Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 94

190
Erlend tíðindi.
Frakkland. Þar hefir orSið töluvert merkilegur atburður
þessa manuði, þó ekki megi kalla hann stórtíðindi, því ekki var
það annað en að póstmenn og símaþjónar lögðu niður starf sitt.
Víðast í blöðum og tímaritum var ekki meira úr þessu gert en ab
mennu og vanalegu verkfalli, en þó það væri svipað því, þá var
þetta verkfall þó athugaverðara fyrir heiminn en þau eru annars
vön að vera.
Eins og allir vita. eru verkföll venjulegast bardagi vinnulyðs,
sem lifir á þvt', að selja verkkaupendum vinnu sína. Vilji vetksal-
inn ná hærra kaupi fyrir vinnu sína eða betri vinnttkjörum, hollari
verkstoftim eða einhver misklíð kemur milli verksala og verkkaup-
anda, þá ertt í flestum löndum engir dómar, sem þeir geti skotjð
máli s/nu til. Þar ræður entt þá víðast að eins handalögmál og
verkfallið er þá eina vopnið, sem verklýðtirinn á í eigunni, og
mannfólagið neyðir hann til að beita. Þetta stríð er oftast milli
einstakra fólaga eða þá verksmiðju- eða námueiganda og verkmanna
hans, og þó þjóðitt öll liði auðvitað óþægindin og tjónið og verði
aö greiöa herkostnaðinn að lokunt og stundum oll heitnsverzlunin,,
þá snertir þetta þó ekki beinlínis valdsvið ríkisvaldsins, þvt ríkið
hefir einmitt sjálft skotið sór þar undan afskiftunum og yfirráðun,-
um og skoðað vinnuna sem vöru, sem seljandi og kaupandi réðu
einir verði á.
A Frakklandi eru póstgöngur og símar í yfirráðum ríkisstjórnr
arinnar, svo sem hór hjá oss og póstmenn því ailir ríkisvinnurnenn,
embættismenn, og mikill þorri símaþjóna líka. Hér var því ríkið
verkkaupandinn og vinnumennirnir vistráðnir þjónar.
Hér áttust því ekki við einstaklingar í ríkinu, heldur ríkis-
valdið og þjónar þess. Þess vegna er þetta verkfall sóreölis.
Svo bar til í febrúar, að óánægja megn varð meðal póstmanna
með Simyan deildarstjóra í stjórnarráðinu, sem hefir á hendi síma-
og póstmál. Þótti hann hlutdrægur og ranglátur í embættaskipun
og atvinnuveitingum og óþjáll viðskiftis. Yarð óánægjan svo römm
og almenn, að nær ailir póstþjónar hættu störfum í París og víðar
og urðu úr stökustu vandræði í bili og var setn París væri flutt
upp á Sprengisand langt úr öllum mannabygðum. Clemeneeau
innanríkisráðgjafa, frelsisgarpinum gamla, tókst þó að koma mála-
miðlun á þetta í það sinn, og fengu póstmenn vilja sinn að öllu
nema því einu, að Simyan var ekki vikið frá embætti eða fluttur
í annað embætti eins og meun höfðu þó krafist, en von hafði ráðgjafi
gefið um, að Simyan yrði þokað til í kyrþey við hentugleika og