Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 45

Úr ferðasögu.
141
Latínan og organið, það tvent á vel saman, því að lík-
lega er ekkert tungumál eins fært um organtóna eins og
latínan, með sínum langt dunandi endingum —
Mér virtist il duomo, dómkirkjan í Milano, bera langt
af öllum kirkjum, sem eg hefi séð, jafnvel Frúarkirkju í
París og Pálskirkju í Lundúnum; og annað eins organ
hefi eg hvergi heyrt.
Kaþólsku kirkjurnar eru svo dimmar, en myrkrið er
holt hjátrú og allskonar sóttkveikjum. En skemtilegt er
að þær skuli altaf vera opnar hverjum sem inn vill setj-
ast til bænagerðar eða hugleiðinga, eða þá til að hvíla sig.
Voldugur vottur eru þessi hátt gnæfandi steinlistaverk
um afl trúarinnar og þeirra, sem notuðu trúna í þjónustu
vilja síns til valdsins. Og fagrar safnbyggingar eru slík-
ar kirkjur, því að sjálfsagt fer tala þeirra vaxandi, sem
líta á þessi musteri, sem einu sinni voru hinum trúuðu
ímynd himinríkis á jörðunni, eins og nokkurskonar forn-
gripasöfn, og minnisvarða yfir einni hinni máttugustu stofn-
un mannanna, kaþólska kirkjufélaginu, sem mergsaug hið
sterka Rómaveldi, og erfði nokkuð af afli þess i annari
mynd. En þó mun vera of fijótt að líta svo á, því að
fleira er í þeirri kirkju siungt en sóttkveikjurnar, sem
þrífast svo vel í rökkrinu og vígsluvatninu. Oghver veit
nema nýtt heimskuflóð eigi eftir að ganga yfir löndin, og
eigi virðist það fjarri óskum ýmissa þeirra, sem mestan
hafa raáttinn.
VIII.
Norður yfir fjöilin.
1.
Veður hafði verið óvanalega skínandi bjart yfir Alpa-
fjöllunum þessa daga, og svo mjög sem mig langaði til að
dvelja nokkra daga á Ítalíu, þá þorði eg ekki að eiga
undir því að bjartviðrið héldist. En aðalerindi mitt var