Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 45

DVÖL
39
Þær voru að koma heim næstu
daga, með slituppgefna hesta og
sokkaplöggin öll í tætlum, — og
þær voru svo fegnar að koma heim,
að sumir svipirnir gengu eftir göt-
unum og grétu eins og smábörn.
Presturinn okkar sagði, að lang-
afi langafa síns hefði aldrei verið
jafn útjaskaður síðan í orustunni
við Naseby,*) og hann er mennt-
aður maður.
Ég held, að það hafi liðið næstum
vika, þangað til hlutirnar komust í
samt lag aftur, og kyrrð og spekt
komst á í Fögruvalla-þorpi. Þá var
það kvöld nokkurt, að ég mætti
veitingamanninum úti á flötinni,
og hann var ærið raunalegur á
svipinn.
— Ég vildi, að þú gætir komið
með mér, sagði hann, — og litið á
skipið út á akrinum mínum. Mér
sýnist það vera farið að hvíla
þýsna skolli þungt á rófunum. Ég
má ekki hugsa um það, hvað kerlu
minni kann að verða að orði, þeg-
ar hún kemst að því.
Ég gekk með honum niður göt-
una, út á akurinn, og sá, að það
var rétt, sem hann sagði. Þarna
stóð skip, mitt í rófnaakrinum
eu þessháttar skip hafði enginn
séð á floti síðustu þrjú hundruð ár-
in» hvað þá uppi á rófnaakri. Skip-
ið var svartmálað og allt útskorið,
°g uppi á stefni þess var stór boga-
§iuggi, hér um bil alveg eins og á
*) Ein af stærstu orrustum Englend-
®ga á dögum Cromwells.
veizlustofunni prestsins. Það var
röð af litlum, svörtum fallbyssum
á þilfarinu og í skotaugunum, og
skipið lá fyrir akkeri bæði að aftan
og framan, þarna í miðjum akrin-
um. Ég hefi séð alls kyns undur á
myndum, en aldrei neitt, sem færi
fram úr þessu.
— Það virðist býsna sterklegt, af
draugaskipi að vera, sagði ég. Ég
sá, að hann var ekki í rónni.
— Ja, það hefir ónýtt fyrir mér
að minnsta kosti 50 rófur, og kerla
mín mun vilja, að það sé flutt.
Við gengum fast upp að því og
tókum á því. Það var hart viðkomu
eins og venjulegt skip. Veitinga-
maðurinn hallaði undir flatt. Það
er til fólk í Englandi, sem myndi
þykja þetta næsta ótrúlegt, sagði
hann.
Ég þekki ekki mikið inn á skip,
en ég hefði gizkað á, að þetta
draugaskip væri alltént tvö hundr-
uð smálestir að þyngd, og mér virt-
ist allar líkur benda til þess, að
það væri búið að varpa akkerum
í síðasta sinn — og ég sárkenndi
í brjósti um veitingamanninn, sem
var giftur, svona eins og hann var
giftur.
Allir ökuhestarnir í sveitinni
mundu ekki hreyfa skipið hætis-
hót, sagði hann þungbrýnn á svip-
inn.
Rétt í því heyrðum við þrusk, og
litum upp. Maður hafði komið upp
úr stafnklefanum og stóð við borð-
stokkinn og horfði niður til okkar
mjög friðsamlega. Hann var í