Andvari - 01.01.1939, Síða 41

Andvari
Heimferð á aðfangadag jóla 1893
37
hét Árni, reið fram í að sumarlagi, sagður ölvaður. Hann
fannst aldrei, en hestinn rak norðarlega á Tjörnesi.
Straumur árinnar og sunnanátt gáfu honum byr norður
með nesinu. Það þótti undarlegt, að hesturinn skyldi
ekki bjarga sér úr ánni, því hún er lygn, þar sem mað-
urinn reið út í hana á vaðleysu. Þess var getið til, að
Arni hefði kæft hann með því að hanga í beizlinu. Faðir
minn, sem var fáorður og stilllur og svo viti borinn, sem
bezt má verða, þegar lifað er á sömu þúfu alla æfi
svo að segja, fékkst eigi til að segja frá þessum fyrir-
burði, svo að frásögn gæti heitið. En Fossavað reið
hann eftir sem áður, oft í þreifandi myrkri, og það gerði
e2 reyndar líka, ýmist einn, eða með öðrum, eftir því
sem á stóð, og bar ekki á, að Árni sálugi yrði á vegi
okkar. En þegar ferðamaður er á þeim hesti, sem hann
treystir, hvort heldur er á þurru landi eða í vatnsfalli,
er manninum styrkur að hestinum, eigi síður innan brjósts
en utan. Og sams konar hugstyrkur er gangandi manni
að hundi, er jafnan gengur á undan ferðamanninum og
v>sar þannig veginn.
Nú stóð eg þarna við ána, staflaus, hundlaus og
hestlaus. Tunglið teiknaði skuggann minn á snjóinn og
er sá förunautur verri en alls enginn.
Fossarnir eru svo skammt frá sjó, að áhrif flóðs og
^iöru ná upp undir þá. Eg vissi, eða þóttist vita, að ár-
hlaupið myndi hafa brotið ísinn eitthvað neðan við foss-
ana. En hins vegar var mér kunnugt um, að flóð og
brim halda ánni auðri á veturna, all-langt upp frá ósn-
nm. Eg gerði mér í hugarlund, að ísinn væri traustast-
Ur svo sem miðja vegu milli þeirra vaka, sem vanalega
tilheyrðu ósunum annars vegar og fossunum hins vegar.
ae vissi eg af gamalli reynd, að ísinn þarna á boln-
um var traustari á miðbiki árinnar en við löndin. Þar