Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 58

52
D VÖL
sverð og þustu út í skothríðina, sem
þegar var byrjuð.
„Sýndu spilin!“ hrópaði Vulitch
til félaga síns, sem hafði stokkið
upp frá borðinu.
„Skoðaðu þau sjálfur,“ kallaði
hinn og var horfinn.
Þegar Vulitch kom til framvarð-
anna stóð bardaginn sem hæst. En
hann skeytti hvorki um kúlur né
sverð Circissanna, því að hann var
að leita að spilfélaga sínum.
„Þú vannst“, sagði hann, þegar
hann loks fann hann í fremstu röð
hermannanna. Um leið þrýsti hann
seðlaveski sínu í vasa hins heppna
spilamanns, og skeytti engu um-
mælum hins, að þetta væri hvorki
stund né staður til reikningsskila
á slíkum hlutum.
Eftir að hafa lokið þessu hvim-
leiða skylduverki, snerist Vulitch
gegn óvinunum og barðist eins og
ekkert hefði í skorizt.
Þegar Vulitch kom til þeirra, sem
áttu í viðræðunum þetta áður-
nefnda kvöld, urðu þeir hljóðir við;
enda jafnan von óvenjulegra orða
eða gjörða, þar sem hann var.
„Herrar mínir“, sagði hann seint
og ákveðið — jafnvel í svolítið lægri
tóntegund en hann var vanur.
„Herrar mínir, hvers vegna öll þessi
innantómu orð? Það, sem ykkur
skortir, eru sannanir. Ég veðja, að
ég mun geta sýnt ykkur, hvort
maðurinn ræður sjálfur yfir lífi
sínu, eða bíður aðeins síns ákveðna
skapadægurs. Hver vill taka veð-
máli mínu?“
„Ekki ég!“ — „Ekki ég!“ heyrðist
allt í kring. — „Alltaf er Vulitch
eins.“
„Ég skal veðja“, sagði ég hlæj-
andi. Ég tók þetta sem gaman.
„Hverju viltu veðja?“
„Ég veðja, að forlög séu ekki til,“
sagði ég og kastaði tuttugu gull-
skildingum á borðið — öllu, sem ég
hafði á mér.
„Ég tek veðmálinu", sagði Vu-
litch. „Þér verðið dómari, foringi."
Hann lagði veðféð á borðið hjá
mínum peningum.
„Jú, ætli ekki það,“ sagði foring-
inn. „Annars sé ég ekki, hvað um er
að veðja — eða hvernig hafið þið
hugsað ykkur að leysa þetta spurs-
mál?“
Vulitch gekk inn í svefnherbergi
foringjans án þess að svara. Við
héldum á eftir. Hann gekk að
veggnum og tók ofan eina af hin-
um mörgu skammbyssum, sem þar
héngu. Hann dró upp bóginn og
hellti ofurlitlu íkveikjupúðri í pinn-
ann. — Einn okkar þreif í hand-
legg honum og sagði ávítandi:
„Hver er tilgangurinn, Vulitch?
Ertu genginn af vitinu?“
„Vilt þú kannske greiða veðmálið
fyrir mig,“ sagði Vulitch og brosti
þurrlega.
Hann gekk aftur fram í stofuna
og settist við borðið. Við fylgdumst
á eftir. Ég horfði beint í augun á
honum, og hann mætti tillitinu
kaldur og rólegur. Ég sá þó ekki
betur en að glögg dauðamörk væru
á andlitinu, þrátt fyrir rólyndis-