Heimilistíminn - 05.04.1979, Blaðsíða 23

— Það er bezt, að þú farir núna Paul. Ég
mun aldrei segja nokkrum einasta manni frá
þessu.
Þetta var auðvitað kjánalega sagt. Hann
svaraði mér heldur ekki, heldur starði á mig
með áhyggjusvip á andlitinu, sem allt i einu
var orðið svona gamalt. Þó að undarlegt væri,
datt mér allt i einu i hug jafn litilfjörlegt og
þetta: Mikið er hann ellilegur.
Það var ekki til neins að reyna að læðast
framhjá honum. Ekki var heldur til neins að
æpa. Hver ætti svo sem að heyra til min? Gam-
all rúmliggjandi maður og næstum sjötug
þjónustustúlka og litið barn. Það mátti ekki
hræða barnið, og ekkert mátti koma fyrir það.
Það mátti ekki missa móður sina. Rose var hjá
Lizu, og Roes var trygg eins og tröll. í sam-
einingu gætum við ef til vill séð til þess að
ekkert kæmi fyrir Lizu, að minnsta kosti á
meðan Paul var upptekinn af mér. Ef hann
reyndi á einhvern hátt að skaða barnið værum
við þó tvær gegn honum. En hann var vist
ekkert að hugsa um að snúast gegn Lizu, að
minnst kosti ekki i byrjun og ég bað til guðs, að
hann myndi ekki eftir henni. Ég lagði mig alla
fram um að reyna að sýnast vera róleg og
skynsöm, þegar ég sagði:
— Paul, þú ert læknir. Skilur þú ekki sjálfur,
að það hlýtur að vera eitthvað að þér?
— Að ég sé vitlaus? Þegar um var að ræða
Juliu var ég það kannski, vitlaus af bræði og
sársauka, en ekki, þegar kom að frænku þinni,
og ekki...
Ekki núna. Þegar röðin var komin að mér.
Ég fann hvernig iskaldur svitinn rann niður
eftir baki'nu á mér, þótt ég væri i ullarkjól og
með sjalið á öxlunum.
— Ef þú ert ekki brjálaður, hlýtur þú að
skilja, að nú kemst upp um þig. Þetta gengur
ekki lengur, Paul.
Hann kinkaði þreytulega kolli. — Jú, þú
gleymir eldinum.
Ég leit skilningslaust i átt til eldstæðisins.
Siðustu leifar dagbókarinnar voru að hverfa.
— Ég á auðvitað við eldinn i bænum. Það
komu kippir i andlit hans.
— Ó drottinn minn dýri. Hvers vegna þurftir
þú að komast að þessu Irene? Og svo lækkaði
röddin aftur, og varð tilbreytingarlaus.
— Þegar þeir finna þig þarna úti i fyrra-
málið vita þeir ekki, hvað hefur komið fyrir.
Þá skildist mér i fyrsta sinn, hvað var á
seyði. Ég sá sjálfa mið meðvitundarlausa, eða
næstum dána, falda undir teppinu i baksæti
vagnsins hans. Hann gæti ekið yfir brúna og
komizt aftan að byggingunum, sem nú stóðu i
björtu báli. Siðan myndi hann bera mig inn og
hverfa á brott. 1 allri ringulreiðinni, i reyknum
og brunarústunum, þar sem slökkviliðs-
mennirnir voru að berjast örvæntingarfullri
baráttu og skelfingu lostnir áhorfendur stóðu
skammt undan, var samt ekki óliklegt, að hann
gæti gert það, sem hann hefði hugsað sér, án
þess að nokkur tæki eftir þvi. Ef einhver færi
svo að spyrja hann, gæti hann alltaf sagt, að ég
hefði farið aftur niður i bæinn, þótt hann hefði
ráðið mér frá þvi, til þess að leita að Jason.
Þetta væri hættuspil, en hættulegra væri þó
fyrir hann að leyfa mér að lifa.
Eitthvert skelfingaræði greip mig, og ég fann
að ég efldist öll um leið og ég hugsaði:
En ég skal samt lifa. Lizu vegna og vegna
Jasons og vegna sjálfrar mín. Ég ætlaði ekki
að láta honum takast að drepa mig, honum
sem hafði drepið hina dásamlegu frænku mina,
og á undan henni vesalings Juliu Fonsell.
Ég sá hvernig hann gaut augunum i átt að
eldstæðinu, þar sem eldfærin héngu á grind-
inni. Á næsta augnabliki þaut ég i burtu, greip
koladallinn og reyndi að kasta honum i hann
Hann setti handlegginn fyrir andlitið og reyndi
að verja sig. En á meðan tókst mér að stökkva
fram á ganginn. Mér tækist aldrei að opna úti-
dyrnar, svo ég þaut upp stigann.
Kannski hafði hann misst jafnvægið og
dottið, þegar ég henti dallinum i hann, vegna
þess að ég var komin næstum upp allan
stigann, þegar ég heyrði i honum á eftir mér.
Ég þaut eftir stigapallinum og bölvaði i hljóði
siðum pilsunum og þungu sjalinu, sem voru
mér nú til trafala. Málarastiginn, hugsaði ég,
stiginn uppi á þakglugganum. Nýmálaður þak-
glugginn stóð nú opinn, vegna þess að máln-
ingin var að þorna á honum
Eg hljóp áfram upp næsta stiga i myrkrinu,
en það var aðeins ljósglæta, sem barst þarna
upp frá neðstu hæðinni. Hann var kominn nær,
og svo nálægt að ég heyrði ekki aðeins fóta-
takið heldur lika þungan andardráttinn. Ég
myndi áreiðanlega finna hann gripa i mig áður
en ég næði að stiganum, og svo myndi hann
draga mig niður...
Ég sá eitthvað hvitt rétt hjá mér þarna á
efsta stigapallinum. Það var stór fata með
málningu. Ef ég kæmist bara þangað ... Og
með þvi að beita öllum minum kröftum tókst
það, og ég sparkaði málningarfötunni niður
.tröppurnar. Þegar ég heyrði hann missa fót-
23