Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 60

54
D VÖL
„Þú ert heppinn í spili, Vulitch",
sagði ég.
„í fyrsta sinni á æfinni“, sagði
hann og brosti nú glaðlega. „Þetta
er eiginlega betra en poker eða
vingt-et-un.“
„Já, en dálítið hættulegra“, bætti
ég við.
„En hvernig er það, ert þú byrj-
aður að trúa á forlög?“
„Já, en — ég skil bara ekki hvers-
vegna ég hélt, að dauðastund þín
væri svo nálæg“.
Vulitch þagði við. Hann, sem fyr-
ir augnabliki hafði verið rólyndið
sjálft, roðnaði snögglega og varð
órólegur á svip.
„Jæja, þetta er útkljáð mál“,
sagði hann og stóð á fætur, „— og
síðustu orð þín voru óþörf
Hann tók húfu sína, kvaddi að
hermanna sið og gekk út.
í myrkrinu á heimleiðinni um
kvöldið, mætti ég tveimur Kósökk-
um, sem komu þjótandi út úr hlið-
argötu. Annar þeirra sneri sér að
mér og spurði, hvort ég hefði orðið
var við drukkinn Kósakka. Ég sagði
þeim að mér hefði ekki veitzt sú
ánægja.
„Oh, þrjóturinn sá,“ sagði hinn.
„Hann slapp, og hann var viti sínu
fjær. Þegar hann kemst í þann
ham, þarf að afvopna hann og gæta
hans. Komdu félagi,“ kallaði hann
til hins. „Við verðum að finna þorp-
arann!“
Þeir héldu leiðar sinnar, og hið
sama gerði ég.
Þegar ég kom heim stóð dóttir
húseigandans úti. Birtan af ljós-
kerinu féll beint á fallega litla and-
litið hennar. Hún brosti til mín, en
mér var engin ástleitni í hug.
„Góða nótt, gæzkan“, sagði ég og
gekk inn.
Ég fleygði mér á sængina, en ég
fékk enga hvíld. Vulitch gat ekki
liðið úr huga mér.
— Ég vaknaði við, að það var bar-
ið í gluggann, og þó kominn væri
morgunn fannst mér ég vera rétt
ný sofnaður.
„Farðu á fætur og komdu út“, var
kallað.
Ég klæddi mig hálfsofandi. Úti
fyrir stóðu þrír foringjar. Þeir
voru náfölir.
„Vulitch hefir verið drepinn,“
sagði annar þeirra.
Ég varð orðlaus.
„Já, drepinn,11 hélt hann áfram.
„Hann var á heimleið í gærkvöldi,
þegar drukkinn Kósakki kom
slangrandi á móti honum. Líklega
hefði ekkert komið fyrir, ef Vulitch
hefði látið hann afskiptalausan.
Hann kallaði til hans: „Heyrðu fé-
lagi — hægan! Ertu að leita að
einhverjum?“
„Þér,“ svaraði Kósakkinn og hjó
með sverði sínu til Vulitch.
Tveir Kósakkar, sem höfðu verið
að elta sökudólginn, komu að í
sama bili og studdu hinn særða
mann.
„Hann hafði á réttu að standa,“
voru síðustu orðin, sem Vulitch
sagði.“