Heimilistíminn - 05.04.1979, Blaðsíða 32

Bernhard Stokke
Þýðing: SIGURÐUR GUNNARSSON
1
„þessi skepna hefur meira en 3000 tennur i
kjaftinum”.
„Já,” sagði Arni kennari, „ég tek....;’ Hann
hætti skyndilega, greip riffilinn öðru sinni og
hleypti af, þegar hann heyrði skvamp i vatn-
inu. Siðan þreif hann ifæruna af Halla, óð upp i
hné, eins og hann stóð, og hjó henni i aðra
geddu, sem var sizt minni en hin. Eftir
skamma stund lá hún svo á bakkanum hjá
þeirri fyrri og glennti upp ginið. Arni kennari
sýndi þeir ör, sem hann hafði á annarri hend-
inni, og var gamalt geddubit. Það minnti á, að
það það var ekki hyggilegt að koma of nærri
kjafti þeirra.
Siðan settust þeir allir á vegarbrúnina aftur
og biðu þess, að fleiri geddur gerðu vart við sig.
Gulleitt ryklag þakti yfirborð vatnsins.
„Brennisteinsregn,” sagði forstöðumaður-
innogbrosti, — frjókorn frá barrskóginum inni
i dölunum.”
Dökkur skýjabakki teygði sig lengra og
lengra upp á austurloftið...Þvi næst héldu þeir
áleiðis heim. Halli stakk öngli, sem snæri var
bundið við, i talknablöð fiskanna og slengdi
þeim á bak sitt. Geddurnar voru svo langar, að
þær löfðu alveg niður á læri. Á leiðinni heim
var hann enn að hugsa um, hve framkoma
hans hefði verið ómerkileg.
Allt benti til, að það mundi bráðum fara að
rigna á ný, enda varð sú raunin á. En áður en
það gerðist, var Halli sofnaður, og svifinn inn á
lönd draumanna.
Villi hafði ekki komið niður á bryggjuna.
Honum hafði vafalaust tekizt að reykja ein-
hvers staðar i laumi, og til allrar hamingju
hafði dagurinn liðið án þess að nokkuð alvar-
legt kæmi fyrir. Vonandi yrði hann ekki uppvis
að þessu broti
Þeir töluðu ekkert saman, þegar Villi korr
32
inn i svefnskálann, seint um kvöldið. En Villi
var samt enn vakandi, brosti út að eyrum i
rúminu og veifaði til hans.
Daginn eftir voru veðurhorfurnar aftur betri.
Þótt himininn væri raunar þakinn skýjum
allan daginn og stundum rigndi litið eitt, full-
yrti Einar umsjónarmaður, verðuspámaður
heimilisins, að góðviðri næri i nánd, og nefndi
margt til sönnunar máli sinu.
Drengirnir voru þvi bjartsýnir og harla
glaðir, og hlökkuðu mjög til morgundagsins,
sem var sunnudagur. Þá skyldu þeir sannar-
lega vinna i keppninni. Já, þvilikur hátiðis-
dagur!
Það dró ekki heldur úr gleðinni, eins og nærri
má geta, að um kvöldið létti mikið til, og sólin
skein um stund. Allt benti þvi til, að Einar um-
sjónarmaður hefði spáð rétt um verðrið, eins
og oft fyrr.
4. kafli.
Daginn eftir, þegar drengirnir voru tilbúnir
að leggja af stað niður á Tanga, þar sem
kappleikurinn átti að fara fram, var komið
bezta veður, og sólin hellti geislaflóði sinu
gegnum hreint loft og á nýþvegna jörð. Blómin
höfðu opnað krónur sinar og brostu unaðslega.
Og úti á firðinum glitraði á litlar silfurtærar
öldur.
Drengirnir gengu niður eftir i röðum, undir
stjórn kennara sinna og umsjónarmanna. Þeir
voru i bezta skapi, eins og vera bar, og spjöll-
uðu margt, i gamni og alvöru. Fjölskyldur
starfsfólksins, eiginkonur og börn, stefndu lika
sömu leið, skömmu siðar, þvi að allir, sem
vettlingi gátu valdið, vildu fylgjast með
kappleiknum.