Morgunblaðið - 09.12.1997, Blaðsíða 56

56 ÞRIÐJUDAGUR 9. DESEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Eiskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐBJÖRG SIGURJÓNSDÓTTIR
frá Sléttu,
Reyðarfirði,
andaðist á Fjórðingssjúkrahúsinu í Neskaup-
stað fimmtudaginn 4. desember.
Sólveig Baldursdóttir,
Pórey Baldursdóttir,
Sigurður Baldursson,
Einar Baldursson,
Sigurjón Baldursson,
Atli Bjömsson,
Haukur Þorleifsson,
Dagbjört Gísladóttir,
Anna Ingvarsdóttir,
Anna J. Wilhelmsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
LEIFUR GUÐLAUGSSON,
Yrsufelli 7,
Reykjavík.
lést á Landspítalanum laugardaginn 6. desem-
ber.
Stella Tryggvadóttir,
Tryggvi Rúnar Leifsson, Sigríður S. Sigurbjörnsdóttir,
Guðlaugur Ómar Leifsson, Soffía Jóna Bjarnadóttir,
Hilmar Þór Leifsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskuleg systir okkar,
MAGNA ÓLAFSDÓTTIR,
Fellsmúla 16,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum aðfaranótt laugardags-
ins 6. desember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristín Ólafsdóttir,
Inga Hanna Ólafsdóttir,
Hallgrímur Ólafsson,
Samúel Ólafsson,
Kristján H.B. Ólafsson.
t
Elskulegur eiginmaður, faðir, tengdafaðir og
afi,
ELÍAS JÓNSSON,
Skipholti 32,
Reykjavík,
verður jarðsettur frá Háteigskirkju miðviku-
daginn 10. desember kl.13.30.
Guðrún Einarsdóttir,
Guðmundur Jón Elíasson, Sigríður Valsdóttir,
Elías Freyr, Valur Árni, Eva María
og Elvar Jón.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
KRISTRÚN STEINUNN
BENEDIKTSDÓTTIR,
Hafnargötu 115A,
Bolungarvík,
lést á heimili dóttur sinnar í Bolungarvík
aðfaranótt föstudagsins 5. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn,
JÖKULL SIGURÐSSON,
Hellulandi 24,
Reykjavik,
lést af slysförum föstudaginn 5. desember.
Sigríður Kristjánsdóttir.
JÓNAS
GUÐMUNDSSON
+ Jónas Guð-
mundsson
fæddist í Reykjavík
30. nóvember 1918.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 1.
desember síðastlið-
inn.
Foreldrar hans
voru hjónin Asrún
Jónasdóttir og Guð-
mundur Þorgríms-
son húsasmíða-
meistari. Systir
Jónasar er Þuríður
og einnig átti hann
bróður, Gunnar,
sem er látinn.
Allan sinn starfsaldur, frá
árinu 1932, vann Jónas hjá
Pósti og síma. Var hann yfir-
deildarstjóri frá 1970.
2. maí 1947 giftist hann eftir-
lifandi eiginkonu sinni, Helgu
Jóhannsdóttur frá Seyðisfirði.
Foreldrar hennar voru Jónína
Stefánsdóttir og Jóhann Hans-
son vélsmíðameistari.
Utför Jónasar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Veit þú, Drottinn, að ég sækist fremur eftir
að hugga en láta huggast,
skilja en njóta skilnings,
elska en að vera elskaður,
því að okkur gefst ef við gefum,
við finnum sjálf okkur
ef við gleymum okkur sjálfum,
okkur fyrirgefst ef við fyrirgefum
og fyrir dauðann fæðumst við til eilífs lífs.
Friðarbænin, sem eignuð er heil-
ögum Frans frá Assisí, finnst okkur
túlka svo margt í lífi og dauða.
Eigin orð verða fátækleg kveðja,
ekki síst þegar kærir vinir hverfa
sjónum og við skynjum svo 'sterkt
hverfulleikann. Þá verða hin sönnu
gildi, sem hinir gengnu minntu á,
svo dýrmæt að hugleiða.
Við þökkum fyrir að hafa orðið
þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa
átt og eiga að gott og kærleiksríkt
fólk. Aldrei fannst það betur en
þegar aðventan gekk í garð. Ævin-
lega var þá hin sama tryggð sýnd
með fagurlega rituðum góðum ósk-
um og kveðjum frá þeim Jónasi
og Helgu. Þessar sendingar, sem
og allar aðrar, báru með sér fég-
urð sálarinnar, sanna umhyggju
og öðlingsbrag. Fyrir þessa miklu
ræktarsemi eigum við skuld að
gjalda.
Ekki þurfti að koma nema einu
sinni á fagurt heimili þeirra hjón-
anna, - sem einnig var í mörg ár
elliskjól, til æviloka, kærrar móður
Helgu -, til að finna, að þar ríkti
hinn góði andi þess sem kalla mætti
æðri þroska.
Jónas var á starfsævi sinni lengst
af varðstjóri við símann, hinn mikla
tengilið samfélagsins. Þetta starfs-
heiti, sem felur í sér þá góðu merk-
ingu að halda vörð og gæta að, var
eins og samofið traustri persónu
hans. Nú er þessi góði maður horf-
inn til enn fegurri ljóss-
ins heima.
„Hugsaðu um mig,
þegar þú ert í miklu
sólskini," var eitt sinn
sagt á saknaðarstund.
- Nú eru mörg ár liðin
frá því að við sáum þau
Jónas og Helgu síðast.
Þá gengum við saman
á grænum grundum
gamalla austfirskra
heimatúna forfeðra
Helgu. Fjallasýnin var
þá fögur í fjarskanum.
Mynd Jónasar og
Helgu, svo áhuga- og
umhyggjusamra og sem ímynd
sannrar elskusemi og glæsileika,
gleymist ekki.
Nú er tími aðventunnar, mörk
myrkurs og birtu, þegar fallegu
kveðjurnar frá góðum vinum bár-
ust. Hinar tæru perlur úr jólaljóðum
Stefáns frá Hvítadal gerum við nú
að okkar ósk.
Ó, láttu, Kristur,
þá laun sín fá,
er ljós þín kveiktu,
er lýstu þá.
Lýstu þeim héðan,
er lokast brá,
heilaga Guðsmóðir,
himnum frá.
Ástkærri frænku okkar, Helgu,
sem svo mikið hefur misst, vottum
við systurnar einlæga samúð, svo
og öðrum ættingjum og vinum.
Ester og Kristín.
Mig langar með örfáum orðum
að minnast Jónasar Guðmundsson-
ar.
Jónas var maðurinn hennar
Helgu frænku minnar og þegar ég
var lítil var Helga frænka sú sem
gerði næstum allt fyrir mig, allt frá
því að hekla blúndur á koddaverin
í handavinnunni, upp í það að hlusta
þolinmóð á mig glamra einhveijar
æfingar á píanóið heima í fallegu
stofunni þeirra. Einnig minnist ég
jólaboðanna heima hjá þeim, sem
alltaf voru jafnhátíðleg. Eg var sem
sagt mjög tíður gestur a heimili
þeirra þegar ég var barn. Ég kynnt-
ist Jónasi þó ekki að ráði fyrr en
ég var orðin fullorðin og fluttist
aftur heim frá námi. Jónas var þá
hættur að vinna og þá gafst mér
betri tími til að kynnast því hvílíkur
mannkostamaður hann var.
Jónas var fremur hægur og dulur
en hafði einstaklega skemmtilega
kímnigáfu. Þau hjón voru mjög
samrýnd og samhent um allt sem
þau gerðu og því hefur frænka mín
misst mikið. Börnin mín voru mjög
hænd að Jónasi og ég vil þakka
honum hvað hann og kona hans
hafa reynst mér og minni fjölskyidu
vel alla tíð. Ég vona að okkur tak-
ist að endurgjalda frænku minni
eitthvað af því, sem þau gerðu fyr-
ir okkur, nú þegar hún er orðin
ein. Fyrir hönd okkar allra votta
ég henni dýpstu samúð.
Guðrún íris Þórsdóttir.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
HELGA GUÐRÚN BERGMANNÍA
PÉTURSDÓTTIR,
Ægisíðu 98,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu aðfaranótt mánudags-
ins 8. desember sl.
Páll Guðmundsson,
Sigríður Pálsdóttir, Helgi Þórisson,
Einar Pálsson, Guðrún Linda Friðriksdóttir,
Guðrún Pálsdóttir, Kristbjörn Rafnsson,
Guðmundur Pétur Pálsson
og barnabörn.
1. desember 1997. 79 ár síðan
ísland varð fullvalda ríki. Ég lít
út um gluggann á stofunni minni,
hrímþoka byrgir útsýnið og hylur
garðinn hélublæju, sem í gær var
skrýddur grænum skrúða. Þannig
verða oft snögg umskipti í ríki
náttúrunnar. Eins er í lífi okkar
mannanna. í dag var kallaður til
æðri heima einn af húsfélögum
okkar hér á Sléttuvegi 13, Jónas
Guðmundsson. Ekki kom andlát
hans að óvörum, því hann gekk
undir erfiða aðgerð sem leiddi hann
til hinstu hvílu. Þó við værum bún-
ir að búa saman í þessu húsi í nær
sex ár urðu kynni okkar aldrei
mikil, en nánari eftir því sem þau
urðu lengri. Hann var sérstaklega
hægur og prúður í allri framkomu
og viðmótsþýður við nánari kynni.
Glettinn og spaugsamur þegar
slegið var á létta strengi. Ég naut
þess sérstaklega á þessu ári að
hitta þau góðu hjón hér úti við.
Ég var kannski að sýsla í ein-
hvetju, en þau að fá sér göngutúr.
Ekki leyndi það sér að þau voru
mjög samrýnd og nutu þess að
vera hvort með öðru. Helga er
mjög gjörvuleg kona, svipurinn
hreinn og þýður talar sínu máli þó
ekki sé mikið sagt. Jónas var fyrir-
ferðarlítill í röðum okkar hér í
húsfélaginu, sagði fátt en mun
hafa hugsað mun meira. Ég veit
með vissu að skoðanir hans voru
ekki eitt í dag og annað á morgun
og hann fylgdi því fram sem hann
áleit að væri rétt. Þannig mönnum
er gott að kynnast. Þeir leggja til
vegarnesti sem kemur að góðu
gagni og ekki þrýtur. Fyrir hönd
húsfélagsins færi ég fyllstu þakkir
fyrir góða samfylgd á liðnum árum.
Brostinn er hlekkur og genginn er
góður drengur, en minningin lifir
þó maðurinn hverfi.
Skammdegið er oft lengi að líða
og ekki þá síst hjá þeim sem eiga
við söknuð og sorg að stríða. En
brátt fer daginn að lengja aftur
og birta og ylur frá hækkandi sól
ryður myrkrinu til hliðar og máttur
ljóssins tekur völdin. Fæðingarhá-
tíð frelsarans á næsta leiti, sem
flytur okkur boðskapinn „Ég lifi
og þér munuð lifa“. Með þann boð-
skap í huga lifum við lífinu áfram
þar til kallið kemur og við stígum
fyrir dómara allra tíma. Helgu eig-
inkonu Jónasar bið ég góðan Guð
að gefa huggun og styrk og létta
henni sporin þó urð sé grýtt og
gangan erfið. Óllum ástvinum hins
látna flyt ég samúðarkveðjur.
Jakob Þorsteinsson.
Ég vil með þessum fáu orðum
kveðja góðan vin.
Ég gleymi því aldrei þegar ég
var lítil stelpa hversu gaman mér
þótti að vakna á aðfangadag og
fara með jólapakka til Helgu og
Jónasar. Pabbi keyrði mig heim til
þeirra í Sporðagrunn þar sem þau
bjuggu og þegar við' komum var
Jónas yfirleitt að moka snjóinn fyr-
ir framan gangveginn eða nýbúinn
að því og þá byijaður að gefa litlu
fuglunum úti í garði eitthvað gott
í gogginn.
Það var alltaf gott að koma í
heimsókn til Helgu og Jónasar og
alltaf tóku þau vel á móti mér. Allt-
af fór Helga að tína saman smákök-
ur og eitthvað með kaffinu en á
meðan settist Jónas niður með mér.
Það var bæði gaman og þægilegt
að tala við Jónas og hafði hann oft
frá mörgu skemmtilegu að segja.
Hann sagði mér t.d. frá því oftar
en einu sinni hvernig hann meiddist
í fætinum og gat því ekki spilað
fótbolta aftur.
Helga og Jónas voru mjög sam-
rýnd hjón og fór alltaf vel á með
þeim. Jónas var afar góður eigin-
maður og var alltaf til staðar þegar
Helga þurfti á honum að halda.
Jónas keyrði Helgu allt sem hún
þurfti að komast og sótti hana hvort
sem hún var að fara hitta gamlar
vinkonur eða að versla.
Elsku Helga ég sendi þér mína
innilegustu samúðarkveðju, ég veit
að missirinn er mikill en minningin
um góðan mann lifir.
Kristbjörg Helga.