Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 48

144
Úr ferðasöga.
líklega ekki skemur en svo sem í miljón ár. En þó má
furða heita hvað þekkingin er á veg komin í þessum efn-
um, þegar þess er gætt hve ung sú grein er visindanna,
og hve fáir þeir eru að tiltölu, sem þar hafa unnið að.
Allur þorri manna álítur engu skifta þessi fræði, sem þó hafa
átt svo drjúgan þátt í að breyta lífsskoðun þeirra sem í
andlegum efnum eru »salt jarðar«. Og ennþá skifta þeir
ef til vill miljónum, sem festa trúnað á jafn fáránlega
fjarstæðu og þá t. a. m., að alt þurlendi hafi farið á kaf í
vatnsflóði.
Eg var að gefa gætur að samferðafólki mínu þegar farið
var fram hjá sumu því sem stórkostlegast var, og það virtist
t. a. m. alveg greinilegt, að engir þeir af samferðamönn-
unum, sem eg gat veitt eftirtekt, komu auga á jafnvel
hinar aðdáanlegu bugður og fellingar i grjótlögum fjall-
anna við Vierwaldstattervatn, og er þó þar að ræða um
sannkölluð og augljós furðuverk náttúrunnar.
En að vísu má alt að einu éta dýrindis mat í glæsi-
legum gesthússölum fyrir því, þó að menn skynji lítið af
því sem fyrir augun ber á ferðinni; og ekki allfátt af
þessu fólki, sem er svo heppið að hafa efni á að ferðast,
virtist mér ferðast einna helzt til þess. Eg hefl ekki séð
matelskara fólk en sumt sem mér bar fyrir augu í þess-
ari ferð, einkum sum miðaldra hjón1). Það virtist bersýni-
legt, að sameiginleg ást á mat getur verið meginþáttur í
bezta hjónabandi. Það er að segja, þegar nóg er til handa
báðum.
2.
Ekki vil eg skiljast við þetta mál án þess að minn-
ast nokkurum orðum á uppruna Alpafjallanna. Talsverð-
ar breytingar hafa orðið á ætlunum manna um þau efni
síðastliðin 50 ár. Menn héldu fyrst, að fjöllin hefðu spyrnst
l) Eg verð að sýna lesandanum það vantraust að taka það fram,
að hann má ekki af þessn sem þarna er sagt, leiðast til að ætla mér þá
óhæfu, að eg lasti góðan mat.