Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 14

8
DVÖL
þreklegu brjósti, og ég sé hana
fyrir mér á þeirri stundu, sem hún
lætur vel að honum, svo undur þýð-
lega, með því að strjúka tveim
fingrum eftir fallegu, rauðleitu
skeggi. ... ó, sá unaður! Þú verður
líka að taka á þolinmæðinni, elsku-
lega Eufemía mín! Og sömu ástar-
orðunum, sem þú hvíslaðir að mér,
þegar við lágum í faðmlögum,
muntu bráðlega.... muntu líka
hvísla að honum, og varla að þú
hugsir út í það: „Hjartað mitt,
ástin mín, elsku vinur minn.“ —
Stundum verður mér að hlæja,
beinlínis hlæja. Þá spyrja þau mig
bæði, af hverju ég sé að hlæja. Ég
segi einhverja fyndni, og Flore-
stano svarar:
„Þú mátt verða gamall, ef þú
hættir að gera að gamni þínu.“
En oft fer svo, að mér er engin
leið að gera að gamni mínu. Þó að
ég ætli mér það ekki, verður gam-
anið napurt. Svo fer stundum í bíl-
ferðum okkar Florestanos, og hon-
um þykir fyrir að heyra mig tala
svona. En ég segi við hann:
„Ef ég væri ekki eins illa kominn
og ég er, þá mundi ég stinga upp á
því, að þú settir þig snöggvast í mín
spor. Ég get sagt þér það með sanni,
að það mundi hafa sömu áhrif á
þig eins og það hefir á mig að sjá
lífið, eins og aðrir eiga það fyrir
höndum, þegar þú veizt það jafn-
framt, að þú átt ekki langt eftir
ólifað sjálfur, getur jafnvel farið á
hverri stundu sem vera skal — og
að hugsa til þess, sem aðrir hljóta
að gera, þegar þú ert horfinn héð-
an“.
Ég tala fullgreinilega, en Flore-
stano lætur eins og hann skilji
þetta ekki, og ég held áfram:
„Florestano minn, ég sé til dæmis
fyrir mér perlusveiginn, sem þið
leggið á leiðið mitt, þegar ég er
kominn í moldina".
Florestano setur ofan í við mig,
og þá þagna ég. Ég sit þama and-
spænis honum, grindhoraður, föl-
ur yfirlitum og hryggur í bragði.
Við ökum hægt í góða loftinu eftir
hæðunum hjá Gianicolo, og ég fer
að horfa út úr vagninum. Ég horfi
á blessaða sólina, sem nú er að setj-
ast. Lífið, sem öðrum er ætlað að
teyga að sér — þó að það sé þung-
bært — hvað gerir það til?
Þessi stóri, blóðmikli maður, sem
situr þarna beint á móti mér og
andvarpar, konan mín, sem heima
bíður, situr þar líka og andvarpar,
og svo er litli drengurinn minn.
Þegar hann á mig ekki lengur að,
getur svo farið og það jafnvel
bráðlega, að hann hætti að vita,
hver ég var og hvernig ég var.
„Pabbi“ .... og Florestano snýr
sér við önugur og segir:
„Hvað viltu?“
Maðurinn hennar mömmu þinn-
ar, Kalli minn, sem ekki er sá rétti
faðir þinn, hefirðu hugsað um það?
En lífið, drengur minn, er svo fag-
urt .... svo ólgandi og margbrotið.