Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 16

10
DVÖL
„Þú starir til jarðar, er seiðir, varðveitir, svœfir,
og sjálf er hún eilífðarvíðáttan, hinsta og bezta.
Er eitt sinn, að leikslokum, augu pín spyrjandi bresta,
munu ormar og mold gefa svarið, sem bezt pér hæfir.“
í hreysinu mínu, við dagsins dvínandi glœður,
sem draumamann heyrði eg gestinn alkunna taia.
Hann mun — pegar öllu er lokið — spurulli sál minni svara,
— hann sannindin miklu fyrir mig aleinn rœður.
Fiðlitravísa
(E. A. Karlfeldt)
Eg er ungi fiðlarinn og skálma um skógarstig,
á skollajafnans refilstigum pekkja allir mig.
Eg fiðlu mína úr rósaviði bleikum byggði mér,
úr björtu meyjarhári hver strengur spunninn er.
Og komi ég til strandar, er húm um heiðar fer,
og hlátra unga fólksins úr skógi til mín ber —
pá syngur allt og Ijómar, sem hefi eg fegurst hitt
í heimi grœnna skóga, gegnum fiðlutetrið mitt.
Þá roðna meyjarvangar og bliki á brosin slær,
og brjóstin ungu kitlar Ijúft hinn mildi sunnanblœr.
Og eg er ungi fiðlarinn, sem dansa unz dagur skín,
um dali, fjöll og engi berast gleðikvœðin mín.