Heimilistíminn - 05.04.1979, Blaðsíða 26

Sönn saga:
ENVÍGI VIÐ ÚLF
eftir Pavel Mikjaailof, flugmann
I Amsterdam, þar sem viö höföum oröiö tepptir vegna veöurs sáum viö
stóran Ulf. Þaö var siöasti úlfurinn i Hollandi, drepinn áriö 1897, og nú prýddi
haun inngang náttUrusögudeiidar borgarsafnsins.
Ilann hlýtur aö hafa veriö sterkt dýr i iifandí lifi, á stærö viö kálf. Jafnvel
uppstoppaöur var hann uggvekjandi. Féiagi minn Alexander Jurkin fiug-
maöur, ýföi stritt háriö aftan á hálsi dýrsins og sagöi: „Bg stóö einu sinni
augiiti tii auglitis viösvona dýr. TambovUlfurinn var bara ennþá stærri”.
fcg lét i ijós efasemdir um, aö til væri stærri Ulfur en þessi. Þá sagöi Jurkin
mér eftirfarandi sögu.
1 lok fimmta áratugarins var Jurkin
starfandi i Tambovhéraöi (um 400 km
suöur af Moskvu). Litil sveit smáflugvéla,
Po-2flutti póstogvörur, úöaöiakra, flutti
farþega og sótti eldsneyti.i stuttu máli
annaöist alls konar störf, sem leysa þurfti
af höndum.
A þeim tima herjuöu Ulfar á sveitirnar f
Tambov og nágrannahéruöunum. Þeim
haföifjölgaömjög örtá styrjaldarárunum
vegna ránfengs er þeir fengu á vigvöllun-
um. Áhinum erfiöu árum er fylgdu i kjöl-
far styrjaldarinnar haföi enginn tima til
þess aö sinna Ulfaveiöum. Þaö leiö enn
langur timi þar til fariö var aö tala um
varöveislu vistfræöilegs jafnvægis og
björgun úlfanna sem sorphreinsara
náttúrunnar. Þá var miklu brýnna aö
vernda lif og eignir fólks fyrir ránum
þeirra.
Clfarnir réöust um hábjartan dag á
hjarðir á beit, hrifsuöu frá bændunum
kindeöa svin og stundum létu þeir jafnvel
ekkihunda i friði. Og þeir hrifsuöu kiöling
úr fanginu á gamalli konu sem var stjörf
af ótta.
Þaö hættulegasta af öllu var, aö þeir
höföu gersamlega glataö óttanum viö
manninn. Þeir slitu þorpskennara i tætlur
aöeins fáum metrum frá heimili hennar.
Okumaöur, sem haföi ekiö ungu konunni
heim úr skólanum, ók bflnum mitt inn i
úlfahópinn en varö of seinn til þess aö
bjarga henni. Kennarinn lést aðeins fáum
minútum slðar.
Aö lokum var lýst yfir vægöarlausri
styrjöld á hendur úlfunum i Tambov-
héraði. Hver herferöin var farin á fætur
annarri en ræningjarnir voru of margir.
Þeim virtist ekkert fækka en grimmd
þeirra óx dag frá degi. Augljóst var, aö
úlfarnir töldu sig ráöa lögum og lofum.
Flugmenn Po-2 sem flugu i áætlunar-
flugi sáu daglega fylkingar úlfa i leit aö
æti: Faöirinn ogmóðirin skokkuöu fremst
og á eftir þeim komu hvolpar fæddir
siöasta sumar, aftastir fóru ungir úlfar
rösklega ársgamlir. Dýrin voru ekkert
hrædd viö hávaöann frá flugvélahreyflun-
26
unri og þaö þurfti aö fljúga alveg niöur aö
jöröu til þess aö þau dreiföu sér treglega.
Og eftir andartak haföi flokkurinn sam-
einast aftur.
Dag nokkurn birtist hár og sterklegur
maöur á flugvellinum. Hann var klæddur
sérstökum „skógarbúningi” og var
vopnaöur tvihleyptri byssu. Þetta var
Ivan Vjazovoj, veiöimaöur i ættir fram,
besti úlfaveiðimaðurinn i öllu Tambov-
héraði og alþekktur maöur. Flug-
mennirnir iöuöu I skinninu. Þetta þýddi
atvinnu!
Fyrstræddi Vjazovoj einslega við flug- -
vallarstjórann inni i litlu skrifstofunni
hans og útskýröi fyrir honum tilgang
komu sinnar. Nauösynlegt var aö leita úr
lofti og útrýma sérstaklega hættulegu og
slægu dýri sem héraösbúar kölluðu var-
úlfinn vegna gáfna hans og prettvisi.
Veiöimaðurinn baö um flugmann sem
væri ungur ogsterkur og gæti flogiö flug-
vélinni rétt yfir jöröu. Alexander Jurkin
varö fyrir valinu.
Kaldan febrúarmorgun flugu þeir til
þess svæðis, þar sem varúlfurinn haföi
fariö rænandi og ruplandi sföustu daga.
Eftir 40 mlnútna hringsól yfir snjóþöktum
sléttum og skógum hnippti veiöimaðurinn
i öxlina á Jurkin og benti niöur: 1
skugganum I bröttum gilbarmi lá afar
stór úlfur i leyni. Það var varúlfurinn.
Vjazovoj kraup þegar niöur viö hliöar-
glugga flugvélarinnar meö byssu sina, þá
stökk úlfurinn allt i einu út úr skugganum
og hljóp i krókum niöur i giliö.
Vjazovoj missti marks i' fyrsta skoti.
Þegar flugmaöurinn haföi sveigt flugvél-
ina i krappan hring var úlfurinn kominn
aö enda gilsins ogum þaöbil aöhverfa inn
i skóginn. Hinni hægfleygu Po-2 tókst
naumlega aö draga hann uppi. Vjazovoj
miðaöiafturogmissti enn marks. Þaö var
ifyrsta sinnsem þaö haföi gerst á margra
ára veiöimannsferli Vjazovoj. Þeir
ákváöu aö snúa heim. Gæfan var þeim
greinilega ekki hliðholl þennan daginn.
Ólikt flestum villidýrum halda úlfar sig
ekki viö ákveöin svæði. Þeir eru stööugt á
feröinni likt og þjófar og þess vegna er
sagt aö úlfurinn eigi „fótum sinum fæöu
aö launa”. Morguninneftir fundu Jurin og
Vjazovoj varúlfinn á allt öörum stað — á
isilögðufljóti umþaöbil tvokilómetra frá
þorpi þar sem hann hafði nýstolið kind.
Varúlfurinn snæddi morgunverö ásamt
kvenúlfinum og hvolpum sinum og reif
hræið kröftuglega i tætlur.
Jafnskjóttogskugga flugvélarinnar bar
yfir fljótiö, stukku úlfynjan og hvolparnir
1 átt til skógarjaðarsins. En grái ræning-
inn lyfti aöeins höföi andartak rétt til þess
aö bera kennsl á flugvélina og hina slyppi-
fengu veiðimenn (Jurkin sagöist' geta
svariö þetta!) og snéri sér síðan undan
fullur fyrirlitningar. Siðan hélt hann
áfram að rifa i sig ránsfenginn alveg
ótruflaður.
Flugmaöurinn lækkaði flugiö þar til
skiðin nálega sleiktu frosna hóla snæþak-
innar sléttunnar. Þegar þeir komu i skot-
mál skaut Vjazovoj. Hann gat vart hafa
misstmarksiþettasinn en... úlfurinn reis
ósæröur upp frá hálfétinni kindinni og
staröi i augu veiöimannsins.
„Hvaö er þetta, hann viröist haldinn
gerningum!” hrópaöi Vjazovoj i ör-
væntingu og lamdi hnefanum i byssu-
skeftið „Afram, fljúgum aö honum einu
sinni enn!”
1 annarri atrennu geröist nokkuö mjög
ótrúlegt. Dýriö hnipraöi sig saman andar-
tak en stökk siöan og sló út i loftið i áttina
til flugvélarinnar sem stefndi á þaö. Þaö
geröi árás! En Jurki heföi ekki gripið um
stýriö og lyft vélinni heföi úlfurinn oröiö
fyrir skrúfublöðunum og farið i tætlur.
A meðan flugmaöurinn var aö jafna sig
eftir þetta, labbaði varúlfurinn i hægöum
slnum f átt til skógarjaöarsins sem úlfynj-
an oghvolparnir voru horfin inn i. Aö háns
dómi hafði hann borið hærra hlut i átökun-
um og maðurinn hlaut aö snauta burt.
Vjasovoj sem var fölur af reiöi og
muldraöi eitthvað i barm sér, tókst nú
loksins aö hitta skotmarkiö samkvæmt
öllum listarinnar reglum: Ein kúla hitti
afturfót úlfsins.sú næsta hitti hann aftan i
sterklegan striðhærðan hnakkann. Úlfur-
inn féll.
Po-2 rann mjúklega eftir snjónum og
stansaöi um 70 metra frá föllnu dýrinu.
Það lá á hliðinni hreyfingarlaust. Stór
tungan laföi út úr kjaftinum.
Úlfurinn var mjög þungur, vó yfir 200
pund og mennirnir tveir, sem voru sterkir
og i góöu ásigkomulagi uröu aö taka sér