Uppeldi og menntun - 01.01.1994, Blaðsíða 128

BREYTILEG SJÓNARMIÐ OG AÐFERÐIR VIÐ SÁLFRÆÐIÞJÓNUSTU SKÓLA í 30 ÁR
og reyndum að koma þar við hálfsmánaðarlega. Ég vitna aftur til ársskýrslu eftir
Jónas Pálsson:
Starfsemi Sálfræðideildar er nær óhugsandi án góðrar samvinnu afhálfu skólanna.
Deildin hefur frá upphafi reynt að efla þetta samstarfog skapa þvífarveg. Skóla-
stjórar og annað starfslið skólanna hefur líka yfirleitt sýnt samstarfsvilja og tiltrú
ísamskiptum við deildina. Mjög skortir þó á að nægilegt samstarfsé milli deildar-
innar og skólanna, helst þyrfti sami sálfræðingur að heimsækja sinn skóla hálfs-
mánaðarlega og dveljast ískólanum heilan dag, kynnast kennurum persónulega og
vandamálum einstakra bekkja og barna. Samstarf við hjúkrunarkonur skólanna
gæti einnig orðið mjóg árangursríkt, þærgegna mikilvægu hlutverki, kynnast öðr-
um betur ýmsu í uppeldis- og heimilisaðstæðum barnanna sem varpar Ijósi á
vandamál þeirra. Samagegnir um skólalækna. Við alla þessa aðila hefur verið efnt
til nokkurra samskipta en þau eru þó alltoflítil og stopul. Úr þessu verður ekki bætt
nema starfsmenn dveljist meira úti í skólunum, en eins og stendur er erfitt að sjá
hvernig úr því verður bætt nema með auknu starfsliði.
Það var raunar ekki hægt að leyfa sér að eyða heilum degi í hverjum skóla hálfs-
mánaðarlega á þessum tímum, en smátt og smátt fjölgaði heimsóknum í skóla og
þær lengdust eftir því sem starfsfólki fjölgaði.
ERFITT TÍMABIL
Á árunum 1964-1974 var oft hörgull á starfsliði á Sálfræðideild, en flest ár var fjár-
veiting til fleiri starfa en hægt var að fá sálfræðinga til. Skólaárið 1971-1972 hékk
tilvist Sálfræðideildarinnar á bláþræði, en þá voru starfsmenn aðeins þrír, Svava
Guðmundsdóttir, einn sálfræðinemi, Guðný Guðbjörnsdóttir, sem hafði lokið BA-
prófi, og undirritaður sem tók við af Jónasi Pálssyni árið 1971. Við gáfumst þó alls
ekki upp, en á þessum vetri urðu mest eitt hundrað á biðlista, og margir urðu sjálf-
sagt frá að hverfa án þess að fá nokkra þjónustu. Það segir sig sjálft að við þær
aðstæður er ekki mikill tími til að hugsa um sjónarmið eða markmið. Þess í stað fer
tíminn í að sinna þeim vandamálum skjólstæðinga sem eru mest aðkallandi, í at-
huganir, val á sérstofnanir og ráðgjöf.
Eitt gleðilegt gerðist á þessum vetri þar sem við í mars 1972 fluttum Sálfræði-
deild úr ekki alltof vistlegu húsnæði bakhússins Tjarnargötu 12 og yfir í hið glæsi-
lega nýuppgerða hús Tjarnargötu 20. Þetta ár fengum við líka fyrst að ráða eigin
ritara í fullt starf á Sálfræðideild.
Þess má geta að staða sérkennslufulltrúa var stofnuð við Fræðsluskrifstofuna
1969 og var Þorsteinn Sigurðsson kennari ráðinn til að gegna því starfi. Sálfræði-
deildir höfðu mikið samstarf við hann sem varð til að efla sérkennslu í borginni og
koma betra skipulagi á hana.
Nokkuð rættist úr með starfslið í byrjun áttunda áratugar, en oftast voru þó
lausar stöður sálfræðinga og félagsráðgjafa á Sálfræðideildum og þær því ekki
mannaðar að fullu.
Á þessum árum breyttust hugmyndir manna nokkuð um meðferð. Smátt og
smátt höfðu þau sjónarmið unnið á að meðferð skyldi ekki síður veitt foreldrum og
126