Heimilistíminn - 05.04.1979, Blaðsíða 33

ekki harkalega til ska&a. Allt i
einu fann hiín samhengi I
óráöstali hans. Hann endur-
lifði muna&arleysi æsku
sinnar, sorgbitinn og kviðinn.
,,É£ er hræddur”, sagöi
hann. „Éger hræddur, þegar
hvessir. Mér er alltaf ógiatt.
Þeir strlöa mér. Ég er
hræddur viö þá”.
„Þú þarft ekki aö vera
hræddur”, sagöi hún lágt.
Hann heyröi til hennar, lauk
upp augunum , deplaði þeim og
spuröi:
,,Er hann eitthvaö aö
lægja?”
,,Alveg logn”, hvislaöi hún.
Þá var hann rólegur um
stund. En gleymdur kviöi lét
hann ekki I friöi.
„Ég hætti alveg og fer ekki
fleiri túra. Dagarnir eru eins
og heilar vikur. Og alltaf er
rok á nóttunni. Þeim finnst
aldrei rok. Þeir eru aldrei
veikir, aldrei hræddir, aldrei
gia&ir, aldrei góöir — ”
„Ég skal tala viö þá, svo aö
þeir veröi góöir”, sagöi hún
lágt.
Hann áttaöi sig og leit á
hana undrandi fyrst, slöan
skilningslaust, gafst upp viö
aö finna samhengi, en héit
áfram: „Þaö er logn. Viö
erum bráðum komnir. Alveg
iogn viö bryggjuna.”
„Og sólin aö koma upp”,
sagöi hún.
„Ég er líka hræddur viö aö
koma i land”, sagöi hann meö
aftur augun. „Þeir vilja hafa
mig meö sér. Allar þessar
flöskur. Allt þetta rifrQdi.
Allur þessi asnalegi hlátur.
Þetta ljóta kvenfólk, sem hlær
eins og hálfvitar. Ég verö aö
fela mig. Égvil fá aö sofa. Ég
vil vera einn. — Ég vil ekki
vera einn”.
„Þú ert ekki einn. Viö erum
hérmörg. Viösofum öll. Og þú
sefur lika.
,,Já, ég sef”, umlaöi
sjúklingurinn. „Ég séf — ég
sef. — ”
Þetta endurtók hann þar til
hann sofnaöi.
Nokkrum dögum seinna,
þegar sjúkiingurinn var orö-
inn málhress, spuröi hún
hann, hvaö hann heföi fariö
gamall til sjós. Hann sagöist
hafa veriö fimmtán ára.
Ætla&i hann aö halda áfram á
sjónum?
Hann sagði, að sér liði hér
svo vel, aö héöan færi hann
aldrei. Hún vissi, að honum
leið ekki vel. Sjúklingar
kvarta vonum minna. Hún yrti
oft á hann, af vorkunnsemi, af
þvi að hann átti bágt, þegar
hann var drengur.
Hann losnaði viö höfuö-
trafiö, og hún sá hann. Hann
virtist yngri en hann var. Og
eitthvaö i svipnum minnti á
drenginn, sem kveiö fyrir aö
fara á sjóinn og kveið fyrir
koma íland. Fyrst gekk hann
viö hækjur, siöan staf, og aö
lokum gekk hann fullum fet-
um.
Þegar hann var farinn,
mundi hún þetta litla, sem þau
höföu talaö saman, þegar hún
átti leið um stofuna. Hún fann,
að honum þótti vænt um hana.
Þess vegna saknaöi hún hans,
og langaði til aö sjá hann
aftur.
Næst þegar hann kom af
sjónum, spurði hann eftir
henniogbeiöhennar frammi á
gangi, allt að því sparibú-
inn. Þau töluöu aöeins litla
stund saman, þvi aö hún var
aö vinna. Stallsvstir hennar
gekk framhjá og leit til hennar
kankvisiega.
,,Mikiö, hvað feimnir menn
geta verið hugrakkir”, sagöi
hún glettin, þegar Lilja kom
inn aftur.
Næst, þegar hann kom I
land, fór togarinn I siglingu.
Þaö tók sinn tlma, og þá átti
hún fridag.
Hann var ekkiaö hugsa um,
að hætta á sjónum. Þar átti
hann heima, sagöi hann, I
fyrstu hefði hann reyndar
verið óheppinn, menn eru mis-
jafnir á sjó eins og á landi. En
hann sagði henni aldrei þetta,
sem hún vissi. Hann var svo
miklu orðvarari en hún.
Um þessar mundir fór hún
aö skynja hvert veðurhljóö og
hverja bliku á lofti meðnýjum
næmleika.
Enn sigldi togarinn, án þess
aö hann færi meö. Þá kom
þeim saman uin — aö þriggja
herbergja ibúö væri mátuleg.
Hún var ekki lengi að hugsa
sig um, frekar en fyrri daginn,
Hún beiö framtiöarinnar von-
glöö i ijóma nýrra daga.
Lilja var komin aö rósa-
bekknum á peysunni, og hugur
hennar sneri aftur frá landinu
helga, til þess aö telja lykkj-
urnar. Hún ætlaöi aö selja
þessa peysu, og var aö veröa
ofsein meö hana. Þess vegna
gat hún hæglega látiö þaö eftir
sér að blða eftir Unu Heiöu.
Hún varvissum, aö Una kæmi
beint heim aö loknu erindi.
Una Heiöakom von bráöar og
gekk varlega um. „Ertu ekki
háttuö, niamma? Ég læddist
eins og mús”.
,,Mér liggur ekkert á. Viltu
eitthvaö?”
,,Ni, þakka þér fyrir. Ég
drakk kaffi. Mamma, ég vissi
ekki, hvaö þetta var sorglegt
allt meö Aslaugu. Satt aö
segja þekkti ég hana ekki
neitt. Mamma hennar var
fjarska góð við mig. Hún var
ein heima, þegar ég kom”.
,,Þetta datt mér I hug”.
Una Heiöar settist og þagöi
um stund. „Hún Aslaug var
trúloiúö. Ég vissi þaö ekki. Og
hún átti von á barni. Mamma
hennar sagöi mér þetta allt,
áður en hann koni. Þessi pilt-
ur, hann heitir Kári. Mamma,
þaö var eins og þú hélzt.
Mamma hennar var aldrei
gift, og hún átti ekki neitt
annað barn. Svo nú á hún —
ekkert — ekki neitt — og situr
þarna ein.
Hún sagöi, aö Aslaug hefði
ætlað i kennaraskólann, henni
hefði alltaf þótt svo gaman að
börnum. Kannske hef&i hún
orðiö að hætta við þaö, af þvi
aö hún átti von á barni sjálf.
Þau voru farin aö hlakka til og
ætluöu aö gifta sig á afmæiinu
hennar. Svo kom Kári. Og hún
sagöi honum, hvers vegna ég
væri komin. Og mér fannst
honum þykja vænt um, að ég
ætiaði að skrifa eitthvaö um
Aslaugu”.
,,Þú hefur þó ekki sýnt hon-
urn þetta, sem þú sýndir
mér”.
„Nei, nei. En nú er ég i
vandræöum. Mig langar til að
skrifa, þaö, sem ég var aö
hugsa um á leiöinni heim. En
*g veit ekki, hvort krökkunum
þykir það eiga við”.
„Segðu þessum blessuöum
k- ökkum, aö þú ætlir aö skrifa
33