Morgunblaðið - 01.03.2004, Page 29

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 1. MARS 2004 29
✝ Hörður GrímkellValdimarsson,
Svalbarði 4 á Höfn í
Hornafirði, fæddist á
Fáskrúðsfirði 19. júlí
1928. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 21. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Kristín Kristjáns-
dóttir og Valdimar
Bjarnason. Hörður
var fjórði elstur átta
systkina. Á lífi eru:
Ástvald, Heiðrún og
Björk. Látin eru:
Óskar, Kristinn Bjarni, Sigríður
og Héðinn. Fósturbróðir þeirra er
Valdimar Víðir Gunnarsson.
Hörður kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Helgu Elísabetu
Pétursdóttur frá
Höfn, á jóladag 1959
og eignuðust þau
eina dóttur, Örnu
Ósk. Hún er gift Þór-
halli Einarssyni og
eiga þau þrjú börn.
Fyrir átti Hörður
soninn Trausta.
Hann er kvæntur
Soffíu K. Kristjáns-
dóttur og eiga þau
tvö börn. Fyrir átti
Helga soninn Gísla
Pál Björnsson. Hann
er kvæntur Hrefnu
Lúðvíksdóttur og
eiga þau þrjú börn og fimm barna-
börn.
Hörður var jarðsunginn frá
Hafnarkirkju laugardaginn 28.
febrúar.
Hörður móðurbróðir okkar er
látinn. Þegar systir mín sagði mér
þessar fréttir fyrir nokkrum dög-
um, þá flugu nokkur minningabrot
gegnum hugann og set ég þau hér á
blað um leið og ég minnist Harðar
frænda míns.
Heimili afa míns, ömmu og barna
þeirra, var austur á landi í litlu
sjávarþorpi, Búðum við Fáskrúðs-
fjörð. Hús þeirra bar nafnið Laufás,
nett og fallegt hús sem stendur of-
an við aðalgötu byggðarlagsins. Ein
af fyrstu minningum frá æsku
minni er einmitt frá þessu húsi og
frændfólki mínu þar. Ég var rétt
um tveggja ára aldur, þegar móðir
mín fór með mig frá Reykjavík til
heimsóknar austur. Mér var leyft
að vera við leik fyrir utan íbúðar-
húsið, á meðan fullorðna fólkið fékk
sér kaffisopa. Ég var fyrirferðar-
mikill og áræðinn að auki og því fór
ég, snáðinn, á flakk niður brekkuna
frá íbúðarhúsinu, yfir aðalgötuna
og niður að bryggju. Þar mun ég
hafa klifrað yfir bryggjukantinn og
dottið í sjóinn. Þetta fréttist með
eldingarhraða til heimilisins og var
mér sagt síðar, að Hörður frændi
hafi dregið mig upp úr sjónum og
varð mér ekki meint af þessu.
Kunni ég alla tíð Herði frænda,
mesta þakklæti fyrir björgunina.
Þarna við sjávarsíðuna snerist
lífið að sjálfsögðu mest um sjósókn
og vinnslu sjávarfangs, þetta var
uppistaða alls lífsviðurværis. Svo
þegar atvinnutækifærum fækkaði í
byggðarlaginu, þá fluttist flest
unga fólkið á heimilinu til Hafnar í
Hornafirði, þar sem talsverð útgerð
og atvinnutækifæri voru fyrir.
Frændur mínir, Óskar, Ástvald,
Hörður og Héðinn, stunduð allir
sjósókn frá Höfn. Systurnar voru
þrjár, Sigríður móðir mín bjó ásamt
fjölskyldu sinni í Reykjavík, Heið-
rún flutti upp á hérað og býr á Eg-
ilsstöðum í dag og í húsi sem ber
nafn „ættaróðalsins“ eða Laufás.
Björk yngsta systirin býr á Höfn.
Hörður stundaði sjósóknina framan
af aldri og vann meðal annars einn-
ig við síldarvinnslu á gullaldarár-
unum á Siglufirði, en vann hin síð-
ari ár við frystihús Hafnar. Ég vissi
af heilsubresti sem plagaði hann á
seinni árum, en hann bar sig bara
nokkuð vel vegna þessa, er við átt-
um tal saman. Ég hafði einnig
mikla ánægju af því að geta að-
stoðað hann við bifreiðakaup, þegar
hann brá undir sig betri fætinum og
kom suður til að kaupa sér nýjan
jeppa og gátum við þá um leið rætt
aðeins fjölskyldutengslin. Eitt af
þeim minningabrotum sem flaug í
gegnum huga minn var af því, þeg-
ar að Hörður frændi kom á sínum
yngri árum í heimsókn til Reykja-
víkur. Ég sé hann enn fyrir mér,
grannan og myndarlegan í dökkum
sparifötum, þar sem hann kom
gangandi í átt að heimili mínu og ég
man vel svipbrigði og gleði móður
minnar, þegar hún kom auga á
bróður sinn. Það var ekki oft sem
systkinin hittust og liðu oft mörg ár
á milli, því var skiljanleg gleðin og
fagnaðarfundurinn, þar sem hún
hljóp eins og byssubrandur á móti
honum,flaug upp um háls hans og
knúsaði. Eitthvað var þetta víst
misskilið af nágrönnum (það heyrði
ég síðar) því það var auðvitað ekki
vitað að þessi myndarlegi maður
væri elskulegur bróðir hennar.
Hörður var aufúsugestur á heim-
ilinu, natinn og umhyggjusamur við
okkur börnin. Hann spilaði á gítar,
var söngvinn og mjög vinsæll vegna
þess.
Ég votta efirlifandi eiginkonu
hans, Helgu Elísabetu Pétursdótt-
ur, börnum og öllum nánustu ætt-
ingjum, innilega samúð mína.
Blessuð sé minning Harðar frænda.
Hilmir Elísson.
Elsku afi. Mig langar að þakka
þér allar stundirnar sem þú hefur
gefið mér í gegnum tíðina. Þó sér-
staklega er mér það minnisstætt
hvað þú varst natinn við mig þegar
ég var lítil.
Í minningunni eru það bestu
stundirnar okkar þegar ég var hjá
ykkur ömmu þegar mamma var í
vinnunni og ég fór á móti þér þegar
þú varst að koma úr vinnunni í há-
deginu. Það var nefnilega svo gam-
an að fá að sitja á hjólinu hjá þér.
Eftir hádegismatinn var það svo
punkturinn yfir i-ið að skríða upp í
sófa til þín og fá að heyra heima-
tilbúna músasögu.
Útreiðartúrarnir og heyskapur-
inn eru mér líka minnisstæðir en
músasögurnar held ég nú samt að
hafi verið bestar. Þessar stundir
eru ómetanlegar.
Þegar ég eignaðist svo sjálf börn
og sá þig með þeim þá rifjuðust upp
margar góðar minningar. Þú gafst
þér alltaf tíma til að spjalla við þau
og að sjálfsögðu fengu þau líka
brjóstsykur og stöku ferð í hest-
húsin. Og fyrir þau allra yngstu
söngstu og lallaðir.
Þótt við höfum kannski ekki allt-
af verið sammála um hlutina og
stundum greint á þá eigum við, ég
og börnin mín, yndislegar minning-
ar um þig sem við komum til með að
ylja okkur við.
Það er ég viss um að þú situr á
þægilegu skýi í himnaríki með
litlum englabörnum og segir músa-
sögur og gefur öllum brjóstsykur.
Ég vil enn og aftur segja takk
fyrir mig og mína, elsku afi minn.
Guð geymi þig.
Þín
Íris.
HÖRÐUR G.
VALDIMARSSON
✝ Sigurjón Auðuns-son fæddist á
Ljótarstöðum í Skaft-
ártungu 4. apríl
1917. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Vestmannaeyja 20.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Auðunn Jakob Odds-
son, f. 24.9. 1893, d.
29.12. 1969, og Stein-
unn Sigríður Gests-
dóttir, f. 29.8. 1889,
d. 6.10. 1965. Sigur-
jón var næstelstur
sex systkina. Hin eru:
Gestur, látinn, Haraldur, látinn,
Kjartan, Bárður, látinn, og Magn-
ea Erna.
Hinn 16. september 1939
kvæntist Sigurjón Sigríði Nikulás-
dóttur, f. 18.7. 1914, d. 15.5. 1973.
Þau eignuðust þrjú börn. Þau eru:
Gylfi, f. 8.12. 1939, kvæntur Lilju
Þorsteinsdóttur, þau eiga þrjár
dætur, sjö barnabörn og eitt
barnabarnabarn; Aðalsteinn, f.
27.3. 1942, kvæntur Þóru Hjördísi
Gissurardóttur, þau eiga þrjá syni
og fimm barnabörn; Ingibjörg, f.
14.11. 1950, gift Friðriki Gíslasyni
og eiga þau tvö börn.
Frá árinu 1977 bjó
Sigurjón með Jó-
hönnu S. Einarsdótt-
ur, f. 5.1. 1928. Jó-
hanna á þrjú börn,
Stefán, Ragnhildi og
Önnu Björk, sem var
aðeins átta ára þeg-
ar þau hófu búskap.
Sigurjón stundaði
sjómennsku framan
af starfsævi sinni en
vann síðan ýmis
störf er tengdust
fiskvinnslu, svo sem
verkstjórn hjá Ís-
félagi Vestmannaeyja og eftirlits-
störf hjá SÍS og Fiskmati ríkisins.
Sigurjón bjó á Snæbýli í Skaft-
ártungu með foreldrum sínum
þegar Katla gaus 1918. Þá flutti
fjölskyldan til Reykjavíkur og
þaðan til Vestmannaeyja þar sem
Sigurjón bjó þar til gos hófst í
Vestmannaeyjum 23. janúar 1973.
Eftir það bjó hann á fastalandinu
þar til sl. haust að hann flutti á
Hraunbúðir í Vestmannaeyjum.
Útför Sigurjóns verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku besti Sigurjón pabbi. Mig
langar svo mikið að þakka þér fyrir
alla þá ást og hlýju sem þú hefur
veitt mér.
Maður er aldrei tilbúinn að
kveðja þá sem manni þykir vænt
um. Ég veit að hvíldin var þér svo
kærkomin eftir langan og erfiðan
tíma. Núna rifjast upp margar dýr-
mætar minningar um mann sem ég
var svo heppin að fá að kalla
pabba. Ég var sjö ára þegar við
kynntumst og þú bræddir hjartað
mitt um leið og ég sá þig. Ég man
ekki betur en ég hafi verið komin
strax í hlýja góða fangið þitt.
Þú kenndir mér að hjóla og gafst
mér fyrsta hjólið mitt.
Þú bauðst mér alltaf hlýjan og
tryggan faðm ef eitthvað bjátaði á.
Það var alltaf svo gott að leita til
þín því þú hafðir tíma til að hlusta
og ráðleggja.
Þú sagðir mér svo margar og
skemmtilegar sögur og kenndir
mér vísu til að fara með þegar ég
varð myrkfælin.
Þú leyfðir mér að skottast með
þér um landið á sumrin þegar þú
vannst hjá Sambandinu. Mér
fannst þú vera eins og kóngur því
það var svo vel tekið á móti þér alls
staðar þar sem við komum.
Þú hvattir mig áfram í lífinu og
varst stoltur af mér þegar ég lauk
mikilvægum áföngum.
Þú leiddir mig inn kirkjugólfið
þegar ég gifti mig og þú hefur ver-
ið manninum mínum yndislegur
tengdafaðir.
Þú varðst afi þegar ég eignaðist
stelpurnar mínar – afastelpurnar
þínar eins og þú kallaðir þær.
Ég þekki ekki neitt annað en að
eiga þig sem pabba og það er
nokkuð sem enginn getur tekið frá
mér.
Núna kveð ég þig í hinsta sinn,
elsku besti Sigurjón pabbi.
Þín
Anna Björk.
Elsku afi. Okkur afastelpurnar
langar svo að segja að við elskum
þig og þú varst alltaf svo góður við
okkur. Núna eigum við engan afa
til að kúra hjá og spila við, en við
setjum mynd af þér við hliðina á
afa Jóni og afa Guðmundi.
Við elskum þig.
Rakel Ýr og Thelma Rut.
Oft kemur kallið á óvart, og var
það þannig þegar ég frétti að Sig-
urjón Auðunsson vinur minn væri
látinn.
Þegar ég kynntist Sigga Auðuns,
eins og hann var alltaf kallaður,
var hann verkstjóri hjá Ísfélagi
Vestmannaeyja hf. Þar var hann
yfirverkstjóri í mörg ár. Hann
flutti með Ísfélaginu á Kirkjusand
í Reykjavík í gosinu og hélt áfram
að starfa þar fyrir félagið á meðan
það var starfrækt þar.
Þegar ég ungur strákur hóf störf
hjá Ísfélaginu tók Siggi Auðuns á
móti mér. Hann var stór maður og
hvass og ekki laust við að manni
brygði við að hitta hann. Þarna fór
samt ljúfur maður sem ég kunni að
meta við nánari kynni.
Á þessum tíma upp úr 1960 voru
engin vökulög og var því vinnutím-
inn oft langur, unnið frá því eld-
snemma á morgnana fram á nótt
virka daga og oft um helgar. Aðdá-
unarvert var að sjá hversu vel
hann gat staðið að málum á slíkum
álagstímum. Verkstjórn Sigga náði
yfir marga þætti eins og móttöku,
flökun og pökkun á fiski. Auk þess
sem hann hafði eftirlit með fryst-
ingu og útskipun. Á humarvertíð-
um þurfti hann að stjórna öllum
krakkaskaranum sem þá fékk
vinnu við að slíta humarinn. Þá var
ekki notaður sími til að ræsa út
heldur voru nokkrir peyjar sendir
um bæinn að ræsa. Hann reyndist
okkur krökkunum mjög vel og var
alltaf mjög sanngjarn við okkur.
Leiðir okkar Sigga lágu aftur
saman eftir gos þegar ég fór að
selja honum fisk inn á Kirkjusand,
og var þar sami jákvæði maðurinn
sem ég mætti, aldrei nein vanda-
mál.
Siggi Auðuns flutti ekki aftur til
Eyja eftir gos en var nýkominn
þangað til að eyða ævikvöldinu í
gömlu heimabyggðinni, nálægt
börnum sínum, þegar kallið kom.
Ég þakka Sigga Auðuns fyrir
þann tíma sem við áttum saman,
þann lærdóm sem ég eignaðist
undir hans stjórn, og bið fjölskyldu
hans Guðs blessunar.
Magnús Kristinsson.
Nú þegar góðvinur minn Sigur-
jón Auðunsson er fallinn frá á 87.
aldursári er mér ljúft að minnast
hans með nokkrum orðum.
Við Sigurjón kynntumst árið
1978 þegar við á sama tíma geng-
um í Oddfellowregluna. Þrátt fyrir
nokkurn aldursmun tókst með okk-
ur vinátta sem aldrei bar skugga á.
Af afspurn félaga okkar, er hafði
náin persónuleg kynni af Sigurjóni,
kemur fram, að á ýmsum ferðalög-
um og mannamótum kom gjarnan
til hans fólk sem unnið hafði undir
hans stjórn sem skipstjóra eða
verkstjóra í frystihúsum á fyrri ár-
um, og minntist það þess hversu
ábyrgur og vinsamlegur hann hafði
ætíð verið í garð þess. Sigurjón var
vel látinn Oddfellow og stundaði
vel regluna og á þann hátt sýndi
hann trúmennsku sína og virðingu
fyrir stúku sinni.
Sigurjón var myndarlegur mað-
ur á velli og í minningunni er hann
hinn trausti góði félagi og vinur,
hið þétta innilega handtak hans
bar vott um traustið og þann mann
er hann hafði að geyma.
Ég votta aðstandendum hans
samúð mína.
Genginn er fjalltryggur félagi,
fari hann í guðs friði. Blessuð sé
minning Sigurjóns Auðunssonar.
Arthur Moon.
SIGURJÓN
AUÐUNSSON
man þetta eins og það hefði gerst í
gær.
Einu sinni vorum við orðnar
hundleiðar á því að pabbi þinn og
mamma mín voru ekkert hrifin af
hvort öðru svo við ákváðum að
koma þeim saman, til að við gætum
orðið systur. Þetta var eitt af því
skemmtilegasta sem við gerðum.
Við hringdum og sögðum að
mömmu mína langaði að tala við
pabba þinn, og sendum þeim líka
ástarbréf. Við reyndum allt sem í
okkar valdi var að reyna að koma
þeim saman en ekkert gekk.
Ó já, manstu Linda, þegar við
fórum í Húsafell með pabba þínum,
Ólöfu Ásu og ömmu þinni. Pabbi
þinn keypti fullt af núðlum og við
átum þær næstum allan tímann.
Við vorum alltaf í heita pottinum
og pabbi þinn var að verða vitlaus á
að blanda í pottinn. Einn daginn
fórum við í mínígolf, við týndum
öllum kúlunum sem við fengum því
við skutum bara upp í loftið. Dag-
inn sem við fórum heim fórum við á
hestbak. Fyrst fórum við rólega en
manstu, við vildum fara hraðar en
þorðum ekki að spyrja, en svo
fengum við að fara hratt, það var
æði.
Það er svo leitt að þú skulir vera
farin frá okkur, við áttum svo
margt ógert t.d að baka fleiri kök-
ur! En ég veit að þú munt alltaf
vera hjá okkur og fylgja okkur
hvert sem er. Ef ég hefði vitað
þetta þegar við hittumst seinast
hefði ég aldrei hætt að tala við þig.
Guð blessi þig og fjölskyldu þína.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mi
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
(Úr 23. Davíðssálmi.)
Jóhanna Sigríður.
Það er með sárum söknuði og
ólýsanlegum trega sem við skáta-
systkin Lindu í Ægisbúum kveðj-
um hana, nú þegar hún hverfur
heim til skapara síns.
Linda var sannur skáti í sönn-
ustu merkingu þess orðs, glaðlynd,
úrræðagóð og þrautseig. Hún naut
mikillar hylli meðal félaga sinna í
Ægisbúum enda vinur sem hægt
var að reiða sig á. Við í forystusveit
félagsins bundum miklar vonir við
starf Lindu í félaginu þar sem hún
hafði alla þá eiginleika sem prýða
mega góðan skátaforingja og töld-
um einsýnt að þar færi einn af öfl-
ugustu foringjum félagsins í fram-
tíðinni.
Við flytjum ástvinum Lindu ein-
lægar samúðarkveðjur skáta í Æg-
isbúum, minning um yndislega
stúlku mun ylja okkur um ókomin
ár.
Ægisbúar kveðja traustan félaga
og vin í hinsta sinn:
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
Skátafélagið Ægisbúar.
Ég og Linda vorum bestu vin-
konur. Við áttum margar góðar
stundir saman. Linda var klár og
góð stelpa. Hún var mikill grallari
og ef eitthvert tækifæri gafst til að
gera prakkarastrik nýtti hún sér
það. Hún var svolítið feimin en ef
hún vissi eitthvert svar í skólanum
hikaði hún ekki við að rétta upp
hönd.
Við gistum oft saman og á sumr-
in gistum við stundum úti í garði í
tjaldi. Ég man að einu sinni fórum
við út í 10-11 og keyptum okkur
hvor sitt tveggja manna kúlutjaldið
á 700 kr. Síðan fórum við út í garð-
inn minn og tjölduðum til að at-
huga hvort þau væru gölluð. Þetta
endaði með því að við gistum í
tjöldunum um nóttina.
Ég mun ávallt minnast Lindu
sem bestu vinkonu minnar og taka
hana með mér í allt sem ég tek mér
fyrir hendur.
Elsku Ellen, Guðjón og Ólöf,
megi Guð styrkja ykkur í sorginni.
Auður Guðmundsdóttir.