Þjóðviljinn - 24.12.1948, Qupperneq 24

24
ÞJÓÐVILJINN
Jólin 1948
eíga að varðveita og ávaxta. það likidæmi, sem hefur
l’allið honurn einum í skaut.
Veslings auðkýfingurinn hefur næturlangt haft
gætui á því, hvcrjir færu um veginn. Hann veit
hrnn muni þekkja trésmiðinn aftur, strax er hann
rjái liann álengdar; hann sá hann og heyrði í fyrra,
€ii missti af honum og náði ekki fundi hans. En
hann man útlit hans vel, jafnvel greinilega
í smæstu átriðum, einfaldan klæðaburð hans,
andli.t hans, hin . rólegu, mildu, augu, er voru
geysióíik þ:,’, scin hægt var að búast við hjá þeim,
rem æsti upp lýðinn gegn keisaranum, — rödd hans,
sannfærandi og kröítuga; látbragð hans og hreyf-
ingar man hann líka. Það bar allt furðumikinn svip
hins lærða marnis, enda sögðu sumir, að trésmiður
Jiessi hefði ungur cótt fundi lærðra manna og heyrt
]iá í musterinu.
Og nú var hans yon að nýju..
’ ' V ... 4 . .
4 ■'.»■*■
s.
Fjöldi pílagríma' fer um veginn á leið til páska-
háti.ðarinnar í Jerúsalem. Margir eru ríðandi, en
fjöldinn allur fer fótgangandi, og það er ekki við
öðru að búast en trésmiðurinn verði í hópi þeirra.
Ifann feiðast alltaf fótgangandi_
Lengi má auðkýfingurinn biða \áð veginn. Hann
treystir engum til að standa á verðinum fyrir sig;
sjálfum sér treystir hann jafnan bezt. Og hann er
þolinmóður. Enginn væri þrautseigari 1 hans sporum.
Maður, sem ekki er vanur að þurfa að bíða- andartak
eftir nokkrum hlut, hann hefur nú eytt klukku-
Stundum í þessa ömurlegu bið, sem ef til vill ber eng-
an árangur.
Hann má ekki til þess hugsa, að hún beri engan
árangur. Það yrði honum óbærilegt. Hann setur alla
von sína á þennan framandi mann, engan annan.
Svo kemur maðurinn.
Biðin varð ekki til einskis. Sá sem þreyir á veg-
kantinum, skikkjuklæddur auðkýfingur, sér hvar
trésmiðurinn kemur. Og hann er ekki einn á ferð,
fremur en endranær. Með honum er stór hópur und-
arlegra manna, flakkara, byltingamanna, iðjuleys-
ingja, líkþrárra. manna. Og bíðandinn tekur til fót-
anna, gleymir virðuleikanum, gleymir öllu í umhverf-
inu, öllu nema honum, sem kemur, honum, sem
hann hefur beðið eftir. Nú er hann kominn. Og
hann gleðst, fórnar höndum, tekur vegfarendum
opnum örmum. Ef sumir þeirra væni ekki iíkþráir
og óhreinjr, myndi hann bjóða þeim í hús sitt, en
hann frestar því að bjóða þeim inn. Hann nemur
staðar fagnandi, kastar. kveðju á hópinn, gengur
að spámanninum.
„Rabbí taba!“ segir hann.
Og hann fellur á knén, kyssir jarðveginn við fæt-
ur byltingamannsins, gleðst innilega eins og barn,
sem hefur heimt föður sinn heilan á húfi úr langri
og hættulegri ferð og fagnar honum við borgarmúr-
ana. I knéfalli sínu tjáir nann virðingu og einlægni,
<