Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 72

66
DVÖL
Tobías brosti raunalega, tók tvo
tveggjakróna peninga upp úr vest-
isvasanum, lagði þá í hrjúfan lóf-
ann og sagði: „Lítið á. Ég er ekki
mikið betur stæður. Og vestis-
skraddarinn minn bíður eftir 20—
30 krónum ....“
„Á morgun; ég legg við dreng-
skap minn“, sagði Skagan. „Sem
stendur — í heitasta; ég get ekki
einu sinni boðið yður upp á kaffi-
sopa!“
Tobías hikaði; síðan sagði hann:
„Ef . . . þér megið ekki taka það
illa upp ... ef þér eruð í vandræð-
um þangað til á morgun ... fyrir
bílfari. Látið yður ekki þykja; en ef
þér viljið fá helminginn af þessu
að láni
„Tobías,“ hrópaði Skálan," þér
eruð það mesta gull af manni, sem
ég hefi fyrir hitt um mína daga,
og takið eftir því, sem ég segi yður:
Þegar ég er búinn að rétta mig við,
skal ég koma undir yður fótunum.
Þér munuð þjóta um allt í bílum,
ekki skal standa á því, ef guð lof-
ar“. Hann stakk tveggjakróna pen-
ingnum í vasann og sagði með
miklum ákafa: „Klukan fimm á
morgun. Þér gleymið því ekki?
Fimm. Komið ekki mikið seinna,
því að ég mun bíða eftir yður. Ég
hefi ef til vill ekki mikið meira en
fimmtíu — sextíu krónur til að
gefa yður, en .... Jæja, klukkan
fimm, ha?“
„Ég yrði yður mjög þakklátur",
sagði Tobías auðmjúkur.
Hann fór út. Skálan hlustaði
þangað til skóhljóð hans hljóðnaði
í fjarlægð; þá sneri hann sér við
og sagði við unga manninn:
„Guðmundur, þegar hann kemur
á morgun, verð ég í Vestmannaeyj-
um“.
Móðir náttúra lætur börn sín að-
eins komast að vissu marki. Hún
lætur þau margfaldast og uppfylla
jörðina, en heldur þó furðulegu
jafnvægi milli hinna einstöku teg-
unda.
Svo geisilegur er lífsþróttur og
vaxtarmöguleiki lífveranna, að ef
ekki væru þeim sett takmörk með
baráttunni við náttúrlega óvini, svo
sem sýkla, sníkjudýr og margt
fleira, mundi sjálfur lífskrafturinn
verða endanleg eyðing þeirra. Líf-
vera, sem ekki ætti óvini af neinu
tagi, mundi fljótlega yfirskyggja og
útrýma öðrum tegundum. Hún
mundi aukast og margfaldast og
drottna á jörðunni. Að lokum
mundi hún ná þvi marki, að jörð-
in gæti ekki alið hana lengur og
fætt af nægtabrunni sínum. Og
hún mundi fara fram úr því marki
og deyja að síðustu á rústum síns
mikla sigurs.
Úr bókinni „Flowering Earth“
eftir Donald C. Peattie