Heimilistíminn - 05.04.1979, Blaðsíða 22

Ég heyrði ekki þegar hann opnaði dyrnar
bak við mig og gekk hljóðlaust á teppinu.
Röddin var beint fyrir aftan mig, þegar hann
sagði:
— Er eitthvað að?
Hjartað hoppaði i brjósti mér, og ég sneri
mér snöggt við. Það liðu nokkrar sekúndur
áður en svipurinn breyttist á andlitinu, áður en
undrunarsvipurinn vék fyrir skelfingunni,
og svo sagði hann:
— Frænka þin leit nákvæmlega eins út þarna
um kvöldið og þú núna.
í fyrsta skipti frá þvi ég kynntist honum leit
hann út fyrir að vera jafngamall og hann var i
raun og veru. Nei, reyndar eldri. Með bros á
vör, sem hlaut að vera óttalega ónáttúrlegt,
sagði ég:
— Ég veit ekki við hvað þú átt, Paul.
— Mér féll vel við hana, muldraði hann, eins
og hann heyrði ekki hvað ég var að segja. —
Mér þótti leiðinlegt að hún skyldi vera með
þannan höfuðverk, svo hún gat ekki komið
niður og verið með okkur i afmælisveizlunni.
Þess vegna faldi ég læknatöskuna við bekkinn
bakdyramegin, áður en ég fór út i garðinn.
Hefði hann svo mætt einhverju okkar, þegar
hann kom til baka siðar um kvöldið, hefði hann
sem sagt getað sagt, að hann hefði gleymt
töskunni. En hann hafði engan hitt, nema
frænku mina, sem var á leiðinni upp til min til
þess að tala við mig...
Ég mátti alls ekki fara að gráta, ég mátti
ekki láta sjá að ég væri að bugast. Ég varð að
halda þetta út, þar til Jason kæmi heim. Ég
stóð þarna með bakið þétt upp að skápnum,
orðlaus og lömuð af umhugsuninni um, að
Paul, sem ég hafði verið svo hrifin af og hafði
næstum orðið ástfangin i, væri þessi hræðilegi,
yfirvegaði morðingi. Hann beygði sig niður og
tók litlu bókina upp af gólfinu og blaðið i
henni.
— Jæja, það var þá svona, sem þetta gerðist,
sagði hann tilbreytingarlausri röddu. Það var
eins og eitthvað dæi innra með honum. — Ég
vissi, að einhvers staðar hlyti eitthvað þessu
likt að vera til.... En þegar ég leitaði hér i her-
berginu á eftir fann ég ekkert. Dagbók, hélt
| FRAMHALDSSAGAN | ©
VspA**®1**
Fonsell-hússins
Þess vegna fór ég og bankaði hjá henni, þegar
ég var að leggja af stað heim um kvöldið. Hún
opnaði og þá sá ég hvernig ... hvemig hræðslan
hafði breytt útliti hennar.
Ég gat ekki sagt eitt einasta orð, og starði á
hann án afláts. Hann myndi ekki gera mér
neitt, eða þvi trúði ég að minnsta kosti ekki. En
þó hafði hann tvivegis...
Hann hélt áfram: — Ég sagði eitthvað við
hana, ég man ekki hvað það var, og svo lokaði
hún dyrunum. En ég vissi, að hún hafði getið
sér til um sannleikann, á einn eða annan hátt.
22
hann áfram. —-Fyrsta daginn i New Ýork sagði
hún mér, að hún skrifaði dagbók. Siðar sagði
hún, að hún væri hætt að skrifa i hana. Þessar
konur, sagði hann milli samanbitinna tanna, og
fór að rifa blöðin út úr bókinni. Hann kastaði
þeim i eldinn og kápunni á eftir. Ég horfði
undarlega hrifin og um leið hrædd á það, þegar
pappirinn fór að brenna i eldinum, og hvarf að
lokum. Andlitið hafði breytzt, og það var
kominn hörkusvipur á hann. Ég fann æða-
sláttinn utan á hálsinum, og það suðaði fyrir
eyrum minum, þegar ég sagði: