SunnudagsMogginn - 05.02.2012, Blaðsíða 25

29. janúar 2012 25
látlausir og einfaldir, aðrir tilkomumiklir og glæsilegir,
kjólar sem pössuðu við konuna og tækifærið. Sumir hafa
verið notaðir sjaldan, kannski bara á brúðkaupsdaginn og
síðan aldrei aftur, en aðrir hafa gert víðreist og jafnvel ver-
ið bornir af fleiri en einni konu,“ segir ennfremur í text-
anum.
„Það er magnað að fá svona kjól í hendurnar og setja sig
inn í tímann og samhengið,“ segir Steinunn sem komst að
ýmsu skemmtilegu þegar hún grannskoðaði kjólana fyrir
sýninguna. „Einn jakkinn er með lóðum í bakstykkinu.
Þetta er saumað í stríðinu og þegar ég þreifaði á jakkanum
fann ég þrjá litla hringi, sem við höldum að séu tveggja
króna peningar. Konurnar notfærðu sér það sem til var.
Það eru tveir eða þrír kjólar hér sem saumaðir voru í stríð-
inu sem þýðir að efnin voru komin til Íslands fyrir stríð,“
segir hún en sýningin er með áherslu á áratugina þrjá eftir
stríð.
Einblíndu á þrjá áratugi
„Það hefði verið svo viðamikið að fara yfir alla öldina svo
við einblíndum á þrjá áratugi. Við komumst líka að því að
íslenskar konur fylgdust vel með alþjóðlegum tísku-
straumum,“ segir Steinunn, sem meðal annars skoðaði
ljósmyndir frá þekktum ljósmyndurum á borð við Irving
Penn í heimildavinnunni.
„Svo gerðist svolítið skemmtilegt þegar við fórum að tala
við konurnar sem áttu suma kjólana. Þá kom í ljós að þær
höfðu farið með myndir af einhverju sem þær heilluðust af
og sögðu: Ég vil fá svona.“
Hún segir að jafnan hafi verið vandað til verksins, efnið
hafi verið vel valið og kjólarnir vel sniðnir. Kjólarnir voru
ennfremur oftar en ekki saumaðir fyrir eitthvert ákveðið
tilefni. Konurnar vildu eiga fáa hluti en vandaða og lögðu
mikið á sig til þess.
„Mér finnst gaman að skoða þessa hugsun. Ég er alin upp
við það að ganga í kjólum af mömmu og svo tók frænka
mín við þeim. Við gengum báðar í kápum af mömmu. Ég
held að þessi hugsunarháttur sé að koma til baka. Það er
eitthvað fallegt við þetta, að hlutirnir endist í gegnum
kynslóðirnar.“
Slörið varð að skírnarkjól
Nýtnin var áreiðanlega mörgum leiðarljós hér áður fyrr.
„Það er brúðarkjóll hérna uppi en slörið úr honum var síð-
ar notað til að sauma skírnarkjól.“
Eins og fyrr segir eru þetta allt módelkjólar og hafa því
Samtal við fortíðina. Steinunn Sigurðardóttir, fatahönnuður og höfundur þessarar sýningar, umkringd dýrgripum.
Alíslenskur kjóll
Þessi kjóll er brúðarkjóll úr íslenskri ull frá því um 1970 og var
saumaður sem sýningarkjóll. Guðrún Vigfúsdóttir óf efnið í
kjólinn á vefstofu sinn á Ísafirði og Agnes Aspelund hannaði
hann. Höfuðbúnaðurinn og brúðarvöndurinn eru endurgerðir,
Guðrún Kolbeins vefnaðarkennari óf og Agnes saumaði. „Ég sá
þennan kjól fyrst á mynd árið 2003 þegar ég var að vinna að
hönnunarsýningunni Transform sem sýnd var í París. Ég heill-
aðist af þessum kjól og notaði hann sem innblástur fyrir mínar
eigin prjónaflíkur,“ segir Steinunn. „Það er allt í kjólnum ís-
lenskt, sem gerir hann svo skemmtilegan.“
„Þessi fallegi klútur var ofan í þessu ein-
staklega fallega veski. Það voru líka pip-
armyntur og spegill. Allt þetta gerir hlutinn
svo forvitnilegan,“ segir Steinunn.
Hvað þær voru að nota? Hvað var til? Hvern-
ig merktu þær sér hlutina? Allar þessar spurn-
ingar finnast Steinunni áhugaverðar. „Hlutirnir
segja svo mikla sögu,“ segir hún.
Hlutir sem segja sögu