Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 63

dvöl
57
fóru um landið með ránum og
gripdeildum, drápum og hermdar-
verkum. Dularfullur ótti blandaðist
hatrinu, er þeir báru í brjósti til
þessarar ókunnu og sigursælu þjóð-
ar.
Morissot stamaði: „Guð minn
góður! Ef við mættum þeim nú?“
Sauvage svaraði með þessari
glettni Parísarbúans, er jafnan
bregður fyrir, hvernig sem á stend-
ur:
„Við bjóðum þeim steik“.
En þeir hikuðu við að hætta sér
lengra. Þeir voru hrelldir af þess-
ari dauðaþögn.
Að lokum herti Sauvage upp hug-
ann: „Jæja, af stað héðan, en för-
um varlega". Og þeir héldu niður
vínviðarvellina, skriðu á fjórum
fótum og reyndu að skýla sér bak
við runnana. Augu þeirra voru
kvíðafull og hlustirnar sperrtar.
Enn var eftir opið svæði, áður en
þeir næðu til fljótsbakkans. Þeir
tóku til fótanna, og jafnskjótt og
þeir komust á leiðarenda, grúfðu
þeir sig niður í þurrt sefið.
Morissot lagði hlustirnar við
jörðu til að vita, hvort ekki heyrðist
fótatak. Hann heyrði ekkert. Þeir
voru aleinir.
Þeim óx hugur, og þeir fóru að
veiða.
Andspænis þeim lá eyjan Mar-
ante og huldi þá frá bakkanum á
móti. Litli gildaskálinn var lokaður
°g virtist löngu yfirgefinn.
Sauvage veiddi fyrsta fiskinn.
Morissot hremmdi þann næsta, og
með stuttu millibili drógu þeir upp
færi sín með spriklandi, silfurlituð
kríli á króknum. Veiðin var dásam-
leg.
Þeir smeygðu fiskunum lipurlega
niður 1 smágerðan netapoka, er lá
í vætunni við fætur þeirra. Og un-
aðsleg gleði fór um þá alla, gleðin,
sem grípur um sig, er það vinnst,
sem lengi var þráð.
Sólin hellti geislaflóði sínu á bök
þeirra. Þeir lögðu ekki lengur við
hlustirnar. Þeir skynjuðu ekki
framar umheiminn. Þeir veiddu.
En skyndilega tók jörðin að
skjálfa undan dimmu hljóði, sem
virtist koma neðan frá. Fallbyssur
byrjuðu að drynja.
Morissot leit um öxl, og langt
úti í fjarskanum, hinumegin ár-
innar, gnæfði Valérien-fjallið og
hvitur bólstur lék við brún þess —
púðurreykur.
Brátt steig nýr mökkur upp af
toppi vígisins, og fáum augnablik-
um síðar kváðu nýjar drunur við.
Aðrar fylgdu eftir, og með stuttu
millibili hvæsti fjallið frá sér þess-
um dauðablæstri, þpssum mjólkur-
hvíta gufumekki, er hóf sig upp í
þögulan himininn og myndaði
skýjabakka.
Sauvage yppti öxlum og mælti:
„Líttu á, þeir eru byrjaðir aftur“.
Morissot, er horfði kvíðafullur á
flána stinga sér aftur og aftur í
vatnið, varð skyndilega lostinn
reiði, að hætti hins friðsama
manns, gegn þessum villta bar-