Þjóðviljinn - 31.03.1983, Blaðsíða 16

16 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINAV limmtudagur 31. mars 1983
„Dalvík er og hefur lengi verið mitt heimapláss“, scgir Svanfríður Jónasdóttir á Dalvík, en
þessa mynd tók Ijósmyndari Þjóðviljans, Atli Arason við Dalvíkurhöfn.
„Yil leggja mitt af mörkum“
„Ég hef í raun alltaf litið á mig
sem Dalvíking, enda þótt lög-
heimilið hafí til skamms tíma
verið fyrir sunnan. Hér dvaldist
ég löngum hjá ömmu og afa á
sumrum, og það var venjulega
beygur í mér þegar dró að hausti
og ég þurfti að fara suður aftur.
Seinna hef ég svo lært að mestu
skiptir að maður sé ánægður
með það sem við er fengist
hverju sinni; að búsetan skiptir
ekki öllu máli. En Dalvík er og
hefur lengi verið mitt heima-
pláss“.
Það er Svanfríður Jónasdóttir kennari og
bæjarfulltrúi á Dalvík, og um þessar mundir
í framboði til alþingiskosninga, sem þetta
mælir. Við Þjóðviljamenn brugðum okkur
fyrir skömmu til þessa þekkilega sjávar-
pláss við Eyjafjörðinn í þeim tilgangi að
kynnast frambjóðandanum Svanfríði Jón-
asdóttur, en umfram allt manneskjunni á
bak við nafnið. Við spyrjum einsog landans
er siður hvert hún eigi ættir að rekja.
Hittust í Grímsey
„Langamma mín var Inga Jóhannsdótir
frá Kussungstöðum í Þorgilsfirði, sem flutt-
ist til Grímseyjar með sínu fólki fyrir stríð.
Hún var ein systranna frá Kussungstöðum
og Einar frá Hermundarfelli sagði mér að
menn hefðu ort um þær ljóð sakir fegurðar
þeirra, án þess jafnvel að hafa litið þær
augum! Þessi langamma mín lést í hárri elli í
Grímsey og var um tíma formóðir allra
barna í skólanum í eynni. Dóttir hennar
Svanfríður Bjarnadóttir, var amma mín,
sem ég heiti eftir.
Afi minn Jakob Helgason var ættaður úr
Svarfaðardal, en fólkið hans fluttist einnig
til Grímseyjar og þar kynntust afi og amma
og settust síðar að hér á Dalvíkinni.“
Þú ert ekki fædd hér á Dalvík?
„Nei, ég fæddist árið sem herinn kom
segir Svanfríður
Jónasdóttir
á Dalvík sem
skipar 2. sœti
G-listans í
Norðurlands-
kjördœmi
eystra
„Við þurfum að nýta betur það sem til feliur.
því við megum aldrei gleyma því að auð~
lindir jarðar eru ekki ótæmandi“.
hingað aftur, og eins og ég hef stundum sagt
er ég ekki Kanabarn, heldur vertíðarbarn.
Þannig var að hér áðm fyrri fóru menn
gjarnan á vertíð suður með sjó og það gerðu
einmitt afi og amma, svo og þeirra börn,
þar á meðal móðir mín, Elín Jakobsdóttir.
Þar kynntist hún föður mínum Jónasi Sigur-
björnssyni og þau stofnuðu heimili upp úr
því. Við bjuggum fyrir sunnan, og eftir lát
föður míns ólst ég upp hjá fósturföður,
Oddi Brynjólfssyni, í Kópavoginum, elst 5
systkina. Ég dvaldist löngum á Dalvík yfir
sumartímann hjá ömmu og það varð til þess
að ef ég fékk heimþrá á annað borð, þá var
það hingað“.
Alkomin á Dalvík
„Það var svo árið 1974 sem ég settist hér að
á Dalvík fyrir fullt og allt og hef verið kenn-
ari í Dalvíkurskóla síðan. Eg útskrifaðist úr
Kennaraskólanum 1971, tók stúdentspróf
árið eftir og lét þá af frekara námi í bili hvað
svo sem síðar verður. Hér í skólanum hef ég
fengist við kennslu flestra árganga, en í fyr-
ra byrjaði ég með 7 ára bekk og í vetur hef
ég þann bekk áfram. Þar er um nýja og
skemmtilega reynslu að ræða. Ég held
nefnilega að miklu skipti fyrir þá að hafa
sama kennarann og ekki síður mikilvægt
fyrir mig að öðlast þekkingu og tilfinningu
fyrir nemendunum með aukinni kynningu í
gegnum alla skólaskylduna".
Lenti fljótt í pólitík
Hvenær fórstu að vasast í pólitíkinni hér
nyrðra?
„Það var strax eftir að ég settist hér að og
stofnaði heimili. Ég gekk í Alþýðubanda-
lagið hér á staðnum veturinn 1975, en þá
var afar sérkennilegt ástand hér í pólitík-
inni. Best gæti ég trúað að hvergi á landinu
hafi þá verið fleiri pólitískir munaðar -
leysingjar en hér á Eyjafjarðarsvæðinu, því
þá var nokkuð um liðið síðan Hannibal og
Björn Jónsson klufu Alþýðubandalagið, en
gengi klofningsmanna þá mjög dvínað.
Björn Jónsson var hins vegar og er virtur
hér um slóðir, og fjöldi manna fylgdi hon-
um áfram vegna persónuvinsæída, enda
þótt litlir möguleikar væru til að fá útrás í
skipulögðu pólitísku starfi. Það var því tals-
verður hópur nianna utanveltu pólitískt og
er ef til vill enn hér um slóðir, þótt margir
hafi nú gengið aftur til liðs við sína gömlu
flokka.
Það var svo ekki fyrr en eftir kosninga-
sigur okkar 1978, sem ég lenti í trúnaðar-
stöðum fyrir Alþýðubandalagið hér í bæjar-
pólitíkinni. Á síðasta kjörtímabili sat ég í
félagsmálaráði, en þá höfðum við Alþýðu-
bandalagsmenn tvo bæjarfulltrúa, framan
af þá Óttar Proppé og Rafn Arnbjörnsson,
en síðar kom Otto Jakobsson inn í stað
Óttars þegar hann fluttist burt. Frá því í
sumar hef ég svo verið bæjarfulltrúi".
Gæti þetta ekki óstudd
Hvernig hefur svo gengið að samræma
hlutverkin í pólitíkinni, kcnnslunni og í fjöl-
skyldunni?
„Það hefur gengið vel, en ekki nema vegna
þess að ég hef notið hvatningar og
stuðnings míns ágæta maka, Jóhanns Ant-
onssonar, svo að við leysum heimilisverk og
gæslu barna með góðu móti. Þá er ég einnig
svo heppin að bróðir minn, sem er skip-
stjóri á Blika EA 12, býr hér hjá okkur, og
hann hvatti mig einnig mjög til að fara í
kosningaslaginn og bauðst meira að segja
til að taka sér frí af bátnum í eina viku til að
annast strákana mína. Þeir eru þrír á aldrin-
um 4-12 ára, þannig að það er í mörgu að
snúast og gott að hafa góða að þegar kosn-
ingabaráttan kemst í algleyming“.
Þrefalt hlutverk kvenna
Heldurðu að möguleikar kvenna til að
taka þátt í stjórnmálum hafi batnað hin síð-
ari árin?
„Ég reikna nú með að skilningur hafi
aukist á aðstöðu kvenna, en hitt er svo ann-
að mál að mikið vantar á að við konur höf-
um sömu möguleika og karlmenn til starfa í
félagsmálum. Nútímakonan, sem gjarnan
er með starfsmenntun, vill og þarf að taka
þátt í félagslífi, en á henni eru á móti ýmsar
kvaðir varðandi fjölskylduna og barn-
auppeldið, skyldur sem liggja þyngra á kon-
um en körlum, hvað sem öllu jafnrétti
líður. Það hefur auðvitað í för með sér vinn-
uálag, sem íþyngir konum í þeirra félags-
málastarfi og ég held að við eigum talsvert í