Morgunblaðið - 01.03.2004, Page 28

MINNINGAR
28 MÁNUDAGUR 1. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
sýndi að hún lét ekkert fram hjá
sér fara. Hún var einnig mjög
kappsöm en um leið metnaðar-
gjörn. Í flestum verkefnum sem
hún leysti lagði hún upp úr því að
koma sem flestum fróðlegum upp-
lýsingum til skila. Hún var óhrædd
við að prófa og naut þess að gera
tilraunir með eitthvað nýtt; hún
var t.d. ein af þeim sem nutu þess
að þreifa á og skoða brjósthols-
líffæri sem bekkurinn krufði í 7.
bekk. (Ég vil benda á verkefni eftir
Lindu og myndir af henni á vefsíðu
bekkjarins frá því í 5. og 6. bekk.
Slóðin er www.ismennt.is/not/run-
korm.) Linda var líka mjög uppá-
tækjasöm, hún framkvæmdi það
sem aðrir hugsa kannski bara um.
Ég man t.d. eftir því ein jólin að
nemendur í bekknum bjuggu til
sínar eigin kirkjur úr sykurmolum.
Linda var fljót að ljúka við sína
kirkju en lét ekki þar við sitja held-
ur dreif sig í næstu byggingavöru-
verslun og fékk afgreiðslumanninn
til að hjálpa sér við að finna réttu
græjurnar til að útbúa ljós sem hún
gæti sett inn í kirkjuna. Þetta
framkvæmdi hún svo og var sú eina
sem var með raflýsta kirkju. Þá
kemur annað ógleymanlegt atriði
upp í hugann sem lýsir hugmynda-
flugi og framkvæmdasemi Lindu
vel. Einn daginn í skólanum komu
hún og félagar hennar til mín upp-
veðruð af því að þau hefðu verið
niðri í fjöru. Þar hefðu þau safnað
alls kyns sjávarlífverum eins og
kröbbum og kuðungum í stórt ker.
Þau spurðu hvort þau mættu ekki
koma með kerið í skólann og var
það ekki nema sjálfsagt, enda var
þetta frábært framlag í náttúru-
fræðikennsluna. Daginn eftir
mættu þau svo galvösk í skólann,
keyrandi með kerið á kassabíl, og
sýndu bekkjarfélögum sínum
aflann, alls óhrædd við að snerta á
dýrunum sem öll voru lifandi.
Linda var ákaflega gáfuð, hún
tók tvívegis þátt í verkefnum á veg-
um Háskóla Íslands, sem afburða-
nemendum er boðið að taka þátt í,
þar sem kafað er djúpt í ákveðin
málefni. Eitt af hennar verkefnum
var t.d. að fræðast meira um reiki-
stjörnuna Júpíter.
Árlega tók Linda þátt í Norræna
skólahlaupinu og skilaði hún yfir-
burðaárangri á því sviði. Hún hljóp
alltaf hratt og örugglega og hljóp
þar til tíminn leyfði ekki meira. Ég
man sérstaklega eftir árinu hennar
í 7. bekk, þar sem hún kepptist við
að safna sem flestum kílómetrum
fyrir bekkinn sinn, þá hljóp hún um
tvo þriðju úr maraþoni. Geri aðrir
betur! Með þessum minningarbrot-
um hef ég vonandi komið til skila
hversu frábær Linda var. Það er
ljóst að hún notaði tímann sinn vel,
bæði í leik og starfi. Síðasta minn-
ingin sem ég á um hana er þegar
hún kom og heimsótti mig í Mela-
skóla síðastliðið haust, þá full eft-
irvæntingar og gleði yfir því að
vera nýbyrjuð í Hagaskóla.
Það er erfitt að kveðja þig, Linda
mín, en ég vona svo sannarlega að
þú sért á góðum stað núna. Ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast þér, elsku Linda, megi
Guð varðveita þig að eilífu.
Ellen, Guðjón og Ólöf, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð og megi
Guð vera með ykkur í þessari
miklu sorg. Öðrum ættingjum, vin-
um og félögum Lindu votta ég
einnig mína innilegustu samúð.
Rún Kormáksdóttir.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Það er erfitt og sárt til þess að
hugsa að Linda sé farin frá okkur
svona ung.
Eftir að Linda byrjaði í Haga-
skóla kynntumst við fljótt hvaða
kostum hún var gædd. Hún var
einstaklega dugleg, samviskusöm,
metnaðarfull og setti markið hátt.
Linda var falleg stúlka með góða
og fágaða framkomu sem skilaði
sér vel inn í skólastarfið þar sem
hún var alltaf tilbúin að taka fullan
þátt hvort sem var í námi eða leik.
Lindu er sárt saknað. Utan skólans
var hún mjög virk í tómstundum,
tók þátt í skátastarfi, stundaði tón-
listarnám og einnig æfði hún skíði
með KR.
Ég kveð Lindu með þakklæti
fyrir að hafa fengið tækifæri til að
kynnast henni.
Blessuð sé minning hennar.
Ég sendi fjölskyldu og aðstand-
endum Lindu mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi Guð styrkja
þau í þeirra miklu sorg.
Margrét Adolfsdóttir,
umsjónarkennari 8-S,
Hagaskóla.
Kveðja frá
D-bekknum í Melaskóla
Okkur langar til að kveðja Lindu
Guðjónsdóttur en hún var bekkjar-
félagi okkar í Melaskóla. Við hitt-
umst fimmtudagskvöldið 26. febr-
úar í gömlu skólastofunni okkar
þar til að minnast hennar. Sr. Örn
Bárður Jónsson, Ragna Ólafsdóttir
skólastjóri og foreldrar áttu með
okkur fallega stund og við þökkum
þeim kærlega fyrir. Rún Kormáks-
dóttir, kennarinn okkar, sendi
kveðju frá Ítalíu.
Það hefur verið erfiður tími frá
því að Linda dó en við eigum öll
fallegar minningar um hana sem
við munum varðveita um alla ævi.
Linda var skemmtileg og klár
stelpa. Hún var góð við alla, metn-
aðarfull og mjög vinsæl. Við rifj-
uðum upp nokkrar minningar um
Lindu sem okkur langar til að
miðla til annarra: Einu sinni spurði
Linda hvort ekki væri hægt að
breyta súrefni í vatn. Hana langaði
til að finna upp aðferð til að gefa
hungruðum þjóðum að drekka.
Linda var alltaf fljót með verk-
efnin í skólanum, hún var fyrst út
úr öllum prófum og fékk næstum
alltaf tíu í einkunn. Hún fékk síð-
ustu tíuna sína daginn sem hún dó,
það var í trúarbragðafræði.
Linda rétti alltaf upp hönd í tím-
um, hún vissi alltaf svarið. Einu
sinni var spurt um fisk sem enginn
þekkti. En þá rétti hún upp hönd
og vissi hvaða tegund hann til-
heyrði.
Lindu datt nafnið á bekkjar-
blaðinu okkar í hug. Það var Heyrt
og séð.
Það var ómögulegt að hitta
Lindu í skotbolta, hún vatt sér allt-
af undan boltanum.
Linda var örvfætt en rétthent.
Hún var frábær í íþróttum og æfði
frjálsar, skíði og var í skátunum.
Hún æfði líka á altflautu í tónskól-
anum.
Hún vann oftast alla í bekknum í
sjómann.
Linda var alltaf stillt í skólanum
en samt greip hún tækifærin sem
gáfust til að gera prakkarastrik.
Einu sinni eltum við kall og hún
krítaði aftan á jakkann hans: Bros-
kall.
Linda var mjög nákvæm og við
deildum stundum á leiðinni í skól-
ann hvað klukkan væri upp á mín-
útu.
Linda vann alltaf í Gettu betur-
spilinu. Hún var líka mjög góð í
viðskiptaspilum.
Hún kom oft með frumlegar hug-
myndir og stundum ímyndaði hún
sér hvað hún myndi gera ef þetta
eða hitt gerðist. Einu sinni ímynd-
aði hún sér að það myndi kvikna í
húsinu hennar. Hún sagðist þá
myndi fara fyrst inn á bað og setja
á sig sundgleraugun, svo myndi
hún hnýta saman lök og nota þau
til að fara niður svalirnar. Einu
sinni klifruðum við upp í toppinn á
háu grenitré í garðinum okkar og
sömdum lag. Við vonuðumst til að
það yrði tekin mynd af okkur og
sett í Morgunblaðið.
Þetta eru bara örfáar minningar
um Lindu af ótal mörgum. Við
munum aldrei gleyma henni og
alltaf minnast hennar. Hún hefur
verið okkur gömlu félögunum í D-
bekknum góð fyrirmynd og við
þökkum fyrir að hafa átt hana sem
vinkonu og félaga.
Við sendum fjölskyldu hennar
okkar innilegustu samúðarkveðjur,
og biðjum Guð um að geyma Lindu
og Sunnu Þórsdóttur sem lést einn-
ig í umferðarslysinu og styrkja alla
þá sem elskuðu þær.
Það er ótrúlegt og sárt að þurfa
að standa í þeim sporum að kveðja
bekkjarsystur okkar, hana Lindu.
Hún var svo ung og átti allt lífið
framundan. Linda var góð í öllu
sem hún tók sér fyrir hendur. Hún
var metnaðarfull, skemmtileg og
góður vinur. Hún var alltaf góð við
alla og gerði aldrei neitt rangt.
Hún var gáfuð og dugleg. Linda
var mjög góð í stærðfræði og tók
þátt í stærðfræðikeppni fyrir
stuttu. Hún æfði skíði og frjálsar
íþróttir og stóð alltaf framarlega í
íþróttum. Linda hafði líka áhuga á
tónlist og æfði á altflautu. Hún var
líka félagi í Skátafélaginu Ægisbú-
um. Í minningunni er Linda orku-
mikil, gáfuð, fjörug og skemmtileg.
Hennar er sárt saknað og við vott-
um fjölskyldu, aðstandendum og
vinum okkar dýpstu samúð. Minn-
ing hennar mun lifa í hjörtum okk-
ar um alla tíð.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Kveðja,
bekkjarfélagar í 8. S,
Hagaskóla.
Þær hörmulegu fréttir bárust
stjórn Skíðasambands Íslands,
föstudaginn 20. febrúar, að Linda
Guðjónsdóttir hefði látið lífið í
hræðilegu bílslysi ásamt vinkonu
sinni, Sunnu Þórsdóttur, en þær
voru á leið í sitt fyrsta bikarmót á
skíðum.
Stjórn Skíðasambands Íslands,
fyrir hönd skíðahreyfingarinnar,
vottar aðstandendum samúð sína
og megi góður Guð styrkja alla þá
sem eiga um sárt að binda.
Nú guð ég vona að gefi
af gæsku sinni frið.
Og sársaukann hann sefi
af sálu allri bið.
Og þó að sárt sé saknað
og sól sé bak við ský.
Þá vonir geta vaknað
og vermt okkur á ný.
Þá ljósið oss mun leiða
með ljúfum minningum
og götu okkar greiða
með góðum hugsunum.
(Jóhann Tryggvason.)
Með samúðarkveðju,
Skíðasamband Íslands.
Kveðja frá
Skíðaráði Reykjavíkur
Það er föstudagur og hópar
ungra skíðamanna eru á leið norð-
ur í land á fyrsta bikarmót vetr-
arins. Eftir strangan undirbúning
er tilhlökkunin mikil, einkum hjá
þeim sem eru að taka þátt í mótinu
í fyrsta skipti. Skyndilega breytist
allt. Hörmulegt slys og tvær ungar
stúlkur fallnar frá. Smám saman
berst fréttin milli manna og hóp-
arnir snúa við. Allir eru harmi
slegnir og sorgin er mikil. Hug-
urinn hjá þeim sem eiga um sárt að
binda. Það er erfitt að skilja hvers
vegna svo ungar og efnilegar stúlk-
ur eru kallaðar á brott.
Linda var afar efnileg stúlka sem
náði góðum árangri í því sem hún
tók sér fyrir hendur. Hún æfði
skíði með skíðadeild KR, stundaði
íþróttina af samviskusemi og hafði
tekið miklum framförum á undan-
förnum árum. Hún var meðal
þeirra fremstu í sínum aldurshópi.
Linda var þeirrar gæfu aðnjótandi
að eiga góða foreldra sem studdu
við bakið á henni í því sem hún tók
sér fyrir hendur. Þetta fór ekki
framhjá okkur sem eigum börn á
svipuðu reki því oftast voru þau í
fjallinu að fylgjast með eða hjálpa
til.
Fyrir foreldrana og fjölskylduna
er missirinn sár. Áfallið er einnig
mikið fyrir okkur í skíðahreyfing-
unni. Stórt skarð er höggvið í okk-
ar hóp. Skarð sem verður ekki fyllt
og minnir okkur á þær aðstæður
sem við þurfum að takast á við til
þess að stunda íþróttina. Aðstæður
sem við sjáum ekki alltaf fyrir. Í
hópi jafnaldranna er söknuðurinn
mikill en minningin um góðan fé-
laga og verðugan keppinaut mun
lifa áfram þó leiðir skilji.
Fyrir hönd Skíðaráðs Reykjavík-
ur flyt ég Guðjóni, Ellen, Ólöfu Ásu
og fjölskyldum þeirra ásamt fé-
lögum hennar í KR innilegar sam-
úðarkveðjur á þessum erfiðu tím-
um. F.h. Skíðaráðs Reykjavíkur,
Guðmundur Ingi Ásmundsson,
formaður.
Helgina 21. og 22. febrúar stóð
til að halda skíðamót fyrir 13–14
ára unglinga á Dalvík og í Ólafs-
firði. Fjórar stúlkur frá skíðadeild
KR lögðu af stað norður um miðjan
dag á föstudag á tveimur bílum í
fylgd þjálfara síns og einnar móð-
ur. Allar mögulegar varúðarráð-
stafanir voru gerðar fyrir ferðina.
Það var lagt snemma af stað til að
njóta dagsbirtunnar og ökumenn-
irnir óku gætilega. En samt varð
slys á leiðinni með þeim óskiljan-
legu afleiðingum að tvær af stelp-
unum okkar, þær Linda Guðjóns-
dóttir og Sunna Þórsdóttir, deyja
samstundis. Móðir Sunnu, Guðrún
vinkona okkar, slasast illa og María
þjálfari þarf að halda fast utan um
stúlkurnar tvær sem voru í fylgd
með henni og urðu vitni að slysinu.
Fregnin um þetta hörmulega
slys barst frá manni til manns í
skíðadeild KR og um kvöldið kom-
um við saman í Neskirkju til að
faðmast, gráta og biðja fyrir stúlk-
unum tveimur og fjölskyldum
þeirra.
Skíðamótunum fyrir norðan var
samstundis aflýst og þátttakendur
voru harmi slegnir. Á laugardegi
var helgistund í Akureyrarkirkju
þar sem heimafólk og gestir gátu
komið saman og leitað eftir styrk.
Á Dalvík var einnig samverustund.
Við í skíðadeild KR erum hrærð yf-
ir þeirri samhygð og vináttu sem
skíðafélög af öllu landinu og
fulltrúar Skíðaráðs Reykjavíkur og
Skíðasambands Íslands hafa sýnt
okkur undanfarna daga. Þegar
svona stendur á erum við öll í sama
liði, skíðaliði Íslands.
Linda Guðjónsdóttir var ljúfur
vinur í efnilegum hópi unglinga
sem er búinn að æfa saman í skíða-
deild KR mörg undanfarin ár. Það
hefur ekki verið þrautalaust því
snjóleysi og vont veður hefur oft
gert okkur erfitt fyrir en hópurinn
staðið því betur saman. Og nú
reynir fyrst verulega á þessa sam-
heldni. Það verður sárt að mæta
aftur á æfingu og sjá skörðin tvö í
hópnum þar sem hann sameinast
efst á brekkubrún og býður eftir
merki þjálfarans. En við verðum að
halda áfram því það er það sem
Linda hefði viljað.
Við félagar og foreldrar í skíða-
deild KR samhryggjumst foreldr-
um Lindu, litlu systur hennar og
fjölskyldu allri. Mynd og minning
góðrar vinkonu verður ávallt með
okkur.
Skíðadeild KR.
Kæru fjölskyldur, vinir, skíða-
félagar og skólafélagar.
Við deilum með ykkur sorg og
sárum söknuði. Tómlegt er nú á
fjöllum en þau geyma sporin um
ókomna tíð. Við Ármenningar mun-
um varðveita minninguna – minn-
ingu um góðan félaga og duglega
skíðakonu. Við biðjum guð og engl-
ana að styrkja þá mörgu sem eiga
um sárt að binda.
Með samúðarkveðju,
Skíðadeild Ármanns.
Elsku Linda. Okkur finnst svo
erfitt að sætta okkur við að fá ekki
að sjá þig aftur og skíða með þér í
fjallinu okkar í brjáluðu veðri eða í
glampandi sól.
Við vorum að rifja það upp
hvernig þú varst fyrst þegar við
kynntumst þér. Þá varstu feimin
og sagðir ekki margt. Síðan þegar
við kynntumst þér betur og árin
liðu þá brostirðu alltaf meira og
meira og hættir að vera svona
feimin. Við eignuðumst góða vin-
konu í fjallinu og alltaf vorum við
saman í hóp á æfingum.
Þú varst alltaf svo dugleg og
samviskusöm. Gerðir allt svo vel.
Við munum t.d. ekki eftir þér á
hausnum eða að þú hafir stundað
það að krækja. Þú dast reyndar
einu sinni í braut í keppni en þá var
það náttúrulega ekki þér að kenna.
Þú varst trufluð og fékkst að renna
þér aftur. Mikið varstu fegin þá og
glöð að fá að fara aftur.
Annars leyndir þú mikið á þér og
gast í raun verið mikill prakkari.
Við munum þegar þú stökkst úr
stólnum þar sem það mátti alls
ekki. Þá hefðir þú örugglega getað
fengið verðlaun fyrir að vera
lúmskasti prakkari Skálafells.
Það var frábært að fá að skíða
með þér í Tékklandi. Minningarnar
þaðan eru svo æðislegar af þér og
Sunnu að spassast. Þetta eru minn-
ingar sem verða geymdar á góðum
stað.
Ástarkveðjur,
Salka, Ólöf Gerður
og Sunnefa.
Við, Ármannskrakkar, kynnt-
umst Lindu í fjöllunum. Hún var
svo kát og brosmild og við erum
þakklát fyrir að hafa kynnst henni.
En svo spyrjum við okkur hvers
vegna hún fór svo fljótt og fáum
ekkert svar. Tvær litlar stjörnur
eru horfnar og þeirra verður sárt
saknað.
Við vottum öllum sem syrgja
okkar dýpstu samúð,
13–14 ára krakkar
í skíðadeild Ármanns.
Ég og þú kynntumst þegar við
áttum heima í Tjarnarmýrinni og
mömmur okkar fóru að spjalla
saman og við með. Eftir það urðum
við allra bestu vinkonur. Manstu,
Linda, við vorum alltaf saman í 1.
bekk, við vorum eins konar „sam-
lokur“. Ef þú þurftir að fara á kló-
settið fór ég með og öfugt. Ef önn-
ur var með kvef, sögðumst við
báðar vera lasnar svo við gætum
verið inni í frímínútum og leikið
okkur. Við gerðum nánast allt sem
okkur datt í hug.
Mannstu þegar við bjuggum til
uppskriftina af súkkulaðikökunni
og bulluðum eitthvað, settum m.a.
5 egg og 250 g súkkulaði í kökuna
og líka 250 g í kremið? Svo fórum
við með uppskriftina til pabba þíns
og sögðum að þetta væri frá
mömmu. Pabbi þinn fór út í búð og
keypti allt sem vantaði í uppskrift-
ina. Svo fannst okkur þetta svo
fyndið og hlógum okkur máttlausa.
Já og ég man að kakan var rosa-
lega góð með öllu þessu súkkulaði.
Ohh, já manstu, þegar við fórum
til Akureyrar á skíði með pabba
þínum? Ég kunni ekkert á skíði en
þú varst voða flink, dast aldrei og
ég datt örugglega svona 100 sinn-
um.
Þegar við vorum á leiðinni til
Akureyrar bjuggum við til texta
við lagið Skreytum hús með græn-
um greinum og ætluðum að senda
það í Eurovision. Þegar við svo
komum úr fjallinu bundum við
plastpoka um fæturna og runnum
niður litla brekku og duttum alltaf.
Þetta var voðalega skemmtilegt og
við komum útataðar í snjó aftur
inn. Manstu eftir þessu, Linda, ég
LINDA
GUÐJÓNSDÓTTIR