Þjóðviljinn - 24.12.1948, Qupperneq 22

ÞJÓÐVILJ IN N
22
væntu þeir að fyrst Rússinn. oþinberaði ekki
trúlofunina í þessari veizlunni, þó gerði hann
það í hinni, en bölvaður dóninn komst aldrei
lengra en þetta: „þinn einlægur vinur“ o. s.
frv. Nú ætluðu frönsku blöðin a,ð ganga af
göflunum, alveg eins og maður kannast við
; af ættfólki heitmeyjar, sem óttast að unn-
; iistinn sé að linast í sóknum. Frakkar voru
'Íarnir að ympra á, að þeir væru dregnir. á
^fálar og þetta daður Rússans væri aðeins
'ýgért í hagnaðarskyni, og margt sögðu þeir
’iieira. Þjóðverjar glottu kýmileitir, og var
auðséð, að þeim var skemmt, Bretar báru
' 'meðlætið betur og stillegar, eins og þeim er
Jilgið. Hvað Rússar hugsuðu, veit enginn, en
' éina kvöldstund um daginn sendír telegraff-
V Ínri þá fregn út um veröldina, að eirivaldur
' Rússanna hafi heimsótt þjóðveldisforsetánn
,ut á skip hans, og þegar þeir voru farnir að
fá sér í staupinu, þá hafi Rússinn drukkið
.ykál frelsisdrottningarinnar frakknesku og
kallað hana sína elskulegu unriustu og fest-
: a;rrney.
r,': „Hananú, þarna kom það“, sagði heimur-
,inn. Þjóðverjar sögðu nú reyndar meira, en
~ þþ víst ekki allt, sem inni fyrir var. Bretar
,,eru fálátir, því þeir hafa nóg að hugsa á
. Indíalandi.“
‘ Það var sannast sagna, að Bretar höfðu um
þetta leyti, eins og bæði fyrr ;og síðar, ærið
• áð starfa á Indlandi. Segir Þorsteinn alloft
l; tíðindi þaðan að austan, og er eigi myrkur
- í máli, fremur en fyrri dágirin, þegar hann
segir íslenzku þjóðinni frá atferli brezku
heimsvaldastefnunnar í AustUrálfu. Hér er
' sýn.ishom:
" „Þó Indíaland sé talið eitt bezta land á
j'örðu, þá ér þó ekkert nýnæmi að fólk hafi
fallið þar úr hor og hungri undir stjórn
Breta, og hitt ekki heldur, að þjóðflokkar
' þar, stundum margir saman,; háfi gert upp-
■ reist móti Bretum. Það er ekki verið að
fleipra með það til Evrópu, þó nokkrar þús-
" undir hrökkvi upp af hér og þar í Indía-
landi, en þegar drepsótt og hungur fellir
þjóðina í milljónum, eins og verið hefur þetta
ár, þá brjótast kveinin og hörmungasögurn-
ar yfir landamærin, og hversu nauðug sem
Evropa er, verður hún snöggvast1 að líta upp
úr allri keisaradýrðinni og hátíðahöldunum
og renna augunum austur eftir. Ekki þó svo
mjög af því, að það snerti samvizkurnar, því
auðmannavaldið, sem nú ræður öllu, þekkir
fylgjuna sína og hefur fyrir löngu vanið
samvizku sína við hana. Nei, það er af :hinu
að Sósíalistar, guðleysingjar, „siðleysingfár“
og allur þess konar ófögnuður verður þá ;sVo
erfiður viðfangs, því bæði sýna þessir ménn
heiminum þá svo ómótmælanlegá, ■ kvernig
aUðmannavaldið er bein orsök til alls þesSa,
og svo eiga peningapúkarnir þá dáiítið erfið-
ara f bili að láta stiórnar- og kirkjublöð>isín
ausa sorpinu á mótstöðumennina og etja á þá
heimskunni, fáfræðinni og eigingiminmi£Þó
eru sum blöðin svo óskammfeilin, að vef get-
ur verið að einhver þessara leiguþjóna- Verði
til að reyna að gera þessa hungurbyltingu að
trúarbragða- eða æsingastríði. Þó blöð Ind-
verja beri sig upp undan því, að menrtysem
hafa sogið úr þeim merginn í mörg ár æyði
milljónum í hátíðahöld heima í Luridúnum
og íáti þá þar eystra deyja, þá mætti nú
þagga það með lagi, og eins hitt, að heilir
þjóðflokkar ganga um eins og holdlausar
vofur.
Eri þegar hver þjóðflokkurinn af öðrum
grípur til vopna, tií þess að hreinsa landið
fyrir guðsmönnunum og trúarhetjunum
ensku, þá fer að versna veðrið........“........
Hér verður nú látið staðar numið :um;til-
vitnanir. Hefur þó aðeins verið birt lítið sýn-
ishorn af því, sem Þorsteinn Erlingsson rit-
að í-fyrstu tveim árgöngum „Bjárká“ um
erlenda viðburði, .:k-i
Vænti ég, að það nægi til að gera mönnrim
ljóst, að Þorsteinn var éngan véginri búnd-
inn í ritstjórnarstólnum á höndum ogHótum.
Þvert á móti. Hann sagði tíðiridí ;áf::fullri
einurð og hreinskilni og dró hvergi diií á
þjóðfélagsskoðanir sínar. Sérstaðá háris með-
al íslenzkra blaðamanna á síðast.a árattig'19.
aldar kemur ljóslega fram við; samanburð á
fréttaflutningi annarra blaða frá þéirii‘:t-ífria,
en út í þá sálma verður eigi farið að þessu
l