Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 69

DVÖL
63
Ifcfmtiir og* gjöld
Eftir Gerald Kersli
M. A. þýddi og staðfærði
Tobías staðnæmdist og hlustaði
áður en hann barði að dyrum.
Hann heyrði óglöggt raddir
tveggja manna innan úr herberg-
inu, önnur djúp, hin há. Hann
barði. Talið hætti á augabragði.
Það varð þögn. Tobías lagði eyrað
við hurðina og heyrði að verið var
að hvíslast. Hann barði aftur, á-
kaft. Hurðin opnaðist nokkra
þumlunga og andlit á ungum
manni gægðist út.
„Er Skálan heima?“ sagði Tobías.
Ungi maðurinn hristi höfuðið.
„Því miður, Tobías, þá er Skálan
ekki heima. Hann varö að fará til,
e—e, Akureyrar“.
>>En hann sagði mér að koma
klukkan fjögur,“ sagði Tobías,
aumingjalega.
Sólstafir.
®á ég margan sumaraftan
sólina blika á vesturhafi,
svifur hún þá öldur yfir
°g á þær ritar gyllta stafi.
°ft hefir mig langað að lesa
letrið gyllta á vesturhafi,
en haföldurnar hafa risið
kandan fyrir úr djúpu kafi.
sagt: mér væri ei leyft að lesa
letrið gyllta á vesturhafi,
því dýrari mund en dauðleg hendi
dregið hefði upp þessa stafi.
„E—a. En hann fékk óvænt
skeyti“.
„En ég heyrði til hans rétt áðan“.
„Nei, Tobías, það getur ekki verið.
Það hlýtur að hafa verið ímyndun“.
„Hvað sem því líður“, sagði Tob-
ías bljúgur og kinkaði kolli í gætt-
ina, „þá sé ég hann standa upp við
vegginn þarna“.
Þá var sagt, djúpri röddu: „Jæja,
jæja, leyfðu honum að koma inn.“
„Góðan daginn, Skálan,“ sagöi
Tobías um leið og hann kom inn;
tók ofan mjúka litla hattinn sinn,
svo að ber skallinn kom í ljós. Tobí-
ías var lítill, uppþornaður maður,
sem áhyggjur áranna virtust hafa
gert að beinahrúgu. Andlitið var
ellilegt, en líkaminn sýndist merki-
lega unglegur vegna þess, hve hann
Kveðja.
Vertu nú sæll og seiddu að mér
sönggyðjuna í fullu líki,
svo að hún hjá mér ráði ríki
og reynist vel, það sem eftir er.
Nei, það er varla fært, ég finn
feigðina kalda að mér svífa
og dauðans yfir mig dynja hnífa,
dapur kúrir því hugur minn,
Hann lúpast niður og leggur mig
undir brekánið eymda þunga.
Einstaka sinnum fjörið unga
hrekkur upp, til að hrista sig.