Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 26

20
DVOL
konuna í þessu byggðarlagi, annálaða hús-
móður og með henni efnilegustu börnin,-
sem ljósmóðirin hafði tekið á móti um
sína daga, — auk þess sem hjónabandið
hafði verið með ágætum. Hann varð að
kannast við það fyrir sjálfum sér, að þetta
var alvarlegt ástand, og við svo búið mátti
ekki standa. Á þessari stund fannst hon-
um þó koss af vörum ástmeyjarinnar —
eitt faðmlag, meira virði en samvizka allr-
ar veraldarinnar. Pyrir slíkt hnossgæti
myndi hann fúslega hætta sáluhjálp sinni.
Ef hann aðeins vissi hugsanir hennar, þar
sem hún sat, með grönnu silfurfestina um
hálsinn. Vanginn, sem að honum sneri, var
rjóður undir hnotubrúnum lokk. Hún var
alveg ómótstæðileg.
Þá var drepið á dyrnar og Kara kom
inn, hrædd í augum eins og fuglsungi, sem
villist inn um opnar dyr. Kom hún ekki til
óþæginda? Hún ætlaði aðeins að sækja
klúta inn í svefnherbergið, tvíburarnir
höfðu vætt sig. Hann horfði á eftir henni
og nú var það hann, sem varð feginn,
þegar víða pilsið hvarf út um dyrnar. Að
honum skyldi nokkru sinni hafa þótt hún
Karitas lagleg. Það var næstum því synd
gegn þeirri tilfinningu, er hann bar nú í
brjósti. Hvílíkur munur.
— Spilaðu eitthvað fyrir mig, vina mín,
sagði hann til að segja eitthvað. Rómur-
inn var ástúðlegur. Það hreif ekki.
Hún hló og svaraði um hæl:
— Spila fyrir þig? Nei, karl minn. Þegar
ég spila, geri ég það fyrir mig sjálfa, —
engan annan.
Aftur er þögn. Það rignir látlaust, drop-
arnir eru stórir og þungir, eins og tár
sorgbitins manns. Þau eru alein í dag-
stofunni, það koma engir gestir. Dúfa fær
hann ekki til að tala við sig, hann svarar
aðeins einsatkvæðisorðum og er utan við
sig. Hún er oft búin að segja, að hann sé
leiðinlegur. Hann er ekki leiðinlegur, hann
er ástfanginn.
Það rignir af norðri, grá þoka í fjöllum,
dimmt til hafsins. Eldabuskan gleymir að
gera grautinn til mánudagsins, hún sefur
yfir sig og biður guð að varðveita sig,
þegar hún vaknar og sér að tíminn hefir
liðið. Hún kveikir upp eldinn. Reykinn
leggur með þekjunni, hann læðist ofan
túnið, eins og sneyptur rakki með lafandi
skott. Þetta er 19. sunnudagurinn í sumri,
afmælisdagur húsfreyjunnar, en því hafa
allir gleymt. Hún verður að drekka af-
mæliskaffið sitt fjarri heimili og ástvin-
um. Hún hefir þó alla vikuna verið að
leyfa sér að vona, að maðurinn sinn mundi
muna hið allra nauðsynlegasta og gefa
henni einn koss í afmælisgjöf, koss eins og
þá, sem gefnir voru á hveitibrauðsdögun-
um. Vonlaust! Þau eru búin að vera gift
hálft annað ár, dagar ástarinnar enda fyrr
en varir.
Það skyggir í stofunni. Þau tvö, sem
sitja þar, hugsa sitt. Dúfa hefir spilað öll
fallegustu lögin sín. Nú situr hún með
hönd undir kinn og horfir móti birtunni,
sem er á förum. Augu hennar eru feg-
urst svona alvarleg. Stór, dökk og barns-
leg, Þau hafa ekkert miðdegiskaffi fengið,
en hún á sælgæti í öskju og býður honum
líka. Þau borða það í bróðerni. Og svo er
hún það barn að setjast í legubekkinn
hjá honum, veit hún ekki að eldurinn
brennir?
Nú skeður hið furðulegasta. Ungi mað-
urinn missir valdið yfir sjálfum sér, fellur
á hné og játar konunni ást sína. Að því
loknu ætlar hann umsvifalaust að taka
hana í faðm sér. En það er þá ekki nærri
því komandi.
Dúfa situr kyrr í legubekknum andar-
tak. Það er í fyrstu hálf barnalegur vand-
ræðasvipur á andliti hennar, eins og þetta
komi henni á óvart —. Nú er gott, að hún
er fljót að átta sig á hlutunum. Það er
svo fram úr hófi kátlegt að sjá húsbónd-
ann liggjandi á hnjám fyrir framan sig,
að hún getur ekki stillt sig um að brosa
að því. Þegar hann gerir svo aðra tilraun
til að taka utan um hana, hlær hún
glettnislega framan í hann.
Guð minn góður! Er því þá virkilega
þannig varið, að hún elski hann ekki?