Tíminn - 18.03.1979, Blaðsíða 10

10

Sunnudagur 18. mars 1979
Frá Ljósmœðraskóla íslands
Samkvæmt venju hefst kennsla í skólan-
um hinn 1. október n.k.
Inntökuskilyrði:
Umsækjendur skulu ekki vera yngri en 20
ára og ekki eldri en 30 ára, er þeir hefja
nám. Undirbúningsmenntun skal vera
gagnfræðapróf eða tilsvarandi skólapróf
en þeir sem hafa meiri menntun ganga að
öðru jöfnu fyrir. Lögð er sérstök áhersla á
góða einkunn i islensku, dönsku og stærð-
fræði. Krafist er góðrar andlegrar og
likamlegrar heilbrigði. Heilbrigðisástand
verður nánar athugað i skólanum.
Eiginhandarumsókn sendist skólastjóra
skólans i Fæðingardeild Landspitalans
fyrir 1. júni 1979. Umsókn skal fylgja
læknisvottorð um andlega og likamlega
heilbrigði, aldursvottorð og löggilt eftirrit
prófa. Umsækjendur eru beðnir að skrifa
greinilegt heimilisfang á umsóknina og
hver sé næsta simstöð við heimili þeirra.
Umsóknareyðublöð fást i skólanum og
verða til afhendingar á miðvikudögum kl.
10-15 og föstudögum kl. 14-16 og þá jafn-
framt gefnar nánari upplýsingar um skól-
ann.
Fæðingardeild, 12. mars, 1979
Skólastjórinn.
— Ekki núorðiö. En þegar ég
var aö byrja á þessu starfi i
Suöureyrarhreppi, var tilfinn-
anlegt tjón hjá bændum þar af
þessum sökum, enda haföi tóf-
unni þá fjölgaö þar geysilega.
baö er til marks um refa-
mergöina aö eitt voriö veiddi ég
hvorki meira né minna en f jöru-
tiu og sex dýr i Suöureyrar-
hreppi einum. Þar vann ég þá
átta greni en auk þess höföu
Það er Jón Oddsson á Gerðhömrum í Dýrafirði, sem
hefur verið beðinn að spjalla við lesendur Tímans að
þessu sinni. Jón er einn þeirra manna sem una vel hag
sinum úti í náttúrunni, og telur ekki eftir sér sporin,
þótt bratt sé og grýtt undir fæti. En þetta er ekki sport,
útivera útiverunnar vegna, — heldur eiga ferðir
Jóns sér aö jafnaði einhvern tilgang. Hann á erindi á
þá staði, sem hann beinir för sinni til.
Með veiðieðlið i blóðinu
Jón hefur ekki setiö auöum
höndum um dagana. Hér veröur
rætt um einn þáttinn I starfserAi
hans, — og jafnframt þann þátt,
sem ævinlega fer fram úti í is-
lenskri náttúru. En fyrst er rétt
aö forvitnast ofurlitiö um mann-
inn sjálfan.
— Ert þú borinn og barnfædd-
ur á Geröhömrum, Jón?
— Nei, eg fæddist á Flateyri
viö önundarfjörö en foreldrar
minir fluttust aö Alfadal á
Ingjaldssandi áriö 1938, — ég
kom þangaö fyrsta dag júlimán-
aöar þaö ár, — á afmælisdaginn
minn þegar ég varö ellefu ára
gamall. Sveitabúskapur var
aöalatvinnuvegurinn, en þó var
talsveröur stuöningur aö sjón-
um. Fiskisæld var mikil, og þaö
var róiö á árabátum og litlum
trillum. Þaö fiskaöist mikiö á
færi, og svo var lika mjög al-
gengt, aö „beitt væri út” á vor-
in, eins og kallaö var. En aö
„beita út” var aö beita lóöir,
leggja þær i sjó og siöan dró
maður sig eftir lóðinni. Þaö
fannst oft, þegar fiskurinn greip
beituna á þeim enda lóðarinnar
sem kominn var niöur. Þetta
var kaldsamt starf og mikil
vinna, en þaö fiskaöist oft vel, á
meöan fiskurinn var aö ganga á
miöin. Þetta var iöulega mjög
mikil búbót fyrir bændur, enda
stunduöu flestir eöa allir bænd-
ur á æskustöðvum minum sjó á
þennnan hátt.
Jón Oddson
Tlmamynd Róber
— RÆTT VIÐ JÓN 0DDSS0N A
GERÐHÖMRUM í DÝRAFIRÐI
— Geröist þú svo bóndi I Álfa-
dal þegar þú haföir aldur til?
— Já, ég byrjaöi búskap minn
i Alfadal, og bjó þar i rúm tutt-
ugu ár. Svo fluttist ég meö fjöl-
skyldu mina til Flateyrar, þar
sem ég stundaöi ýmsa vinnu og
haföi litils háttar fjárbúskap
meöfram, til þess aö drýgja
tekjurnar, og þá fór ég lika aö
leggja stund á refaveiöar á
sumrin, þangaö til svo var kom-
iö, aö ég sá alveg um eyðingu
refa i fimm hreppum, svo þaö
var þegar oröiö heilmikiö starf.
— Þú hlýtur ,aö hafa veriö
þjálfaöur veiöimaöur fyrir fyrst
þú gast tekiö aö þér svo um-
fangsmikiö starf viö eyöingu
refa?
— Ég held, aö ég sé fæddur
meö veiöieöliö i blóöinu, en þótt
þaö kunni aö þykja mótsagna-
kennt, þá vil ég ekki kalla þaö
drápsfýsn. Þaö er eitthvaö ann-
að sem knýr veiöimaninn
áfram. Veiöimenn eru margir I
minni ætt, og ég haföi snemma
mikið yndi af þvi aö fara meö
byssu. Ég byrjaði snemma aö
skjóta tófur á veturna og
snemma á vorin, fyrir grenja-
timann, og svo varö þetta eins
og mörg önnur störf, aö þau
vaxa I höndum manna. Fyrr en
varir var farið aö biðja mig aö
liggja á grenjum. I einum
hreppi vantaði alveg mann til
slikra hluta i öðrum hreppi
hafði maöur stundað þessi störf
lengi, en var nú tekinn aö reskj-
ast og hætti af þeim sökum.
Þannig var þetta ekki neitt
sport af minni hálfu, heldur kom
i minn hlut aö leysa ákveöiö
vandamál.
Annast eyðingu refa í
fimm hreppum
— Þú tókst svo til oröa áöan,
aö þú heföir séö um eyöingu refa
i fimm hreppum. Hefur þú þaö
allt á hendi enn?
— Já, ég sé um refaveiðar i
fimm hreppum, einn þeirra er
Sléttuhreppur á Ströndum, sem
er alveg i eyöi. Siöan áe' ég um
bæjarlandiö á Isafiröi, Suöur-
eyrarhrepp i Súgandafiröi,
Mosvallahrepp i önundarfirði
og Mýrahrepp i Dýrafirði. I
Sléttuhreppi nýt ég aöstoðar
annars manns, enda ógerningur
einum manni aö stunda grenja-
vinnslu i sveit, sem er algerlega
auö og mannlaus. Og viö Valdi-
mar Kristinsson á Núpi i Dýra-
firöi unnum saman að refaveiö-
um i mörg ár. En siöast liöiö vor
voru liöin þrjátiu ár siöan ég
Veiöimaöurinn með byssu sina
og poka. Myndin er af Jóni
Oddssyni við greni upp af Galt-
arvita.
byrjaði að liggja á grenjum aö
staöaldri.
— Veröa bændur fyrir miklum
búsifjum af völduip tófu á þessu
svæöi?
fariö þar framhjá mér tvö greni
sökum ókunnugleika mins og
þar hafði tófan gengiö fram.
Eftir þessu komst ég seinna.
— Nú er mikið varp vlöa um
Vestfiröi. Gerir refurinn ekki
usla I varplöndunum ef hann fær
að vera I friöi?
— Jú, þaö varömikiö tjón viöa
i þessum varplöndum til dæmis
i önundarfiröinum, og þar geröi
refurinn sig heimakominn á
meðan mikiö var af honum.
Það er hluti af starfi minu að
ná þeim dýrum, sem halda sig i
kringum varplöndin. Ég hagaði
þvi þannig, aö ég fór um varp-
löndin nokkuö snemma á vorin,
fyrir varptimann, og kynnti mér
vel, hvort refaslóöir væru i
sandi og seilum, þar sem ég
vissi aö refurinn yrði að fara, ef
hann væri þar á ferö á annað
borö. Enn fremur talaöi ég viö
bændur og spuröi þá gaumgæfi-
lega, hvort þeir heföu oröið var-
ir við tófur, — séö þær eöa heyrt
til þeirra.
Þeim degi mun ég seint
gleyma
— Eru þér ekki minnisstæöir
einhverjir sérstakir atburöir,
sem oröiö hafa á þessum ferö-
um þinum?
— Auðvitab kemur margt upp
i hugann, þegar fariö er að tala
um þetta, en satt að segja eru
þessar ferðir minar oftast ákaf-
lega erfiöar og þreytandi.
Svæðiö, þar sem ég hef tekiö aö
mér að sjá um eyðingu refa, er
nær allt bratt fjalllendi, þar sem
ekki er um neitt annað að ræða
en að ganga og bera föggur sin-
ar, þvi aö hvergi er hægt að
koma hesti viö. En svo ég svari
spurningu þinni beint, þá er mér
i minni ferö sem ég fór að vor-
lagi — það mun hafa verið vorið
1958 eða ’59. Ég haföi keypt
Ferguson-dráttarvél fór i kaup-
staðinn að sækja hana og var aö