Þjóðviljinn - 24.12.1948, Síða 12

12
ÞJÓÐVILJINN
Jólin 1948
hafði í þessum sameiginlegu áhugahmálum okkar og
það sem fyrirhugað var að hrinda í framkvæmd.
„Það versta fyrir hvern bónda “
— Þú tókst við 50 hesta kargaþýfi og skilar 400
hesta rennsléttu túnu, en hvað um byggingar á jörð-
inni?
— Já. túniö er orðið gott núna, en oft var hey-
skapurinn erfiður hjá mér áður fyrr. Eg man sér-
staklega eftir einu harðindavori og grasspretta kom
hæði seint og illa. Þá heyjaði ég inni í Hvalsárdal,
en þangað er hátt á þriðju klst. lestagangur. Það fór
oft ofan á þeirri leið! Eg veit ekki til að aðrir hafi
heyjað þarna, enda er það vart gerlegt. Eg heyjaði
þarna með börnum mínum og það gekk vel. Sumt af
heyinu flutti ég ekki heim fyrr en um veturinn, —
en vegna þessa gat ég sett skepnur mínar á um
haustið. Einu sinni ‘heyjaði ég líka vestur í Mýrdal í
Sól'heimalandi í Dalasýslu.
I 53 óra búskap hef ég aldrei orðið heylaus. Versta
tjón fyrir hvern bónda er að verða heylaus. Nú á ég
hey miklu meira en ég þarf að nota fyrir næsta ár.
Eg hef alltaf lagt áherzlu á að fóðra vel og hafa
heldur færra, það margborgar sig. Það er mín
reynsla. Eg hef t. d fengið tvílembing, er lagði sig
með 43 pund. Ef vel er fóðrað verða fleiri ær tví-
lembdar, ég hef t. d. fengið 40 lömb undan 25 ám.
— Þú átt eftir að segja mér frá byggingum þín-
um.
— Já, efnin jukust smátt og smátt eftir að ég
keypti jörðina, en bæinn byggði ég fyrst 1917. Svo
1930 byggði ég hlöðu, 500 hesta, og fjárhús fyrir 120
fjár, allt úr steini. En við jarðabætur fék'kst ég fram
að því að ég hætti. Eg seldi Skúla syni mínum einn
þriðja hluta fyrir 10 árum og sl. vor tók hann við
allri jörðinni.
Hafði af sér 3 aura
— Þú virðist hafa haft nóg að gera um dagana.
— Já ég átti oft annríkt á vorin, því ég varð að
ljúka vorverkum mínum og slétta mikið á hverju
ári áður en ég fór í vegavinnuna.
— Varstu einnig í vegavinnu á hverju ári?
— Já, ég var vegavinnuverkstjóri í sveitinni og
því fylgdi margvíslegt umstang, m. a. rei'knings-
færslan, en þótt ég væri ekki lærður til skriftanna
tókst iþetta allt vel. Það ^var einu sinni á 28 árum
að Geir vegamálastjóri skrifaði mér og sagði að ég
hefði haft af mér 3 aura — og sendi þá norður!
„Eg meiddist á fingri við að
setja bát “
— Þú segist ekki hafa verið lærður til skriftanna.
Hvernig var með menntun í þá daga?
— Þú getur séð mína menntun á því að ég fékk
einn mánuð á ævinni tilsögn í skrift og reikningi.
Eg meiddi mig í fingri við að setja bát, og af því
ég var á fyrirmyndarheimili var fcíminn notaður
meðan ég var handlama til þess að kenna mér.
Af litlu má manninn marka
— Það er óhætt að fullyrða, skaut nú fornvinur
hans inn í, að samvizkusamari mann en Guðjón er
ekki hægt að finna gagnvart því sem honum var
falið að gera. Þegar hann var vegavinnuverkstjóri
fór hann t. d. upp úr rúminu um nótt og 30 kni.
vegalengd af því hann frétti að það væri bilað ræsi.
— Æ, hvers vegrxa ertu að segja frá þessu? sagði
Guðjón.
— Segðu mér hvernig þetta var.
— Eg var á Borgum þessa nótt, þegar ég fékk
skilaboð um að það væri bilað ræsi á veginum inni
við Borðeyri. Við fórum tveir um nóttina og gerðum
við það og vorum líka búnir um morguninn.
— Ertu búinn að gleyma, þegar þú fórst og mahd-
ir vatnsveituna? Skaut vinur Guðjóns enn inn í,
— Nei, en það er ekkert til að segja frá. Eg gerði
ekkert annað en það sem mér bar að gera. Það var
fátæk ekkja á koti í Holtavörðuheiði, sem gerði
vatnsveitu, en mælingamaðurinn nennti ekki þangað
inneftir svo ég fór sjálfur og mældi til þess að hún
fengi þann styrk sem ihenní bar.
— Þannig var Guðjón alltaf. hélt nú vinur hans
áfram. Honum finnst sjálfum þetta ekki frásagnar-
vert, en mér finnst einmitt þetta lýsa hopum rétt.
Það var aldrei minnzt á það
— Geturðu ekki sagt mér fxú einhverjum ævintýr-
um úr smalaferðum þínum?
— Nei ek'ki þótt ég hafi alltaf verið smali og
fjallkóngur í 30 ár, það belzt 'að ég tapaði aldi'ei
manni í leit.