Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 43

D VÖL
37
Dranga§bipið
Eftir Ricliard Middleton
Indriði Indriðason þýddi
Fögtuvellir er smáþorp rétt við
veginn til Portsmouth, miðja vegu
milli Lundúna og Ermarsunds.
Ferðamönnum, sem rekast þangað
af tilviljun, finnast Fögruvellir
einkanlega viðkunnanlegt smá-
Þorp. Við, sem eigum þar heima,
verðum þess ekki vör, að svo sé,
en þó mundi okkur þykja fyrir að
flytja þaðan. Við erum svo ná-
tengd veitingahúsinu, kirkjunni og
grænu grasflötunum, sem húsin
okkar eru reist á, og sem liggja
umhverfis þorpið; og við erum
aldrei í rónni, þegar við erum
annars staðar en heima hjá okkur
í Fögruvalla-þorpi.
Borgarbúar, sem eru vanir stór-
hýsum og sköllum og skarkala,
niega kalla okkur sveitamenn, ef
þeim sýnist svo, en þrátt fyrir
Það, er betra að eiga heima á
Þjóðar versnað stórum eftir að
Rússar gerðust bandamenn Þjóð-
Verja og fengu töglin og hagldirnar
við Eystrasalt. Það er því vafasamt,
hvort Svíum tekst að verja hlut-
leysi sitt, þrátt fyrir góðan vilja,
en fari svo, að þeir fái ekki um-
Búið hörmungar stríðsins, þá er
auðæfum Norrlands um að kenna
°g engu öðru.
Fögruvöllum en í Lundúnum.
Læknirinn okkar hefir sagt, að
þegar hann komi til Lundúna, þá
leggist stóru húsin á hann eins og
mara, og þó er hann fæddur í
Lundúnum. Hann ólst þar upp, en
honum finnst nú þetta samt. —
Þið megið hlæja, herrar mínir, —
sumir ykkar eru máske frá Lund-
únurn, — en það er sama. Orð
læknisins okkar vega á móti
fjögurra potta kút af venjulegum
fullyrðingum.
Ykkur finnst hér máské hvers-
dagslegt? Hja, það getur vel ver-
ið, en ég get fullvissað ykkur um,
að engin þessi Lundúnasaga, sem
þið hafið sagt í kvöld, kemst í
hálfkvisti við sumt af því, sem
komið hefir fyrir hér í þorpinu.
Það er vegna þess, að við hugsum
og ályktum öðruvísi en þið. Ef ein-
hver ykkar borgarbúa kæmi hérna
út á flatirnar seint á laugardags-
kveldi, þegar svipir drengjanna,
sem féllu í stríðinu, halda stefnu-
mót við ungu stúlkurnar, sem hvíla
hérna í kirkjugarðinum, þá gætuð
þið ekki látið vera að hnýsast eft-
ir því, af einskærri forvitni, og þá
færu svipirnir eitthvað á brott,
þangað sem minna væri um
manninn. En við lofum þeim að