Morgunblaðið - 02.11.2010, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. NÓVEMBER 2010
sókn hjá okkur. Ný ýsa í kvöldmatinn,
það var uppáhald allra. Systkinin
Dagbjört og Gunnar strax farin að
takast á um pólitík með tilheyrandi
vestfirskum hávaða. Við Jóhann í ró-
legu spjalli um öll heimsins mál. Það
var alltaf friður í kringum okkur Jó-
hann. Krakkarnir að leika, Daníel
Ernir litli frændi loksins kominn í
heimsókn. Hann er sætastur af því
hann er minnstur segir Dýrleif. Leif-
ur gerir tilraunir með ömmustólinn
hans, hversu langt er hægt að spenna
hann upp og láta hann hoppa og Vé-
steinn sér að Daníel á öðruvísi snudd-
ur en hann og er því alveg sáttur. Við
vorum svo heppin að fá að njóta sam-
vista við Dagbjörtu og Jóhann, alltaf
þegar þau komu til landsins. Nú eru
þessar stundir dýrmætar minningar
sem fylgja okkur alla tíð. Ein slík er
þegar við ákváðum að skreppa kvöld-
stund til Hesteyrar í sumar og fá okk-
ur kjötsúpu hjá Binnu. Við létum
ömmu og afa í Króknum um að passa
öll litlu börnin. Kvöldið var dásamlegt
í íslenskri náttúru eins og hún gerist
fegurst. Við hugsuðum um hvað það
væri gaman þegar ungu hjónin
myndu flytja heim þar sem náminu
færi senn að ljúka. Við vorum með
plön um að byggja saman sumarbú-
stað á Vestfjörðum og gera ýmislegt
fleira sem lífið hefur upp á að bjóða.
En svona er þessi tilvera, eitt augna-
blik, eitt rangt augnablik og Dagbjört
og Jóhann eru farin.
Elsku vinir okkar, yndislega Dag-
björt og yndislegi Jóhann, voru fyr-
irtaks manneskjur; falleg að utan sem
innan, alltaf lífsglöð, einstaklega dug-
leg og tilbúin að bjóða fram aðstoð
sína um hvaðeina sem var. Þau voru
elskulegir vinir og það var alltaf fjör í
kringum þau. Eftir stendur mikill
söknuður og góðar minningar. Litli
Daníel er nú framtíð þeirra, dásam-
legur drengur og gleðigjafi allra ætt-
ingja og vina. Hann er hluti af okkar
fjölskyldu og við munum umvefja
hann allri okkar ást. Megi náð og frið-
ur vera með Dagbjörtu og Jóhanni.
Úlfhildur og Gunnar.
Elsku Dagbjört. Orð verða oft svo
undarlega máttlítil í samanburði við
bláköld örlög – örlög sem bundu enda-
lok á jarðvist þína og ástkærs unn-
usta. Mig setti hljóða er ég frétti af
andláti þínu og Jóhanns – slysin virð-
ast ekki gera boð á undan sér. Í kjöl-
farið hugsaði ég um jákvæðar minn-
ingar, þegar við unnum hjá Iceland
Express. Þá var fyrirtækið enn
kornabarn í vöggu og hafði ekkert
annað takmark en að dafna. Og við
áttum þátt í því. Ég minnist samveru
okkar og félagsskapar þegar við feng-
um oftar en ekki það hlutverk að sýna
erlendum flugfarþegum, gestum Ice-
land Express og blaðamönnum, allt
það besta sem Reykjavík hafði upp á
að bjóða. Þá var oft mikið hlegið og
húmorinn allsráðandi, enda ekki við
öðru að búast. Tilsvör þín gátu oft ver-
ið ansi hnyttin en gátu líka komið
manni í opna skjöldu, sbr. er þú sagðir
eitt sinn við mig: „Ég verð ekki gömul
– ég bara veit það.“ Ekki vissi ég á
þeirri stundu, hvort þú vissir þín eigin
örlög, enda ræddum við þetta ekkert
frekar. En þessi orð þín geymdi ég hið
innra og við andlátsfregn þína rifjað-
ist þetta allt upp fyrir mér – merki-
legt. En þér tókst hið stóra ætlunar-
verk þitt: að verða móðir. Daníel
Ernir, litli fallegi sonur ykkar, mun fá
alla mögulega ástúð, báðum heimum
frá. Að lokum langar mig að vitna í
Spámanninn, eftir Kahlil Gibran, sem
án efa hefur veitt mörgum lesendum
huggun:
Því að hvað er það að deyja annað en
að standa nakinn í blænum og hverfa
inn í sólskinið? Og hvað er að hætta að
draga andann annað en að frelsa hann
frá friðlausum öldum lífsins, svo að
hann geti risið upp í mætti sínum og
ófjötraður leitað á fund guðs síns?
Aðeins sá, sem drekkur af vatni þagn-
arinnar, mun þekkja hinn volduga
söng. Og þegar þú hefur náð ævitind-
inum, þá fyrst munt þú hefja fjallgöng-
una. Og þegar jörðin krefst líkama þíns
muntu dansa í fyrsta sinn.
Hvíl í friði,
Magnea Ólafs.
Hvernig á maður að koma orðum
að þessu. Þegar svona ungt fólk er
tekið frá okkur í blóma lífsins þá
skortir mann orð til að segja og
skrifa. Ég er enn að átta mig á því
hvað það var sem gerðist. Að nú geti
ég bara talað við hana Dagbjörtu í
hjarta mínu og rifjað upp allt sem
okkur fór á milli og allar góðar stund-
ir sem við áttum, öll skiptin sem við
hlógum saman.
Dagbjörtu var ég búin að þekkja í
mörg ár. Sambandið hélst alltaf þó
svo að við værum hvor á sínum staðn-
um í heiminum. Og alltaf talaði hún
um það að hún vildi ekki stofna til
fjölskyldu fyrr en að hún væri búin að
finna þann eina rétta fyrir sig og
koma sér vel fyrir í lífinu. Þegar hún
sagði mér frá Jóhanni, sem ég fékk
því miður aldrei að kynnast nema
bara með orðum Dagbjartar og
myndum sem hún sýndi mér; hún
ljómaði öll þegar hún sagði mér frá
manninum sem var kominn inn í líf
hennar. Og þegar hún sagði mér frá
litla gullmolanum þeirra sem var
væntanlegur. Líf hennar var loksins
á leiðinni þangað sem hún vildi að það
stefndi. Og núna fá þau að fara saman
inn í eilífðina og ekkert mun geta að-
skilið þau. Saman munu þau vaka yfir
syni sínum og halda verndarhendi yf-
ir honum og fylgjast með honum vaxa
og dafna.
Hún var svo jákvæð og sterk í
gegnum lyfjameðferðina og var svo
bjartsýn á að allt hefði gengið vel
þegar ég talaði við hana nokkrum
dögum fyrir þetta hræðilega slys sem
gerði stórt skarð í líf okkar allra. Því
að þennan örlagaríka dag var ynd-
islegt fólk tekið frá okkur og frá hon-
um Daníel Erni litla. Eins og allir
segja þá geislaði af henni Dagbjörtu
hvar sem að hún kom. Hún var sann-
ur vinur vina sinna.
Daníel Ernir og aðstandendur
Dagbjartar og Jóhanns, ég votta ykk-
ur mína dýpstu samúð á þessum
sorgartímum. Megi Guð leiða ykkur í
gegnum sorgina og gefa ykkur styrk
til að takast á við hana. Minning
þeirra lifir í hjörtum okkar allra.
Með tárin í augun skrifa ég þessi
síðustu orð til Dagbjartar og Jó-
hanns. Hvílið í friði.
Þeir segja mig látinn, ég lifi samt
og í ljósinu fæ ég að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá hjarta mínu berst falleg rós,
því lífið ég þurfti að kveðja.
Í sorg og í gleði ég senda mun ljós,
sem ykkur er ætlað að gleðja.
(Höf. ók.)
Snjólaug María Jónsdóttir.
Bjartur drengur og fagur, bros-
mildur, hlýr og og uppátækjasamur
með eindæmum. Hann var góðum
gáfum gæddur allt frá fyrstu tíð.
Þetta er Jóhann. Yngstur af þremur
bræðrum naut hann þeirra forrétt-
inda að komast upp með ýmislegt
sem yngstu bræður komast upp með.
Einhvern tíma ætlaði hann sér að
verða ríkur á verðbréfabraski og
byrjaði að fjárfesta fyrir fermingar-
peningana, svo þurfti að kapalvæða
Holtsgötuna en ég náði aldrei ná-
kvæmlega hvað var verið að kapal-
væða því það var endalaust verið að
bora og þræða, tengja og stilla. Enda
gekk húsið undir því forláta viður-
nefni ostahúsið. Þetta reyndist vera
góður grunnur fyrir þá framtíð sem
Jóhann valdi sér svo í námi og starfi.
Reyndar þeir allir félagarnir.
Á Holtsgötunni var gott að vera og
gott að alast upp. Þar var Jóhann
þekktur fyrir að „leggja í bleyti“ en
það var nú ekki undir þeim formerkj-
um að hjálpa móður sinni með þvott-
inn. Heldur voru það matarvenjur Jó-
hanns sem voru svo skemmtilega oft
til umræðu við eldhúsborðið. „Hvað
var Jóhann að leggja í bleyti núna,“
og svarið kom endalaust á óvart.
Bara það sem til var í skápnum,
demba því í glas og sletta smávökva
yfir, sama hvers kyns. Eins hafði Jó-
hann alveg afbragðsgóðan nammis-
mekk. Hann vildi nefnilega alltaf það
sem ég vil ekki og öfugt. Macintosh-
dollunum var skipt bróðurlega á milli
okkar (áður en aðrir komust í þær
auðvitað) þegar þannig bar við.
Í öllum þeim vangaveltum sem
flogið hafa um kollinn minn síðustu
daga rifjaði ég upp samtal sem við Jó-
hann áttum fyrir þó nokkrum árum
um áhugamál mitt sem ég stundaði,
hestamennsku. Honum fannst alveg
hreint stórmerkilegt að manneskja
legði það á sig að moka skít á hverj-
um degi fyrir nokkra reiðtúra. Ég
hefði gjarnan viljað rifja þetta samtal
upp með honum einhvern daginn og
inna hann í leiðinni eftir fyrstu kúka-
bleiunni sem hann skipti á hjá syni
sínum. Ekki vafðist sú list fyrir hon-
um eða sú ást og umhyggja sem hann
bar fyrir yndislegum syni sínum og
tók þátt í þeim skyldustörfum sem
heiðursverk væru.
Þessi minningabrot eru einungis
hluti af þeim arfi sem skilinn er eftir
hjá okkur. Það verður svo okkar ljúf-
sára hlutverk að koma þeim áfram til
Daníels Ernis þegar fram líða stund-
ir, hlátur og grátur haldast hönd í
hönd en væntumþykjan og góðu
stundirnar gleymast aldrei og eru
huggun harmi gegn.
Elsku Jóhann og Dagbjört, megi
ljós ykkar skína skært og bjart um
ókomna tíð.
Hrafnhildur Ýr.
Kæri vinur. Ótrúlegt að þú sért
farinn, lífið getur verið svo óútreikn-
anlegt.
Ég kynntist þér á sundæfingu þeg-
ar við vorum stubbar. Þú varst ótrú-
lega öflugur í lauginni og frábær fé-
lagi. Við fórum saman í ófáar
æfingabúðirnar, utanlandsferðir og
keppnisferðir bæði innanlands og ut-
an. Alltaf svo mikið stuð í kringum
þig, algjör snillingur. Líka alltaf svo
hvetjandi og jákvæður.
Það var ekki erfitt að plata þig til
að keppa á landsmótinu á Akureyri í
fyrra. Alltaf til í allt. Þú, Hemmi og
Gummarnir tveir fóruð á kostum í
boðsundinu, nýkomnir af djamminu
og ekki í neinu formi. Held ég hafi
sjaldan hlegið jafnmikið og þegar ég
horfði á endasprettinn þinn í 100 m
skriðsundi, alveg ómetanlegt.
Ef eitthvað þarfnaðist lagfæringar
þá varst þú kominn í málið, sannkall-
aður þúsundþjalasmiður. Sama hvort
það var biluð fjarstýring eða laus
hurðarhúnn varst þú farinn að rífa í
sundur og komast að rótum vandans.
Elsku Jóhann, þín er sárt saknað.
Elskulegri mann er ekki hægt að
finna.
Guð styrki fjölskylduna þína og
vini í þessari gríðarlegu sorg.
Þín sundsystir,
Sigurbjörg. ✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærs eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
SIGURÐAR BÁRÐARSONAR
frá Heiði í Mývatnssveit,
Krummahólum 8,
Reykjavík.
Guð blessi ykkur öll.
Marta Kristín Stefánsdóttir,
Björg Wessing, Lars Wessing,
Sigrún Sigurðardóttir, Vignir Ólafsson,
Rebekka Sigurðardóttir, Jósef Smári Ásmundsson,
barnabörn og langafabörn.
✝
Hjartans þakkir færum við öllum þeim fjölmörgu
sem sýndu okkur samúð við fráfall,
SIGRÚNAR FRÍÐAR PÁLSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks dvalarheimilisins
Kirkjuhvols.
Guð blessi ykkur öll og störf ykkar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Elías Eyberg Ólason.
✝
Móðir okkar,
KRISTÍN PÉTURSDÓTTIR
frá Galtará,
í Gufudalssveit,
sem andaðist á Hrafnistu laugardaginn 16. október, verður
jarðsungin frá Fossvogskapellu þriðjudaginn 2. nóvember
kl. 13.00.
Elías Guðmundsson,
Bryndís Guðmundsdóttir.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
EYBJÖRG SIGURÐARDÓTTIR,
Hagamel 30,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 26. október.
Útförin fer fram frá Neskirkju fimmtudaginn
4. nóvember kl. 13.00.
Þorvaldur Geirsson,
Helga Guðjónsdóttir,
Lovísa Geirsdóttir,
Valgerður Geirsdóttir, Viktor A. Ingólfsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug
vegna andláts elsku litlu dóttur okkar og barna-
barns,
ÁLFRÚNAR EMMU GUÐBJARTSDÓTTUR.
Guðbjartur Ólafsson, Hugrún Hörn Guðbergsdóttir,
Ólafur M. Jóhannesson, Þórdís G. Stephensen,
Guðberg Þórhallsson, Sigrún Stefánsdóttir.
✝
Ástkær móðir okkar, systir, amma og
langamma,
SIGRÍÐUR J. CLAESSEN
ljósmóðir,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund sunnu-
daginn 24. október.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju miðvikudaginn
3. nóvember kl. 13.00.
Baldur Bjarnarson,
Ragnar Bjarnarson,
Þorsteinn Bjarnarson,
Guðmundur Bjarnarson,
Jón Bjarnarson,
Tómas Kárason,
Ágúst Kárason,
Kári Kárason,
Ágúst Guðmundsson,
Gunnlaugur Ágústsson,
Guðmundur Ágústsson,
Aðalheiður Jónsdóttir,
Sigurður Jónsson,
Jón Jónsson
og barnabarnabörn.
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800