Þjóðviljinn - 24.12.1948, Qupperneq 40

40
ÞJÓÐVILJINN
Jólin 1948

Jfr ,1 >* u*Hl r .»V
E#'/u« .»«» Méía
raikla virðingu fyrir þessu að hann hafi varla þorað
að færa atburðinn í letur. Þessar sprengingar virt-
ust all-tíðar hjá fólki af háum stigum í þjóðfélaginu,
cnda fræða oss gömul blöð og helgisagnir á því, að
meðal klerka og aðals var eðallyndið mest; riddarar,
'il dæmis, krossuðu sig og drápu síðan, i’iipluðu og
rændu af einskæru eðallyndi, og ef þessar hetjur
urðu fyrir hjartasorg, spiluðu þeir og sungu þar til
þeir sprungu. Þegar ég var krakki, tók ég slíkan
atburð svo alvarlega að ég hélt að' er ég stækkaði
og yrði skotinn i stelpu og hún segði mór upp eða
dæi, þá myndi ég kannski spfinga, þannig, að kvið-
urinn rifnaði, en samt ekki það mikið að innvolsið
færi út — það var svo ljótt. — Einhverstaðar er
þess getið í þekktri sögu að er unnustan dó, settist
elskhuginn niður og sló gígjuna svo mjög að hljóð-
færið sprakk og hjarta 'hans líka — allt af harrni —
en þar er nefnt hjartað en ekki maðurinn sjálfur.
— En nú þykir slíkt ekki fínt lengur, hélt ég áfram
og sló laglegri fléttu á vel hirtan hökutoppinn
Fólk springUr ekki meira, ekki úr harmi að minnsta
kosti, svo vitað sé. Eg gæti trúað að margir tærist
upp af sorg, og ég veit að þyngsta sorgin er þögul
og látlaus og það má kannski segja um þær per-
fiónur, sem bera slíkar byrgðar til hinztu stundar, að
hjarta þeirra springi af harmi Aftur á móti efast
■'ig um þann harm sem fólk ber utan á sér í svörtum
dulum og hátíðasvip, og sem betur fer er það ekki
aiður hjá vorri þjóð að auglýsa harm sinn með rif-
inni skikkju og öskuaustri, en það gera sumar þjóð-
ir.
— Já, sagði hugsuðurinn niður í gólfið, þyngsta
sorgin er alltaf þögul, það reyni ég núna, og það er
af þeirri sorg sem menn springa — allt. í einu.
Hjartað brestur. Það kemur lágur, suðandi hvellus.
Hann tók undir sig stökk og hvarf inn í klefann
ainn. Rétt á eftir heyrði ég hann slá nokkra þunga
og dimma tóna úr kirkjulegu stefi á gífar; undir
ráulaði hann drungalegt lag í monotóniskri stcmmu,
sem líkti'st kaþólskum grafsöng.
Dagur Austan.
Stígum fastar á fjöl,
spörum ekki skó;
guð má ráða, hvar við dönsum
önnur jól.
Stefán Hörður Grímsson:
Þrjy kvaeðt
Sumar í fiskibæ
Hin brúnu fiskinet þorpsins
hanga á grindum og stögum
færi og stokkaðar lóðir
bíða í hálfrokknum. króm
skolgráar fjarðarunnir
gjálfra hjá staurabryggjum
og daðra við bikaða súð
handan við lyngása græna
fjarst í vestrinu logar
dálítil kringlótt sól
og í daufu sólskini kvöldsins
sezt lítil stúlka undir skúrvegg
og bíður þess bljóðlát að einhver
komi hjá næsta horni.
1 brjóst mitt hefur dropið eitur
I brjóst mitt hefur dropið eitur
af vængjum hins .svarta fugls
sem fló fyrir brjóst mitt
og stjörnurnar sem brostu kankvíslega
í litlum skýjagluggum
hafa slökkt á kertum sínum
og gengið til náða.
Eins og hvítir fuglar í sólskini
svifu fyrrum mínar óskir
þá var azúrblátt haf við ströndina
sem beið eftir skipi mínu