Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 62

158
Mærin frá Orléans.
heniiiir, nð fresta áhlaupinu á sterkasta vígi Englendingar
»les Tournelles«, er hefti alla umferð um Loirebrúna. En
Jeanne- vissi þetta líka og sagði við Dunois um kveldið : »Þér
sátuð á yðar ráðstefnu en eg á minni;« sneri sór þá að
skriftaföður sínum og bætti þessu við: »Vekið mig árla
á morgun og verið með mér allan daginn; eg mun þurfa
yðar við, því að eg mun verða sár«; þessi forspá rættist
að öllu, og jók átrúnaðinn á heilagleik hennar. Hún gat
í rauninni öllu ráðið í borginni. 5. maí hélt hún samt
kyrru fyrir í borginni, af því að þá var uppstigningardagur;;
en þá var líka þolinmæði hennar lokið. Næsta morgun um
sólaruppkomu reið hún niður að Loirefijótinu, en hermenn
og borgarar fylgdu henni í blindni. Á bátum var farið
yfir fijótið; en hún sagði fyrir, að um kvöldið mundu þeir
r í ð a sigursælir yflr b r ú n a, því að vígið »les Tournelles«
skyldi falla þennan dag. Og svo varð. Eg hefi þegar
minst á dagana 7. og 8. maí 1429 og get því siept þeim hér.
Lausn Orléansborgar hafði afarmikil áhrif á alla, vini
og óvini. Enginn efaðist lengur um, að hér væri um
yfirnáttúrlega krafta að tefla. Um hitt voru menn ekki
ásáttir, hvaðan þeir stöfuðu. Frakkar trúðu þvi, að það
væri guð, en Englendingar, að það væri djöfullinn. Frakk-
ar litu á Jeanned’Arc sem dýrling, Englendingar sem galdra-
konu. Frakkar höfðu fengið óbilandi traust á henni og á rétt-
mætikonungdóms Karls 7.; enEnglendingum hafðihún skotið
svo mikinn skelk í bringu, að þeir hörfuðu undan henni hvar-
vetna, þegar hún lagði af stað í krýningarferðina til Reims;
en leiðin þangað lá einmitt gegnum óvinaherinn.
Sunnudaginn 17. júlímánaðar var Karl 7. hátíðlega
krýndur í dómkirkjunni þar. Á þeim dögum þótti þjóð-
inni mjög mikils vert um krýningu, og það er eftirtektar-
vert, að einföld bóndastúlka skyldi sjá þetta betur en allir
ráðunautar konungs. Frá upphafi lagði Jeanne mjög mikla
áherzlu á þetta atriði, og til þess hafði hún fylstu ástæðu.
Það var svo mikill ávinningur fyrir Karl 7. að ná krýn-
ingu, áður en Englendingar létu krýna Hinrik 6., að heita
má, að upp frá því væri sigurinn honum í hendur lagður.