inn að skilja á milli lífs og dauða,
og viðbrigði okkar mikil að eiga á
bak að sjá góðum og hjálpsömum
vini og félaga. Geirlaugur var
heiðursdrengur í þess orðs fyllstu
merkingu. Við vottum eiginkonu
Geirlaugs, frú Svanbjörgu, og öll-
um ástvinum innilega samúð, og
biðjum þeim öllum Guðs blessun-
ar.
Guðmundur Kristjánsson
MLeKK eK nú hæAi líí ok ónd.
Ijúfi JesÚK í þina hond.
sidast þeKar eK Kofna fer,
Kitji GuÖh en^Íar yfir mér.M
Þessi orð Hallgríms Pétursson-
ar eru mér ofarlega í huga þegar
ég kveð Geirlaug Árnason hinstu
kveðju, sem skyndilega og óvænt
var burtkallaður úr þesu lífi á
mánudagsmorguninn 13. júlí síð-
astliðinn. Lát hans barst mér svo
óvænt, að bágt er að trúa enn.
Daginn áður höfðum við verið við
guðsþjónustu í Safnaðarheimilinu
að vanda og hitt hann hressan og
kátan, notið hans góða söngs, og
undirleiks. Þegar svo er komið,
verður manni ljóst, hve mikið við
hér í Árbæjarsókn höfum misst,
því störf hans hafa verið bæði
mikil og góð.
Formaður Árbæjarsóknar var
hann um 10 ára skeið, hvíldi þar á
honum mikið ábyrgðarstarf og
vinna í því sambandi, sem hann
leysti vel af hendi. Stjórnandi
Árbæjarkórs um árabil, og veit ég
að þar verður hans sárt saknað,
vegna hans góðu hæfileika á sviði
tónlistar og söngs.
Allir Bræðrafélagar kveðja
Geirlaug Árnason með söknuði,
þökkum honum fyrir góðar og
ánægjulegar stundir, allar hans
góðu óskir og ábendingar í starfi
okkar. Við hjónin vottum konu
hans, Sveinbjörgu Arnmundsdótt-
ur, börnum þeirra og öðrum ást-
vinum, innilega samúð og hlut-
tekningu.
Biðjum Guð að styrkja þau, og
blessa á ógengnum æviveg.
Guðmundur Sigurjónsson
Enginn ræður sínum næturstað.
Mér brá þegar ég frétti andlát
vinar míns, Geirlaugs Árnasonar.
Ég hafði síst búist við því að
jafnsterkur maður, andlega og
líkamlega, félli frá í blóma lífsins.
En enginn má sköpum renna.
Kynoi okkar Geirlaugs hófust
er ég fluttist til Akraness fyrir 23
árum. Hann stjórnaði þá karla-
kórnum Svönum sem ég gerðist
félagi í. Hann var ákaflega hressi-
legur og duglegur stjórnandi og
starfaði fyrír kórinn af sérstakri
kostgæfni og áhuga. Auk söng-
stjórastarfsins vann Geirlaugur
að ýmsum öðrum félagsmálum og
var alls staðar vel liðtækur. — En
aðalstarf sitt vann hann á rakara-
stofunni sem hann starfrækti um
árabil. Þar var jafnan gaman að
koma. Menn lögðu þangað jafnvel
leið sína þó að þeir þyrftu hvorki á
rakstri né klippingu að halda.
Hlýlegt og glaðlegt viðmót Geir-
laugs dró menn að.
Geirlaugur Árnason var fágæt-
lega heill í hverju verki sem hann
tók sér fyrir hendur. Eldlegur
áhugi hans á hverju viðfangsefni
hafði örvandi áhrif á samborgar-
ana. Hann var alger reglumaður
og heiðarleiki hans var slíkur að
orð hans voru jafngild undir-
skriftum annarra.
Snemma á Akranesárum mín-
um tókst góð vinátta með okkur
Geirlaugi og entist hún til hinsta
dags. Hann reyndist mér jafnan
traustur og heill. Hann varð
trúnaðarvinur minn og sótti ég oft
til hans góð ráð og leiðbeiningar.
— Síðast heimsótti ég hann á
fimmtugsafmæli hans í nýja og
fallega íbúð í Breiðholti. Mikið
hafði hann unnið sjálfur við hana
og bar hún smekkvísi þeirra hjón-
anna fagurt vitni.
Þegar Geirlaugur Árnason
fluttist frá Akranesi hvarf skýr
dráttur úr svipmóti bæjarins. Og
nú, þegar hann er horfinn sjónum
okkar, er eins og tilveran sé
fátæklegri en áður.
Við hjónum vottum eiginkonu
hans, börnum og öðrum ástvinum
einlæga samúð okkar og biðjum
Guð að blessa minningu góðs
drengs.
Hörður PálsKon
„£k lit á þÍK. Jcsu minn.
jalnun þá hryKKÖin sarrlr.
i minum krossi, krussinn þinn
krUltuKÍfKa mÍK narir
Sérhvert einasta sárið þitt
sannlcxa Kræðir hjartað mitt
OK nýjan föKnuð færir.**
Það er sárt að sjá eftir góðum
félaga og ekkert okkar grunaði að
síðasta guðsþjónustan fyrir
sumarfrí yrði jafnframt síðasta
samverustundin með Geirlaugi.
Þegar Geirlaugur hóf störf sín
með kórnum fyrir 15 árum voru
kórstörfin smá í sniðum, en störf-
in jukust jafnt og þétt og er það
engum eins fyrir að þakka og
Geirlaugi. Áhuginn og alúðin sem
hann lagði í starf sitt varð okkur
öllum fordæmi. Félagi okkar var
hann í hvívetna, ávallt tilbúinn
með hvatningarorð og leiðbein-
ingar. Ekkert var okkur þó eins
mikils virði og bartsýni hans og
baráttuvilji. — Við höfum misst
svo mikið — Næstu kóræfingar
verða okkur þungar án Geirlaugs,
en minning hans mun styrkja
okkur til áframhaldandi starfs í
hans anda. Fjölskyldu Geirlaugs
sendum við hugheilar samúðar-
kveðjur.
„Þér eruð ljós heimsins, borg,
sem stendur uppi á fjalli, fær ekki
dulist. Ekki kveikja menn heldur
Ijós og setja það undir mæliker,
heldur á Ijósastikuna, og þá lýsir
það öllum sem eru í húsinu."
Kirkjukór Árbæjarsafnaðar