Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 10

4
DVÖL
ur samt sem áður engin hugnun i)
— að láta konuna mína vita, að
ég hafi séð allt fyrir.
Hugsuninni skaut upp í mér í
morgun. Og ástæðan til þess var
sú, að konan mín kom að mér í
ganginum bak við dagstofuna, en
þar stóð ég og bærði ekki á mér,
en laut niður við hurðina og gægð-
ist inn um skráargatið.
„Hvern sjálfan ertu að gera
þarna?“ kallaði hún til mín. „Þú,
sem átt ekki afbrýði til? Hvað er
að sjá til þín, þú hefir meira að
segja tekið af þér skóna, til þess
að gera ekki hávaða.“
Ég leit niður á fæturna á mér,
jú, satt var það, ég var berfættur
— og konan mín hló hátt. Hvað
átti ég að segja? Ég muldraði fyrir
munni mér einhverjar kjánalegar
afsakanir, sagðist alls ekki hafa
staðið á hleri, bara verið að for-
vitnast og farið að gægjast inn.
Ég hefði hætt að heyra í hljóðfær-
inu, en þó ekki heyrt spilakennar-
ann fara, og svo ....
Mér er eiður sær, að ég var far-
lnn úr skónum fyrir þó nokkru, og
til þess lá ekki nein sérstök ástæða
önnur en sú, að þeir meiddu mig.
Og blessunin hún Euf emía mín, sem
hafði komið þarna að mér ber-
fættum, mátti vita, af hverju þeir
meiddu mig, og þurfti ekki að fara
að hlæja að því, að minnsta kosti
ekki í mín eyru. Ég er með bjúg
í fótunum, og ég geri það stundum
mér til afþreyingar að þukla á
þeim: ég þrýsti niður fingrinum,
og síðan bíð ég og horfi á dældina
taka sig aftur. En allt um það
hefi ég gert ófyrirgefanlegt axar-
skaft.
Ég vissi það þó, ég veit það þó,
að konan mín hefir ógeð á spila-
kennaranum sínum!
Og svo er ég viss um, alveg hand-
viss um, að konan mín verður mér
ekki ótrú, meðan ég lifi. Hún hefir
ekki verið mér ótrú í öll þessi ár,
og svo ætti hún að fara að gera
þá vitleysu fyrir fáeina mánuði —
segjum fimm eða sex mánuði? Nei,
hún hefir biðlund, það er ég viss
um, þó að svo færi, að þetta drag-
ist eitt árið enn. Og auk þess þekki
ég hann líka vel, manninn, (tilvon-
andi) manninn konunnar minnar.
Og að því er til hans kemur þori
ég að hengja mig upp á, að hann
gerir mér enga smán meðan ég
dreg andann.
Því að hann er — eins og vita
má — mjög góður vinur minn,
ungur ágætismaður. Það er að
segja, ekki bráðungur. Eitthvað á
aldur við mig, fertugur, en sá er
munur okkar, að menn skyldu ætla
mig tíræðan, en hann er galvaskur
og stendur traustum rótum í lífinu,
eins og eik í skógi. Ennfremur hefir
hann til að bera alla þá kosti, sem
eru uppistaðan í góðum eigin-
manni. Hann er maður grandvar
í öllu líferni, göfugur og dreng-
lyndur að eðlisfari.
Sönnun þess er umhyggja sú, sem
hann ber fyrir mér. Hann kemur