Morgunblaðið - 06.08.1999, Blaðsíða 44

:4 FÖSTUDAGUR 6. ÁGÚST 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Kristján Georg
Halldórsson
Kjartansson fæddist
í Reykjavfk 22. júní
1934. Hann andað-
ist á gjörgæsludeild
Sjúkrahúss Reylqa-
víkur hinn 30. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Halldór Kjartans-
son, stórkaupmað-
■^ur, f. 6. nóvember
1908, d. 16. nóvem-
ber 1971, og Else
Marie Nielsen, f. 27.
maí 1908, d. 11. des-
ember 1971. Systir hans er Ás-
laug Halldórsdóttir Kjartans-
son, f. 16. apríl 1939, maki
Björn Björnsson.
Kristján kvæntist 28. septem-
ber 1957 eftirlifandi eiginkonu
sinni Iðunni Björnsdóttur, f. í
Reylqavík 16. desember 1937.
Foreldrar hennar
voru Björn Ólafsson
forstjóri og fyrrver-
andi ráðherra, f. 26.
nóvember 1895, d. 11.
október 1974, og
Ásta Pétursdóttir, f.
1. desember 1906, d.
25. desember 1968.
Börn Kristjáns og Ið-
unnar eru: 1) Edda
Birna Kristjánsdóttir
Kjartansson, f. 16.
febrúar 1958, búsett í
Bandaríkjunum, gift
Magnúsi Gústafssyni,
f. 13. september
1941. Börn: Helga Pálsdóttir, f.
26. júní 1979, d. 12. október 1983,
og Birna Magnúsdóttir Gústafs-
son, f. 4. ágúst 1995. 2) Halldór
Kristjánsson Kjartansson, mark-
aðsfræðingur, f. 21. nóvember
1959, búsettur í Reylqavík. 3)
Björn Kristjánsson Kjartansson,
viðskiptafræðingur, f. 1. mars
1967, búsettur í Noregi.
Kristján lauk stúdentsprófi
frá Verzlunarskóla íslands árið
1956 og nam lögfræði við Há-
skóla Islands 1956-1960. Hann
var skrifstofustjóri hjá Elding
Trading Company hf. í Reykja-
vík 1960-62, framkvæmdastjóri
Helga Magnússonar og Co.
1962-1965, framkvæmdastjóri
hjá Verksmiðjunni Vífilfelli hf.
1965-1992 og forstjóri Elding
Trading Company hf. til dauða-
dags. Hann var aðalræðismaður
Nepals á íslandi.
Kristján var meðeigandi og í
stjórn Elding Trading Company
hf., Verksmiðjunni Vífílfelli hf.,
Stálumbúðum hf., Þórði Sveins-
syni & Co. hf., Reylq'aprenti hf.
og Birni Ólafssyni hf.
Kristján var virkur í ýmsum
félögum og líknarsamtökum og
starfaði m.a. í JC Reykjavík,
fulltrúaráði Sjálfstæðisflokks-
ins og Frímúrarareglunni.
Kristján verður jarðsunginn
frá Fríkirlq'unni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.
KRISTJÁN G.H.
* KJARTANSSON
Elsku Teddý bróðir, nú hefur þú
kvatt okkur um sinn. Orðið stríð er
mér ofarlega í huga er ég hugsa um
*Wíðustu dagana sem þú lifðir. Hve
hart þú barðist til að vera áfram hér
hjá Addý þinni og okkur öllum. En í
stríði er yfirleitt bara einn aðili sem
sigrar. Þú háðir sömu baráttuna og
foreldrar okkar gerðu með aðeins
þriggja vikna millibili, en þau féllu
frá í lok ársins 1971, aðeins 62 ára að
aldri.
Þú varst stóri bróðir minn, fimm
árum eldri en ég. Mamma sagði að
daginn sem ég fæddist hefðir þú
sungið og valhoppað niður götuna og
hrópað: „Ég á líka litla systur!“ Göt-
’-^na okkar, eins og íbúar neðri hluta
Ásvallagötunnar kölluðu hana. Þar
tókust sterk sambönd með okkur
krökkunum í götunni sem voru á öll-
um aldri, sem enn í dag haldast hjá
mörgum hverjum. Aldrei voru
árekstrar í pólitíkinni, þótt allir litir
hafi skreytt götuna okkar. Þar ól-
umst við upp á nr. 77 við ást og aga.
Pabbi var af gamla skólanum, við
borðuðum með hníf og gaffli sex ára
og kunnum að þéra sjö ára. Við mál-
tíðir máttum við ekki fara í símann
eða frá borðinu fyrr en allir voru
búnir að borða. Þótt okkur skorti
aldrei neitt var nú ekki allt látið eftir
okkur. Elsku bróðir, t.d. kom það
ósjaldan fyrir að við vorum á síðustu
gitundu að koma okkur í skólann, þá
Dæði í Verzló, að við báðum um bíl-
inn þar sem pabbi ætlaði ekki að
nota hann. Var svarið nei, og sagði
pabbi að við gætum tekið strætó eins
og önnur börn, þetta væri okkur
sjálfum að kenna og að við yrðum að
læra á þessu. Læddist mamma þá
niður með 50 kr. svo að við gætum
tekið Steindórsbíl uppi á horni.
Fljótt fór að bera á því að þú hefðir
frekar kosið að eignast bróður. Og
fórst þú létt með að breyta því. I
stað Áslaugar fórstu að kalla mig
Móa bróður, jafnvel Móbjörn. Þvflíkt
nafn, ég var nú ekki par hrifin af því,
en svo hressilega festist þetta við
mig, að flestir vinir þínir fóru að
kalla mig Móa, og gera það enn í
1"‘Vrhg. Svo mér var nú farið að þykja
vænt um nafnið. Enda er þú hringdir
í mig byrjaði símtalið alltaf á „Mói“.
Við vorum ung er við fórum til
New York í fyrsta sinn, eða í mars
1946. Strax eftir stríð, samgöngur
mjög erfiðar og því fórum við með
herskipi. Pabbi hafði stofnað fýrir-
tæki í Bandaríkjunum og Elding
Trading Company hérna heima. Að
koma til New York á þessum tíma
var ævintýri líkast. Ég man að við
fórum til Flórída af því að læknirinn
ráðlagði mömmu og pabba að fara
eð þig af því að þú áttir að hafa
ngið „gigt fyrir hjartað“. En auð-
vitað var það hitinn sem var að gera
út af við okkur. Næst var flogið til
Englands, því pabbi var á stöðugum
ferðalögum í viðskiptaerindum.
Ferðalag okkar endaði síðan í Dan-
mörku. Ferðalag þetta hafði tekið
hálft ár, frá því við sigldum til New
^York í mars þar til við komum heim
Wh íslands í byrjun september. Höfð-
um við nú frá mörgu að segja.
Þegar þú varst orðin 15-16 ára og
ég 10-11 ára fóru árin fimm að segja
til sín. Þú varst alltaf kallaður
Teddý, bæði af fjölskyldu þinni og
vinum. Héldu því margir að þú hétir
Theodór. Voða þótti mér gaman að
segja: „Nei, það býr enginn Theodór
hérna,“ þegar stelpurnar voru að
spyrja um þig. Og svo var ég alltaf
að trufla, þegar þið strákarnir lokuð-
uð ykkur inni í herbergi og ég mátti
ekki hlusta. Auðvitað rifumst við og
slógumst eins og normal systkini
gera. Meira að segja fór ég að lesa
Atlas, æfa júdó og gera 20-30 arm-
beygjur daglega til að geta tekið vel
á móti stóra bróður. Þér var nú ekki
farið að standa á sama með Móa
bróður og sást að betra var að forða
sér er ég fór í ham. Þú þeyttist upp
stigann og reyndir að loka herberg-
inu þínu, en þá varð blessaði smíða-
járnskertastjakinn settur á milli í
hurðinni, en hann stóð jú næst dyr-
unum þínum, svo þú gætir ekki lokað
á Móa. Pabbi var orðin ansi þreyttur
á að láta rétta hann uppi í Handíða-
& myndlistaskólanum þar sem hann
var smíðaður og reyna að gefa skýr-
ingar á því hvað hefði gerst.
Svo kom að því að við eignuðumst
bæði maka. Þú giftist Addý þinni,
sem hefur staðið eins og klettur með
þér í öllu og ég Bjössa. Við það varð
samband okkar eins og best varð á
kosið og áttum við fjögur margar
ógleymanlegar stundir saman. Svo
komu börnin, bæði hjá ykkur og okk-
ur. Ekkert þótti sjálfsagðara en að
skíra elsta son okkar Kristján Georg
í höfuðið á þér. Öll okkar böm litu
upp til „stóra frænda“. Sorgin barði
líka á dyrum hjá okkur báðum. Við
Bjössi misstum son og þið Addý mis-
stuð ykkar eina barnabarn þá, hana
Heigu litlu, dóttur Eddu Birnu, sem
var aðeins fjögurra ára gömul. Þá
stóðum við öll saman sem eitt. Svo
fenguð þið litlu Bimu, sólargeislann
sem Edda eignaðist 1995. Paradís
ykkar Addýjar var bústaðurinn á
Þingvöllum. Þar leið þér best og var
farið þangað eins oft og heilsa þín
leyfði. Þú stóðst við það að koma í af-
mælið mitt hinn 16. apríl sl. þótt þú
værir í hjólastól. Ég sagði að ef þú
kæmir ekki yrði engin afmælisveisla.
Þótt við væmm ekki sammála í öllu
risti það aldrei djúpt. Samband okk-
ar var mjög sterkt. Þess vegna var
það mjög sárt þegar við náðum ekki
alltaf saman. Én fullt traust bámm
við hvort til annars. Ég veit að ég
mun sakna símtalanna frá þér. Að fá
ekki að heyra byrjunarorðin „Mói,
hvað segirðu?“
Betri lífsföranaut gast þú ekki
fengið en hana Addý þína, sem aldrei
vék frá þér þar til yfir lauk. Ég get
ekki látið vera að minnast á starfs-
fólk gjörgæsludeildar Sjúkrahúss
Reykjavíkur. Hver starfsmaður var
eins og nátengdur fjölskyldumeðlim-
ur. Það gaf okkur allan þann styrk
og hlýju sem við þurftum á að halda
á svona stundu. Og þau gáfu þér,
elsku bróðir, þá bestu umönnun sem
völ er á. Þessu fólki verður seint
gleymt. Nú er þessari baráttu þinni
lokið. Við lofum að halda tryggu
sambandi við Addý. Bið ég Guð að
styrkja hana, börnin ykkar þrjú,
Magnús og Birnu litlu.
Guð gefi þér frið.
Þín systir,
Áslaug (Mói bróðir).
Skömmu eftir að ég og hún Edda
mín fómm að vera saman, kynntist
ég Iðunni og Kristjáni. Ég hafði
greinilega „valið“ mér góða tengda-
foreldra.
Kristján kom strax fyrir sjónir
sem jákvæður og léttur í lund, en
það var honum ómetanlegt í margra
ára veikindastríði sem flestir hefðu
tapað miklu fyrr. Hann var ákaflega
greiðvikinn, hjálpsamur, vinur vina
sinna, trúði einungis á það góða í
fólki og höfðingi heim að sækja.
Hann var ekki mikill ræðumaður, en
kom samt sínum skilaboðum áleiðis
eins og annað sem hann ætiaði sér.
Þegar hann gifti dóttur sína, hélt
hann góða ræðu og bauð mig og
mína velkomna f fjölskylduna, og að
hans heimili yrði líka okkar heimili.
Við höfum svo sannarlega notið þess
góða boðs.
Mestalla starfsævi Kristjáns var
hann í stjórnunarstörfum og starfaði
lengst af sem framkvæmdastjóri.
Fyrst með föður sínum og síðan í
Vífilfelli. Hann var framsýnn, úr-
ræðagóður og hafði sérstaklega gott
lag á fólki, en allir vom jafnir fyrir
honum. Þeir sem unnu með honum
og íyrir hann vita að hann reyndist
starfsfólki sínu ávallt vel.
Miðjumoð var honum ekki að
skapi. Það var lítið val hvað væri fyr-
irtækjum og þjóðinni fyrir bestu.
Einkaframtakið, samkeppni og göm-
ul og góð íhaldsúrræði vom það eina
rétta.
Mér fannst ótrúlegt hvað Kristján
fylgdist vel með í mannlífinu og við-
skiptalífinu enda athugull og vel les-
inn maður. Fyrst og fremst var hann
fjölskyldumaður. Hann var vakinn
og sofínn yfir velferð fjölskyldunnar.
Fjölskyldan áttu margar góðar
minningar um ánægjulegar sam-
vemstundir, ekki síst á Þingvöllum
þar sem margir nutu gestrisni þeirra
þar sem annars staðar.
Það var mikið áfall þegar fyrsta
bamabarnið, Helga, dó af slysförum.
Hún var augasteinn afa síns og hann
hafði greinilega náð góðu sambandi
við hana sem frásagnir hans hafa
sannfært mig um. Honum þótti afar
vænt um dóttur okkar, Birnu. Helst
vildi hann senda dóbermanninn sinn,
sem var í miklu uppáhaldi hjá hon-
um, til okkar í Ameríku til að passa
stelpuna. Betra gat Teddi ekki boðið.
Daginn sem hann datt og hlaut
meiðslin sem drógu hann til dauða,
áttum við gott símtal. Birna litla,
fjögurra ára, hafði verið í heimsókn
og greinilegt var að þau töluðu mikið
saman. Þau höfðu verið að ræða mál-
in og sú stutta oft gripið til enskunn-
ar. Þá talaði hann líka ensku. ,ýlfi,
þú talar ekki mjög góða ensku.“ „Þá
verður þú að hjálpa mér að laga
hana,“ sagði Teddi. „Má ég ekki
koma með þér í skólann í Ameríku?“
Ekki vildi stelpan særa hann, svo
hún þagði. „Það era strákar í skólan-
um þínum, svo það hlýtur að vera í
lagi að ég komi líka,“ hélt Teddi
áfram. „Afi> það em öðmvísi strák-
ar,“ var svarið. Þó það hefði alltaf
verið strákur í honum, dugði það
ekki í þetta skipti!
Kristján var stoltur af því að hafa
verið haldinn ólæknandi bfladellu
síðan hann mundi eftir sér. Það em
greinileg merki um að Bima hafi erft
áhuga á bílum frá honum enda rækt-
að vel af afa.
Mikið ástríki var alltaf með þeim
hjónum og finnst mér ótrúlegt hvað
Iðunn með sínum óeigingjarna hætti
gat annast hann vel síðustu árin þeg-
ar veikindin ágerðust. Hennar sökn-
uður er mikill, að missa félagann
sem var búinn að vera með henni all-
an sólarhringinn öll þessi ár. Hún
gerði svo sannarlega allt sem í henn-
ar valdi stóð til að láta honum líða
vel.
Systkinin minnast ástríks föður.
Þau vissu alltaf hvar hann var að
finna þegar á þurfti að halda. Hann
var líka góður vinur sem leiðbeindi
þeim árangursríkt með sínum hætti.
Sérstakar þakkir vil ég færa lækn-
um og hjúkranarfólki á gjörgæslu-
deild Sjúkrahúss Reykjavíkur fyrir
góða umönnun og þá nærgætni sem
þau sýndu fjölskyldunni þessa síð-
ustu og erfiðu daga.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Iðunni og systkinin í þeirra djúpu
sorg og þökkum honum fyrir að hafa
átt Kristján sem samferðamann.
Eftir lifir minning um góðan dreng.
Magnús Gústafsson
og böm.
Kær vinur er fallinn frá um aldur
fram.
Síðastliðinn föstudag lézt skóla-
bróðir minn og vinur til margra ára,
Kristján G. Kjartansson. Allt frá
unglingsáram lágu leiðir okkar Kri-
stjáns saman í Vesturbænum og út-
skrifuðumst við sem stúdentar frá
Verzlunarskóla Islands vorið 1956.
Það em margar og góðar endur-
minningar sem rifjast upp þegar
hugsað er til baka, vorkvöldin í Vest-
urbænum, atvik frá skólaáranum og
við leik og störf.
Sérstakar og ljúfar minningar á ég
og aðrir vinir Kristjáns frá bernsku-
heimili hans á Ásvallagötu 77 þar
sem foreldrar hans, Else og Halldór,
tóku ávallt öllum vinum Kristjáns og
systur hans, Áslaugar, opnum örm-
um og höfðu heimili sitt opið þeim.
Afar kært var á milli foreldra Krist-
jáns og bama þeirra.
Árið 1957 giftist Kristjáni Iðunni
Björnsdóttur og eignuðust þau þrjú
böm, Eddu Birnu, Halldór og Bjöm.
Hjónaband Iðunnar og Kristjáns
var mjög farsælt og bjó hún manni
sínum glæsilegt og gott heimili.
Hin síðari ár vom vini mínum Kri-
stjáni erfið vegna veikinda. Iðunn
stóð við hlið Kristjáns í veikindum
hans og reyndu hún og börn hans
allt til að létta honum lífið.
Samstúdentar Kristjáns frá Verzl-
unarskóla Islands 1956 kveðja góðan
og traustan vin sem því miður gat
ekki hin síðari ár tekið þátt í sam-
fundum okkar bekkjarsystkina eins
og við hefðum óskað vegna veikinda
sinna.
Kæra Iðunn, Edda Birna, Halldór
og Björn. Megi góður Guð veita ykk-
ur styrk í sorg ykkar og minningarn-
ar um traustan og góðan eiginmann
og fóður styrkja ykkur.
Gunnar I. Hafsteinsson.
Mig langar að kveðja hann Teddý
frænda með nokkrum orðum. Ekki
hefði ég trúað því að ég væri að sjá
hann í síðasta skipti 16. apríl síðast-
liðinn er hún mamma varð sextug.
Þá spjallaði ég heillengi við hann og
hann lofaði mér því að ef hann færi
einhvern tímann aftur til Sviss ætl-
aði hann að taka mig með og bjóða
mér á fína hótelið sem allir í fjöl-
skyldunni hafa gist á nema ég. Hon-
um fannst ekki hægt að ég skyldi
ekki hafa fengið að fara með mömmu
og pabba á Dolder Grand. Þetta lýsir
alveg því hvernig hann var við mig
alla tíð. Hann kvaddi mig alltaf með
þessum orðum: Maja mín, ef það er
eitthvað sem ég get gert fýrir þig þá
hringir þú bara í Teddý frænda.
Hann var sá eini sem kallaði mig
alltaf Maju, og þótti mér það alltaf
svo notalegt. Nú á ég aldrei eftir að
heyra það nafn aftur, enda myndi
það ekki hljóma rétt frá neinum öðr-
um.
Elsku frændi, ég veit að amma
Elsa, afi Halldór og Helga litla
barnabarnið þitt taka vel á móti þér.
Teddý minn, takk fyrir hvað þú varst
alltaf góður við mig og mína. Guð
blessi minningu þína.
Elsku Addý mín og börn, guð gefi
ykkur styrk í ykkar sorg.
Elsa María.
Elsku Teddi, okkur langaði að
kveðja þig með Ijóði skáldins sem
þú hafðir svo mikið dálæti á.
Frá öllum heimsins hörmum,
svo hægt í friðar örmum
þú hvílist hels við lín.
Núertuafþeimborinn
hin allra síðstu sporin,
sem með þér unnu og minnast þín.
Með tryggð til máls og manna
á mátt hins góða og sanna
þú trúðir traust og fast.
Hér er nú starfsins endi.
I æðri stjórnar hendi
er það, sem heitt í hug þú barst.
Guð blessi lífs þíns brautir,
þitt banastríð og þrautir
og starfs þíns mark og mið.
Við hugsum til þín hljóðir.
Að hjarta sér vor móðir
þig vefur fast og veitir frið.
(Einar Ben.)
Við þökkum þér þær stundir sem
við áttum með þér og munum við
varðveita þær í huga okkar. Við
biðjum Guð að gefa Addý og fjöl-
skyldu þinni styrk í þeirra miklu
sorg.
Hvfldu í friði, elsku frændi.
Ragnar Ingi, Fríða Dóra
og Þórður Kristján.
Svo kveðjum við þig, vinur ástúðlegi
allt víl í burt, en mildur blíðutregi
í hjarta voru helgi minning þín.
Sem fógur vomótt breiðist helgur höfgi
um hvílu þína, bróðir, sálargöfgi,
uns sólin skín.
Hann fóstri er farinn í ferðina,
ferðina til austursins eilífa sem
óneitanlega bíður okkar allra. Krist-
ján vinur minn, eða fóstri eins og ég
kallaði hann ætíð seinni ár, hefur
lokið sínum störfum hér. Ég kynnt-
ist Kristjáni fýrir allmörgum ámm á
ferðalagi erlendis og síðan þá tókst
með okkur mikil og góð vinátta sem
hefur vaxið og dafnað með hveiju
árinu. Það em í raun forréttindi að
njóta vináttu slíks manns. Allt frá
fyrstu tíð okkar saman fannst mér,
þrátt fýrir aldursmun, hann vera
eins og einn af jafnöldmm mínum og
uppvaxtarfélögum. Þar var hann
ekki í hlutverki viðskiptamannsins
sem rekið hafði stór fyrirtæki. Hann
kom alltaf hreint fram, sagði mein-
ingu sína með varúð og tillitssemi.
Virti skoðanir allra án sleggjudóma.
Kristján var hugljúfur og glað-
lyndur og kom glettni hans oft best í
ljós í mörgu skemmtilegu spjalli
okkar sem gat stundum staðið
tímunum saman. Þar læddi góður
drengur oft að mörgum gullkornum
sem munu fylgja mér ætíð. Síðast
þegar ég var hjá honum og við
skemmtum okkur á hlýlegu heimili
þeirra Iðunnar í viðræðum um allt
milli himins og jarðar, ákváðum við
að fara saman og prófa Weapon-
trukkinn sem hann hafði látið
breyta, en bílar vom meðal hans
áhugamála. En sú ferð okkar verður
með öðm sniði.
Við Kristján vomm meðlimir í
góðum félagasskap sem tengdi okk-
ar enn nánar saman. Þangað veit ég
að hann sótti styrk sem mun nýtast
honum. Drottinn blessi þig, fóstri
minn, á þessari ferð þinni.
Iðunn, Edda, Halldór og Bjöm,
vinir mínir, megi Guð blessa ykkur
og gefa ykkur styrk á þessari
stundu.
Jakob S. Þórarinsson.
Hver verður næstur? varð mér
hugsað fyrir nokkmm vikum þegar
ég fylgdi til grafar góðum dreng á
besta aldri.