Heimilistíminn - 05.04.1979, Blaðsíða 24

anna og bölva hástöfum, var ég komin að stig-
anum og farin að klifra upp. Ég fann kalt loftið
leika um andlit mitt niður i gegn um opinn
gluggann...
Það var hægt að komast út um opið á glugg-
anum, og það varð að takast. Með skjálfandi
fingrum fann ég eitthvað að halda mér i úti á
þakinu og svo skreið ég eins og áll út i gegn um
rifuna á glugganum. Hver taug var spennt til
hins ýtrasta, viðbúin þvi, að glerkúpullinn
skylli niður.
Nú heyrði ég að hann var að prila upp stig-
ann. Utan við mig af skelfingu yfir að ég yrði
nú ef til vill ekki nógu fljót sló ég i spýtuna, sem
hélt glugganum uppi, og kippti um leið að mér
handleggnum. Glugginn skall niður með háu
braki.
Var mér borgið? Það hafði þurft tvo sterka
menn til þess að opna gluggann. Ég var hólpin.
Ég lá i hnipri á þakinu, og fann að hjartað sló
ekki eins hratt og áður, en ég andaði að mér
isköldu vetrarloftinu og það lék um andlit mitt.
Það var ekki kolsvartamyrkur lengur. Þótt ég
sneri andlitinu frá bænum sá ég birtuna af eld-
inum þarna fyrir handan. Og ég heyrði ein-
hvern nið, sem hlaut að koma frá brennandi
húsunum, hljóð, sem barst til min frá viðnum,
sem var að springa og brenna, og svo heyrðist
ómur af hrópum fólksins og frá vagnhjólunum,
þegar vögnunum var ekið um götur bæjarins.
Ekkert hljóð heyrðist neðan úr húsinu. Hann
var sigraður. Þó að hann reyndi að brjóta
glerið i glugganum tækist honum ekki að kom-
ast i gegn um járnrimlana sem lágu yfir glugg-
anum. Hann kæmist heldur ekki upp á húsþak-
ið utan frá. Það var hvergi til nægilega langur
stigi til þess. Ég reyndi lika að telja sjálfri mér
trú um, að hann myndi ekki reyna að kveikja i
húsinu. Þetta var þó hugsun, sem ég átti erfitt
með að losna við. Næstu nágrannar okkar
myndu þá auðvitað koma strax og þeir sæju
eldinn og slökkva hann. Ég var heldur ekki i
raun og veru neitt hrædd um, að hann myndi
gera Lizu eða Rose eitthvert mein, né heldur
Ephraim. Hann vr ekki brjálaður á þann hátt.
Hann var ekki blindaður af hefndarþorsta,
heldur aðeins staðráðinn i að bjarga sinu eig-
in lifi hversu ömurlegt sem það hlaut þó að
vera að lifa með alla þá sektartilfinningu sem
hann hlaut að þjást af, og herja á hann um
nætur.
Nei, hann myndi nú fara, ekki aðeins frá hús-
inu heldur reyna að komast i burtu frá Sag
24
Harbor og Long Island, ef honum aðeins tækist
það. Ég sá fyrir mér hvernig hann þaut niður
stigann og i átt að bakdyrunum. Jafnvel þó ég
væri svona viss um, hvað hann myndi gera,
létti mér, þegar ég heyrði hann draga slag-
brandinn frá þarna niðri. Nokkrum sekúndum
siðar heyrði ég iskrið i lömunum á hliðinu. Ég
sá hann þarna i dimmunni hlaupa i átt að vagn-
inum. Hann hvarf inn i vagninn. Á næsta
augnabliki ók hann i burtu. Ég hnipraði mig
saman og hlustaði á hófatakið fjarlægjast.
Allt i einu heyrði ég hljóðið. Ég gat ekki leng-
ur hugsað og mér fannst hjartað hætta að slá.
Magnlaus lá ég þarna þar til ég heyrði eins og
verið væri að skrapa málm. Og þá mundi ég
eftir einu. Þakrennunni! Breiða rennan með
niðurfallsrörinu, sem lá upp eftir húsinu og fest
var við tigulsteinavegginn með breiðum
klemmum. Hann hafði lagt af stað upp i renn-
una. Hann ætlaði að ná mér og fara með mig
niður i vagninn, leggja mig undir teppið sem
hafði legið samanbrotið i aftursætinu svo
mörgum sinnum...
Andlit hans, hvitur óhreinn blettur i
myrkrinu gægðist upp fyrir þakbrúnina. Ég
greip um jarnrimlana yfir glugganum, þrátt
fyrir það að ég vissi að það væri ekki til neins
og reyndi að lyfta glerkúplinum. Svo sleppti ég
takinu aftur og horfði á hann. Hann var kominn
með annað hnéð upp á þakbrúnina.
Ég kastaði til höfðinu og æpti upp yfir mig.
Æpti full skelfingar og tryllings, þegar hann
nálgaðist hægt á fjórum fótum. Hann var nú
aðeins fáeina metra frá mér. Ég æpti og æpti...
— Irene!
Það var Jason sem kallaði neðan frá heim-
keyrslunni.
— Jason! Jason!
Skriðandi maðurinn hafði numið staðar.
Hann leit við, þegar hann heyrði að einhver
kom upp þakrennuna á eftir honum, og svo
reyndi hann að risa á fætur á glerhálu þakinu.
Ég sá hann falla til hliðar og missa fótfestuna.
Svo rann hann niður eftir þakinu, reyndi að ná
handfestu á einhverju, en að lokum hvarf hann
út fyrir þakbrúnina.
Ég háifreis upp á hnén og hélt mér um leið
dauðahaldi i þakmæninn. Jason var kominn
upp á þakið. En það var eitthvað að honum.
Hann skreiddist til min en bar olnbogana fyrir
sig.
— Nú er allt i lagi, ástin min, sagði hann. —
Nú er allt i lagi.