Heimilistíminn - 05.04.1979, Blaðsíða 27

smáhvild við að draga hann yfir snjóinn.
Jurkin sem hafði haldið i afturfæturna á
varúlfinum, veitti tungu hans athygli.
Honum virtisthún titra likt og kvikasilfur.
Hann nefndi það ekki við veiðimanninn.
Hann héít fað væri imyndun sin.
Þeir luku við að reykja og tóku siðan
úlfinn upp aftur á fótunum. Þeir hristu
hræiösvolitiðtil þess aðkoma betri tökum
áþað. Asama andartaki lifnaði varúlfur-
inn allt i einu við.sleit sig úr greipum
Jurkins sló veiöimanninn niður og réðist
æðislega á hann með klóm og kjafti liggj-
andi ofan á honum af allri sinni þyngd.
Ósjálfrátt bar Vjazovoj hendur fyrir and-
litið en hann gat ekki náð hnifnum úr belt-
inu.
Flugmaðurinn sem var þrumulostinn
gat ekki hreyft sig andartak llkt og hann
væri bundinn á höndum og fótum. Þá
greip hann um hlaupiö á byssunni og
lamdi skaftinu eins og kylfu I hausinn á
úlfinum. Við annað höggið brotnaði skaft-
ið i smátt en úlfurinn hélt áfram án af-
láts að klóra í hendur og föt veiðimanns-
ins.
Þá uppgötvaði Jurkin að hlaupin sem
hann enn hélt á voruhlaðin. Og gikkurinn
var óskemmdur. Hann kraup á kné, bar
hlaupið að höfði úlfsins og þrýsti á báða
gikkina i einu. Hann fekk mikið högg á
hægri handlegginn svo hann varð tilfinn-
ingalaus I bili og byssuhlaupið rann gegn
um handkrika hans og grófst I snjóinn um
fimm metrum fjær.
Flugmaðurinn rannsakaði Vj-azovoj
vandlega. Hann var lifandi en hræðilega
útleikinn. Másandi og tautandi i sifellu:
„varlega, varlega”, dró Jurkin veiði-
manninn að flugvélinni og reyndi aö
koma honum sem þægilegast fyrir í far-
angursgeymslunni. Siðan féll hann aftur á
bak i flugmannssætið og gaf vélinni inn
bensln en hann hafði skilið hana eftir I
gangi til öryggis i kuldanum.
I Tambov biðu menn þess að flugvélin
lenti með dauðan úlfinn og urðu hissa,
þegar flugmaðurinn var ekki fyrr lentur
en hann stökk út úr vélinni hrópaöi á
sjúkrabil og flýtti sér að opna farangurs-
geymsluna. 1 stað dauðs úlfs lá Vjazovoj,
úlfaveiðimaðurinn nær dauða en lifi i
farangursgeymslunni.
Engu að siður var verkefninu lokið:
Varúlfurinn hafði veriö drepinn. Börn úr
grannþorpinu urðu fyrst til þess að finna
stórt hræið af honum. Fyrst I staö gátu
þau ekki gert sér I hugarlund hvað hefði
gerst. Allt i kring um fallinn ræningjann
var snjórinn sundursparkaðúr, troðinn og
blóðugur. Brotið byssuskefti lá þar i flis-
um. En maðurinn sem drap varúlfinn
hafði horfið á braut án þess aö taka með
sér hina verömætu veiði. Þetta var
óskiljanlegt og þess vegna óttalegt.
A sama tima lá Ivan Vjazovoj vafinn frá
toppi til táar eins og múmla I héraðs-
sjúkrahúsinu. Aðeins sást i annað augaö
hvasstmeð glænleitum blæ, út úr vefjun-
um.
„Sasja”, sagði hann með erfiðismunum
viö Jurkin, „viltu gera það fyrh- mig að
fljúga þangað aftur? Leitaöu aö hlaupun-
um I snjónum. Ég ætla aö gera við byss-
una. Ef til vill þarf ég enn á henni að halda
einhvern tima...”
27