Andvari - 01.01.1939, Side 45

Andvari
Heimferð á aðfangadag jóla 1893
41
villu eða missýning, segja að ofsjónirnar stafi af ótta
eða skelfingu hjartveikra manna. Þó eg gerði það glanna-
strik að ösla staflaus yfir ána þetta kvöld, er eg ekki
°S hefi aldrei verið ofurhugi. Eg óð áganginn með þann
skelk í brjósti, að eg hefði átt að vera vel fallinn til
að sjá ofsjónir, en eg fór á mis við þá opinberun.
Nú þegar eg rifja upp vaðalinn yfir ána, finnst mér
hulda leggja um fætur mína, frá iljum og upp að knjám.
Þannig getur endurminningin borið vitni um það, sem
liðið er fyrir löngu, jafnvel hálfri öld.
Svo sem nærri má geta, var, þegar eg kom heim, litið
íurðuaugum á fætur mína, klístraða í klaka. Einhver
iasði til, að eg þíddi stumana í kaldavermsli En til þess
kom eigi. Eg gat hólkað fram af fótum, mér öllu
tessu drasli. Og sá varasjóður yls og blóðs var í mér,
að fætur mínir hitnuðu sjálfkrafa, þegar búið var að
þerra þá.
Svo kom fögnuður jólanætur í staðinn fyrir ferða-
volkið.
A misjöfnu þrífast börnin bezt og slíkt hið sama ung-
lingarnir.
Eg drap áðan á orsökina til þess, að eg vildi eigi
Verða næturgestur að Laxamýri — heitstrenging og
keimfýsi. Önnur ástæða var undir niðri: stærilæti.
^egar eg og Sigurjón bróðir minn vorum að rísa á
f99. gátum við eigi lagt upp á menntaveginn vegna
larskorts föður okkar, þurftum uð vinna með honum
ynr yngri systkinum. Þá voru synir Sigurjóns á Laxa-
á menntamannavegum. Eg leit öfundaraugum til
Peirra og mér fannst, að við bræður værum hafðir út-
Undan hjá hamingjunni.
Þó að Sigurjón á Laxamýri væri föður mínum hlið-
°llur og hjálpfús heldur en hitt, þóttist eg vita, að lit-