Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 12

6
D VÖL
„Heyrðu, nú ertu aftur óhreinn
á höndunum, Kalli minn. Manstu
ekki, hvað hann Florestano frændi
sagði við þig í gær, þegar hann sá
blekklessuna á nefinu á þér? Hann
sagði: „Þvoðu þér, drengur minn,
annars koma þeir og taka þig.“ Þú
mátt nú vita, að þetta er ekki satt,
hann Florestano var bara að segja
þetta að gamni sínu. Það er ekki
svo nú á tímum, að þeir séu settir
í fangelsi, sem eru óhreinir á hönd-
unum. En þú skalt nú, hvað sem
því líður, þvo þér um hendurnar,
af því að þú veizt, að Florestano
frænda þykir mikið varið í að sjá
börn hrein. Og þú veizt það, dreng-
ur minn, að hann er svo góður og
honum þykir svo vænt um þig. Og
þú verður líka að láta þér þykja
afar vænt um hann, fjarskalega
vænt, og vera honum hlýðinn,
heyrirðu það! Æfinlega, til þess að
honum líki vel við þig. Skilurðu
þetta, Kalli minn?“
Og ég fer mörgum lofsamlegum
orðum um allar gjafirnar, sem
hann gefur drengnum til þess að
þóknast Eufemíu. Drengtetrið fer
að mínum ráðum og ber orðið mikla
lotningu fyrir honum. Um daginn
bauð Florestano honum með sér á
göngu, og þegar þeir komu heim,
sagði Florestano mér frá því hlæj-
andi, að þegar þeir hefðu gengið
yfir torgið í glaða sólskini, þá hefði
Karl allt í einu rekið upp hljóð,
numið staðar, mjög hryggur í
bragði, og spurt sig: „Meiddi ég þig,
Florestano frændi?“
„Nei, Kalli minn, hvernig getur
þér dottið það í hug?“
Og litli drengurinn minn hafði
svarað í mesta sakleysi:
„Ég steig ofan á skuggann þinn,
frændi.“
Nei, svona máttu ekki fara langt,
elsku litli Kalli minn. Það er leyfi-
legt að stíga ofan á skugga: Hann
Florestano frændi og hún mamma
þín eiga það eftir að stíga ofan á
skuggann hans pabba þíns, og þau
geta verið alveg viss um að meiða
hann ekki, af því að þau gættu
þess vel, meðan hann lifði, að troða
honum aldrei um tær.
Hvílík kurteisi, sem við kepp-
umst um að sýna hvert öðru, við
þrjú. Og á hinn bóginn, hvílíkt
píslarvætti í fallegum sniðum!
Ég er sá vesalingur til heilsunn-
ar, að ég vildi feginn geta sleppt
þessu taumhaldi á sjálfum mér, en
ég tel mig tilneyddan að bera mig
vel, til þess að íþyngja þeim ekki
meir en minnst verður komizt af
með, því að annars verða þau svo
nærgætin við mig og sýna mér svo
mikla umhyggju, að mér verður
leitt og stundum beinlínis flökurt
af því.
Það má vera, að þetta sé rangt
af mér. En ég get ekki að því gert,
að mér finnast öll þessi látalæti,
þessi fagurmæli, sem við vöndum
hvert öðru, og látlausa siðagæzla
frammi fyrir dauðans dyrum, vera
sá skrípaleikur, að manni verði ó-
glatt af.
Mér finnast þau vera að ýta mér