Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 23

D VOL
17
Aðalheiður tók margt til handargagns
frammi, var lengi að dunda við næstum
því óþörf verk. Þegar hún kom aftur inn,
sátu þau þar enn. Ef henni skjátlaðist
ekki, höfðu þau færzt nær hvort öðru.
Síðan háttuðu allir á bænum og mánu-
dagurinn var liðinn.
Daginn eftir var Dúfa snemma á fótum.
Hún kom út í sólskinið á hvítum kjól,
hún bar ekki sorgarbúning eftir manninn
sinn, sem lá dáinn og grafinn 1 moldinni.
Sumar manneskjur eru svo hugsunarlaus-
ar, að þær taka ekki tillit til þess, hvað á
við í mannfélaginu. —
Ekkjan bað allt fólkið að þúa sig og
kalla sig Dúfu. — Þá finnst mér ég eiga
hérna heima, sagði hún. Annars hét hún
fullu nafni Kristrún, en vildi ekkert af
því vita. Skrifaði það ekki einu sinni aftan
á bréfin sín.
Aðalheiður lofaði engu góðu um að
muna eftir Dúfunafninu, hún kallaði hana
því aldrei, sagði alltaf Kristrún og stund-
um frú Kristrún, til að minna hana á
hvað við ætti. Það bar engan árangur.
En fólkinu fór smám saman að þykja
vænt um „frú Kristrúnu". Hún var svo
glöð og góðlynd, að það var ómögulegt að
líta hana hornauga til lengdar. Hún bað
kaupamennina að lofa sér að slá, kaupa-
konumar að lofa sér að raka og hætti ekki
fyrr en það var látið eftir henni. Hún vildi
jafnvel fá að stjóma sláttuvélarhestunum,
sitja upp i fanginu á húsbóndanum, ef
hann vildi ekki góðfúslega fá henni taum-
haldið. Hún þrábað eins og krakki. Hún
óð berfætt í læknum, til að handsama
silungana, sem gengu þangað upp úr ánni.
— Litlu silfurfiskarnir mínir, sagði hún og
sleppti þeim aftur inn undir bakkann.
Hún gekk langar göngur inn yfir ásana á
sínum brúnu, þykku götuskóm, reif sokk-
ana sína á kjarrinu og kom aftur með
lófana fulla af bláberjum. Stundum synti
hún í ánni, í bláum bol einum fata, rétt
fyrir augunum á karlmönnunum, sem voru
að slá á bakkanum, eins og hún héldi að
þeir væru einhverjar skynlausar skepnur.
Oft var hún dugleg, gaf hænsnunum,
mjólkaði minnstu kúna í skál eða bjó upp
rúmin í hjónaherberginu og opnaði glugg-
ana fyrir sól og blæ. Henni þótti gaman
að tvíburunum, hún baðaði þá og hló þeg-
ar gusurnar gengu þeim yfir höfuð.
— Aumingjarnir! Það er búið að skira
ykkur ljótum nöfnum og þið hafið ekki
hugmynd um það, og svona er svikist að
ykkur með margt fleira, meðan þið eruð
litlir og ósjálfbjarga, sagðí hún og varð
augnablik alvarleg.
Drengirnir skríktu. En móður þeirra
fannst óþarfi að tala svona við börn, sem
alltaf hafði verið hugsað um frá því
fyrsta. Það lá ekki fyrir sonum hennar
að verða neinir bónbjargamenn í lífinu.
Aðrir brutu heilann um, hvað manneskjan
ætti við með þessu, sem hún var að segja
við börnin.
Og nú voru spiluð danslög á bænum.
Það var hljóðfæri í stofunni, gamalt
kirkjuorgel, sem hafði verið flutt inn gest-
inum til heiðurs.
Það var sjaldan messað um sumarið,
þó að presturinn væri ungur og ókvæntur,
og kirkjan var höfð undir þvott, þegar
rigndi og illa gekk að þurrka þvottinn úti.
Það líkaði Dúfu vel; hús áttu ekki að
standa auð og ónotuð. Hið gamla og ráð-
setta kirkjuorgel, sem þekkti ekkert annað
en sálmalög, dálítið þung í vöfunum, tók
andköf fyrst í stað, þegar hún fór að spila
á það sín gleðilög. Þetta voru þess fyrstu
kynni af æskunni. Þau urðu síðast góðir
vinir, Kristrún og kirkjuorgelið. Hún
strauk vingjarnlega yfir slitnar nóturnar
að skilnaði og sagði, að það væri afbragðs
hljómur í því. Hún hvatti gamla forsöngv-
arann, sem kom á sunnudögum, til að láta
gera við orgelið og hætti ekki fyrr en hann
lofaði því. Hún var æfð í að hafa sitt
fram.
Og nú var sólskin á hverjum degi. Það
var eins og allt yrði glaðværara í návist
hennar. Jafnvel bærinn breytti um svip.
Gamlar, æruverðar fjölskyldumyndir
brostu framan í hana, þegar hún þurrkaði