Hlín - 01.01.1954, Blaðsíða 151

Hlin
149
Ekkert er að segja í frjettum. Við erum vel hress, gömlu
hjónin, og yfirleitt allir eyjarbúar.
Jeg vona að línur þessar hitti þig hressa og glaði. — Vertu
blessuð og sæl, líði þjer sem best, þess óskar þín
María Jónasdóttir, Krosshúsum, Flatey á Skjálfanda.
Islensk kona, búsett erlendis, skrifar vorið 1954: Jeg er að út-
búa einn af sonum okkar, sem er að fara til íslands. — Jeg átti
þellopa að heiman, þetta spann jeg á rokkinn hennar ömmu sál-
ugu, og sonur minn prjónaði sokka handa sjer á prjónavjelina
okkar. — Á eftir sótti hann „Hlín“ þína og fór að prjóna trefil
handa sjer með útprjóni, eins og þar var lýst, og svo annan
handa ömmu sinni, sem verður 90 ára í næstu viku. — Báðir
ljómandi fallegir. — Svo þú sjer að „Hlín“ þín er stöðugt not-
uð. — Ef jeg þarf að liggja í rúminu, þá tek jeg altaf til „Hlínar“
mjer til fróðleiks og hressingar og umhugsunar.
Úr Ámessýslu er skrifað veturinn 1954: Af sjálfri mjer er
ekki neitt að frjetta. Jeg er sólarmegin, því jeg er búin að fá
rafmagnið og allar þær helstu vjelar, sem ljetta störfin. — Ef jeg
væri ung, þá fyndist mjer lítið að gera. — Það er líka mikið
framleitt af fáu fólki. — Hjer líður öllum vel, jeg sje ekki að
fólkið vanti neitt.
Frjettir úr Norðurárdal í Au.-Hún. lun nýár 1954: Tíðin hef-
ur verið mjög góð það sem af er vetrinum, og lítið farið að gefa
fje nema lömbum. — Á nýársdagskvöld var keyrt með okkur
hjónin á bíl ofan Norðurárdal undir stjörnubjörtum himni. —
Við vorum að fara á jólatrjesskemtun, sem við kvenfjelagskon-
ur höldum í fjelagi við Ungmennafjelagið, og mega allir koma
sem vilja á fjelagssvæðinu, þó þeir sjeu ekki í fjelögunum. —
Þarna voru samankomnir aldursflokkarnir frá ársgömlum til
73 ára. — Þetta var ágæt skemtun, og allir fóru heim með glað-
ar og góðar endurminningar, sem hressa mann upp í fámenninu.
— Um nóttina var ekið heim aftur í sunnanþey og þíðviðri.
Gamall bóndi úr Strandasýslu skrifar: Nú er svo komið hög-
um okkar hjóna: Bæði farin að klifa á áttunda tuginn. — Kona
mín má heita blind. Jeg hef enn þá sjón að geta lesið viðstöðu-
lítið, sje raunar ver úti. — Konan sívinnandi, spinnur og prjón-
ar. — Sje jeg nú, að betur hefði farið, að jeg hefði lært að „taka
lykkjuna“ í æsku minni. — Hefði mjer þá verið ljettara um að
aðstoða konuna. — Óhægt er um vik hjá henni, þegar lykkja
fellur niður og upp þarf að taka. — Samt verðum við nú bæði
að notast við þá sjón, sem jeg held enn, að því leyti að jeg les